دلنوشته درباره میلاد امام حسن عسکری علیه السلام

اماما! خورشید عدالت را تو پروریده ای. مژده دیرپایی صالحان تویی. شکوه عارفانه ایمان تویی. این تویی که در یک پگاه آفتابین، بر بلندای زمانه می‌ایستی و به هیئتِ آن منجی می‌نگری که دست مهربانش همه شمشیر‌های ستم را می‌شکند و آفتاب وجودش، یخ تاریخ را آب می‌کند؛ هر رنگ تیره و تار را از چهره جهان می‌زداید و بر گیسوان زمین گل برکت و عدالت و ایمان می‌زند.

سلام بر تو و بر فرزندت حضرت موعود. هم او که می‌آید تا خدا را تفسیر، عشق را تکثیر، و محبت را تقسیم کند. می‌آید تا به دادخواهی ستمدیدگان، بیرق عدالت را بر دوش گیرد.

خورشید یازدهم! ما هرروز با سبدی دعا به استقبال فرزندت می‌رویم و در آینه قنوت قلبمان زیارتش می‌کنیم و بر ضریح چشمانش دخیل می‌بندیم تا شاهد رویش سبز لحظه ظهورش باشیم. آری، عدالت، پاره‌ای از تن توست ـ.‌ای امام عسکری ـ. و جهان لحظه شمار گل آرایی فرزند تو. اینک بر تو و بر آن خورشید، بر تو و بر آن گل غایب، بر تو و بر نایب بر حق آن غایب، سلامی بی کرانه نثار باد!‌ای آفتاب مهر تو، روشنگر وجود

در پیشگاه حکم تو، ذرّات در سجود‌ای شاه عسکری لقب،‌ای فاطمی نسب!

آن را که نیست مهر تو، از زندگی چه سود؟

قرآن ناطقی، تو قرآن پاک را

الحق مفسّری ز. تو شایسته‌تر نبود


قربان دیده‌ای که به بزم تو فاش دید

جای قدوم عیسی و موسی و شیث و هود


مدح شما ز. عهده مردم برون بود‌ای خاندان پاک که یزدان تان ستود


از نعمت ولای شما، خاندان وحی

منّت نهاد بر همگان، خالق ودود‌ای پور هادی‌ای حسن عسکری، ز. لطف

بپذیر از «مؤید» دل خسته، این درود



منبع: hawzah.net