یک نگاه: با من حرف بزن

کتابون مصری در جام جم آنلاین نوشت :

براي ما به قصه شبيه است كه مرد خانواده خسته از راه مي‌رسيد و زن با خوشرويي پياله چاي را روبه رويش مي‌گذاشت و مرد ساعت‌ها از آنچه در روز برايش گذشته مي‌گفت و زن را به چاره جويي مشكلاتش فرامي خواند و با بچه‌ها شوخي مي‌كرد وسر به سر آنان مي‌گذاشت، بدون اين كه دغدغه فردا را داشته باشد.

براي ما به شوخي شبيه است كه مادر پس از يك روز كار به خانه بيايد و ببيند كه همسرش زودتر رسيده و غذايي گرم كرده و براي همسفره‌گي با همسرش ثانيه مي‌شمارد و آماده است تا پاي صحبت هم بنشينند و از شيريني‌ها و مشكلات بگويند و براي هم چاره بدهند تا زندگي بهتر بگذرد.

چرا كه در بحبوحه زندگي شهري، مرد وقتي به خانه مي‌رسد كه كودكانش خوابند و گاهي زن زماني كليد در در خانه مي‌چرخاند كه فرصت و حوصله‌اي براي حرف زدن ودرد دل گفتن نيست، تنها دقايقي پاي ميز شام مي‌گذرد و در حالي كه چشم‌ها از شدت خستگي به سوزش افتاده، در سكوت به خواب مي‌روند.

كارشناسان خانواده دو سال قبل ميزان همصحبتي همسران را در شبانه روز تنها 17 دقيقه و ارتباط پدران با فرزندان را فقط 20 دقيقه اعلام كردند وامسال برآورد مي‌كنند كه ارتباطات كلامي همچنان سير نزولي داشته و به كمتر از 15 دقيقه برسد.

ارتباط كلامي حتي آنجا كه به بگومگو منتهي مي‌شود، نشاني از زنده بودن رابطه‌ها دارد. بسياري از مردان و زنان چند پيشه علت همكلام نشدن با همسر را مشكلات اقتصادي و دوپيشگي مي‌دانند.

از سوي ديگر، برخي اذعان مي‌كنند كه حرفي براي گفتن ندارند و آنقدر شكاف ميان همسران عميق شده كه بهانه‌اي براي همكلامي نيست.

گروهي هم كه تعدادشان كم نيست، نبود مفاهمه را دليلي براي انصراف از همصحبتي عنوان مي‌كنند؛ اين كه در پايان هر گفت‌وگويي جرو بحث در مي‌گيرد، به بي‌ميلي براي ارتباط و درد دل گفتن دامن مي‌زند.

دليل، هرچه باشد، نبود رابطه عاطفي ميان همسران است، سريال‌هاي تلويزيوني و خبرهاي روزنامه و فيلم‌هاي سينمايي را به خيره شدن به صورت همسر وگوش سپردن به حرف‌هايش ترجيح دادن هشداري براي بروز يك بيماري در روابط ميان فردي اعضاي خانواده است كه نتيجه‌اش به وضوح افزايش ابتلا به افسردگي‌هاي مزمن و فراموشي در سنين پايين خواهد بود؛ عارضه‌اي كه به‌طور خزنده در ميان ما رشد مي‌كند و ما از گفتن عبارت «بامن حرف بزن» ابا داريم.