.svg)
آقای وزیر! این یک توفیق نیست
پارسینه: حسین راغفر؛ اقتصاددانان و عضو هیات علمی دانشگاه الزهرا در روزنامه بهار نوشت:
مهدی غضنفری، وزیر صنعت، معدن و تجارت، روز گذشته در جلسه شورای معاونان این وزارتخانه اظهار خرسندی کرده است که اقتصاد کشور توانسته است در سال ٩١ با نیمی از درآمدهای نفتی به راه خود ادامه دهد و البته سختی‌ها و صعوبت‌های فراوان آن موجب فشارهای بسیاری بر معیشت مردم شد که تلاش شد، بخش کوچکی از آن جبران شود.
مقوله‌ای که امروز وزیر صنعت به عنوان یک امتیاز به آن نگاه می‌کند، به هیچ‌وجه یک توفیق نیست.
در هشت سال اخیر که کشور با رشد بی‌سابقه درآمد نفتی مواجه شد، متاسفانه تنها شاهد گسترش بی‌رویه و دو برابر شدن واردات به کشور بودیم. کشور ما ۳۴ سال درگیر تحریم است و پیش‌بینی تبعات ناشی از تحریم‌های بین‌المللی کار دشوار و دور از ذهنی نیست.
دوراندیشی از وظایف مجریان دولتی است اما در سال‌های اخیر در حوزه اقتصاد تنها شاهد راهکارهای مقطعی بودیم. همچنین، متاسفانه هیچ‌گاه در دولت‌های نهم و دهم در پاسخ به سوالات کارشناسی با گفتمان اقتصادی روبه‌رو نشده‌ایم. در سال ۶۵ درآمد نفتی کشور معادل شش‌میلیارد دلار بود که نیمی از آن صرف تامین کالاهای اساسی برای مردم شد و با مابقی آن نیز اقتصاد زمان جنگ کشور ادراه می شد.
اما درعین‌حال وضعیت کشور از نظر سرمایه‌های اجتماعی به مراتب بهتر از امروز بود و اقتصاد کشور به معنای واقعی در خدمت مصالح مردم بود. در حالی‌که آنچه امروز شاهد آن هستیم اقتصادی است در خدمت دلالی، سفته‌بازی و رشد نابرابری‌های اجتماعی. در تاریخ معاصر ایران به‌ویژه در ۵۰ سال اخیر، هیچ‌گاه به اندازه امروز حجم عظیمی از نابرابری در کشور تجربه نشده است.
صندوق ذخیره ارزی در کشور برای پس‌انداز بخش مازاد درآمدهای نفتی ایجاد شد تا با جلوگیری از ابتلای اقتصاد کشور به بیماری هلندی که تولید و صنعت و الگوهای اجتماعی و فرهنگی‌کشور را تخریب می‌کند، منابعی برای دوران کاهش درآمدهای نفتی در کشور باقی بماند. درآمد نفتی کشور در دهه اخیر خارج از کنترل بوده است و باید بخشی از آن برای آینده صرفه‌جویی می‌شده، در حالی‌که تماما خرج شده است. متاسفانه در گفتمان و عملکرد این دولت هیچ‌گاه منطق اقتصادی وجود نداشته است.
از این‌رو، نمی‌توان آن را مورد ارزیابی اقتصادی قرار داد اما سوالی که امروز ذهن کارشناسان بسیاری را به خود مشغول داشته این است که چطور ممکن است جامعه‌ای که از حجم عظیمی از درآمدهای نفتی برخوردار بوده است امروز با این سطح گسترده از معضلات اقتصادی و اجتماعی روبه‌رو باشد؟!
مقوله‌ای که امروز وزیر صنعت به عنوان یک امتیاز به آن نگاه می‌کند، به هیچ‌وجه یک توفیق نیست.
در هشت سال اخیر که کشور با رشد بی‌سابقه درآمد نفتی مواجه شد، متاسفانه تنها شاهد گسترش بی‌رویه و دو برابر شدن واردات به کشور بودیم. کشور ما ۳۴ سال درگیر تحریم است و پیش‌بینی تبعات ناشی از تحریم‌های بین‌المللی کار دشوار و دور از ذهنی نیست.
دوراندیشی از وظایف مجریان دولتی است اما در سال‌های اخیر در حوزه اقتصاد تنها شاهد راهکارهای مقطعی بودیم. همچنین، متاسفانه هیچ‌گاه در دولت‌های نهم و دهم در پاسخ به سوالات کارشناسی با گفتمان اقتصادی روبه‌رو نشده‌ایم. در سال ۶۵ درآمد نفتی کشور معادل شش‌میلیارد دلار بود که نیمی از آن صرف تامین کالاهای اساسی برای مردم شد و با مابقی آن نیز اقتصاد زمان جنگ کشور ادراه می شد.
اما درعین‌حال وضعیت کشور از نظر سرمایه‌های اجتماعی به مراتب بهتر از امروز بود و اقتصاد کشور به معنای واقعی در خدمت مصالح مردم بود. در حالی‌که آنچه امروز شاهد آن هستیم اقتصادی است در خدمت دلالی، سفته‌بازی و رشد نابرابری‌های اجتماعی. در تاریخ معاصر ایران به‌ویژه در ۵۰ سال اخیر، هیچ‌گاه به اندازه امروز حجم عظیمی از نابرابری در کشور تجربه نشده است.
صندوق ذخیره ارزی در کشور برای پس‌انداز بخش مازاد درآمدهای نفتی ایجاد شد تا با جلوگیری از ابتلای اقتصاد کشور به بیماری هلندی که تولید و صنعت و الگوهای اجتماعی و فرهنگی‌کشور را تخریب می‌کند، منابعی برای دوران کاهش درآمدهای نفتی در کشور باقی بماند. درآمد نفتی کشور در دهه اخیر خارج از کنترل بوده است و باید بخشی از آن برای آینده صرفه‌جویی می‌شده، در حالی‌که تماما خرج شده است. متاسفانه در گفتمان و عملکرد این دولت هیچ‌گاه منطق اقتصادی وجود نداشته است.
از این‌رو، نمی‌توان آن را مورد ارزیابی اقتصادی قرار داد اما سوالی که امروز ذهن کارشناسان بسیاری را به خود مشغول داشته این است که چطور ممکن است جامعه‌ای که از حجم عظیمی از درآمدهای نفتی برخوردار بوده است امروز با این سطح گسترده از معضلات اقتصادی و اجتماعی روبه‌رو باشد؟!
ارسال نظر