بازیکنانی که خواب تیم ملی را هم نمی دیدند

مجید سلطانی

اینکه بدمینتون ایران سال ها دچار تک روی شده است امری ریشه دار است در هر دوره یک بازیکن عزیز تر از بقیه است و به دلایل مختلفی اعزام می شود. گویا از انفرادی بودن این ورزش تنها اعزام های سفارشی و سلیقه ای نصیب جامعه آن شده است وخبری از رشد دیگران نیست.

بسیاری از انتخاب ها پشت درهای بسته انجام می شود و سرمربی تیم ملی منفعل ترین چهره انتخاب بازیکنان است. شاید برای خوانندگان این مطلب اولین متهم فدراسیون باشد اما نکته اینجاست که خیانت از داخل بدنه است و خیلی ربطی به فدارسیون ندارد. هرگز رییس فدراسیون نمی تواند شخصا فردی را حذف یا اضافه کند، ممکن است میل سیستم به فردی بیشتر باشد اما تصمیم گیرنده نهایی کسی جز کادر فنی و سرمربی تیم های ملی نیست.

بازیکنی که در طول یک فصل عملکرد معمولی دارد و بهترین نتیجه ای که گرفته است کسب آرای فضای مجازی است و در مسابقات انتخابی هیچ جایگاهی ندارد چطور می تواند در میان چهره های اعزامی به مسابقات قرار گیرد؟ قرار دادن چنین بازیکنانی در لیست اعزام بیشترین سود را برای آنها خواهد داشت بدین شکل که مبلغ قرارداد بازیکن به شدت سیر صعودی پیدا می کند تنها به خاطر ملی پوش بودن و اعزام به چند مسابقه،چیزی که در رشته های محبوب تر بسیار متداول است.

چطور کادر فنی او را می پذیرد و در کنار افرادی که زحمت رشد را کشیده اند پذیرای او می شود؟ مماشات در این ورزش به جایی رسیده که خانواده بدمینتون قربانی این خاله بازی ها شده است و مهمترین سرمایه کشور یعنی سرمایه انسانی دستمایه روابط و سفارش های مربیان به هم شده است.

امثال عابد خجسته ها قربانی سکوت و مصلحت اندیشی کادر فنی شدند کسانی که می توانستند سال ها برای این ورزش افتخار آفرینی کنند اما به دلایل مختلف در اوج آمادگی کنار زده شدند. سرمربی تیم ملی اگر نمی تواند حرفش را به کرسی بنشاند باید شجاعانه ترین تصمیم را بگیرد و آنهم خداحافظی با این سمت است وگرنه سکوت و بله قربان گویی هیچ فرقی با خیانت ندارد.