خاطره‌ای از دوران کودکی شیخ حسین انصاریان

شیخ حسن انصاریان، از جمله معروفترین وعاظ کشور است. منبرهای این روحانی از پرطرفدار ترین جلسات مذهبی در شهر تهران و سراسر کشور است.

این واعظ معروف در خاطرات خود به خاطره‌ای از دوران کودکی خود اشاره می‌کند و می‌گوید:

شش ساله بودم که دست در دست پدر بزرگ، برای ثبت نام به مدرسه مرحوم برهان رفتم . چون پدرم کار داشت ، پدر بزرگم مرا به مدرسه برد .

وی در راه می گفت: پسرم، آیا می دانی تو را به کجا می برم؟ و خود جواب می داد: تو را به مدرسه می برم تا سواد یاد بگیری، خواندن و نوشتن و قرآن خواندن یاد بگیری، آن وقت ثواب خواندن تو به من هم می رسد . پدر بزرگم همواره به من می گفت زمانی که مردم برایم قرآن بخوان . در آن سن و سال ، من مسئلۀ مرگ و میر را به درستی درک نمی کردم، اما بعد ها آن را به خوبی دریافتم و سخنان ایشان تاثیر شگرفی بر من نهاد زیرا « علم در کودکی مانند نقش بر روی سنگ است »

آن مرد با خدا، با چهره ای ملکوتی و محاسنی سفید ، چنان با لحنی دل نشین این جملات را می گفت که هنوز هم صدایش در گوشم طنین انداز است . بحمدالله تا به حال به این خواسته عمل کرده ام و به ویژه هر وقت به حج مشرف می شوم ، هم در حرم پیامبر اکرم (ص) و هم در بارگاه پروردگار ، برای او و دیگر اموات، یک دورۀ کامل قرآن را ختم می کنم.

به مدرسه که رسیدیم ، آیت الله برهان نیز حضور داشت. رفتار و استقبال ایشان به گونه ای بود که من بعد از ثبت نام با آرامش و آسودگی در مدرسه ماندم. مدرسه زیر نظر آن مرحوم اداره می شد و همۀ معلم ها را نیز خود ایشان انتخاب می نمود. « حروف الفبا »را از معلمی سید و روحانی ، که بسیار خوش اخلاق و مهربان بود، فرا گرفتم.

اکنون نیز هر گاه او را می بینم ، برای سپاس گزاری ، زانوی ادب بر زمین زده، بر دست مبارکش بوسه می زنم، در اولین جلسه ای که آیت الله برهان در کلاس حضور یافت، سورۀ حمد را به ما یاد داد و آن قدر حوصله به خرج داد تا آن را کاملا حفظ کردیم.

معلمان روحانی و مکلای دیگری هم داشتیم که همگی مومن بودند. در آن مدرسه، پرورش بیش از آموزش اهمیت داشت و بچه ها تحت نظر معلمان نیک و دلسوز به خوبی پرورش یافتند. بحمد الله تا به حال هر کدام از شاگردان آن مدرسه را که می بینم، آنان را متدین و معنوی می یابم.

نماز خواندن آقای برهان به گونه ای بود که برای همه جاذبه داشت. ایشان صدای بسیار گیرایی داشتند و به قدری متواضع بودند که یک ساعت پیش از نماز ، دستشویی مسجد را پاک می کردند. همۀ افراد بی دین و بی قید نیز مجذوب ایشان شده بودند.