.svg)
مزیا و معایب مصرف ریواس
پارسینه: ریواس به دلیل خاصیت اسیدی، برای پاک کردن ظروفی که آثار سوختگی مواد غذایی در آن‌ها به جا مانده، مورد استفاده قرار می‌گیرد.
ریواس گیاهی است که بطور طبیعی در فصل بهار تا اوایل تابستان می‌روید. ساقه ریواس مصرف خوراکی دارد. ریواس سرشار از فیبر است و دارای ویتامین‌های A؛ و B؛ و c. کلسیم، سدیم و پتاسیم قابل توجه می‌باشد. برگ ریواس سمی است و باید از خوردن آن پرهیز کرد. ریواس طبیعت سرد دارد. لوز المعده را وادار به ترشح انسولین بیشتر کرده و قند خون را کاهش می‌دهد.
از ریواس برای درمان درد معده و بیماری‌های کبدی استفاده می‌شود. ریواس تصفیه کننده خون، کاهنده قند، چربی، فشارخون، درمان کننده جوش‌های بدن، مقوی ملین، کرم کش و است برای تنگی نفس، بواسیر و در درمان وبا و اسهال نیز مفید است و یکی از بهترین منابع دریافت کلسیم بدن است. همچنین سستی را بر طرف میکند و اشتها اور است. باعث تقویت معده و روده شده و تنظیم کننده ترشحات معده است.
گرچه انواع مختلف ریواس در قسمت‌های مختلف دنیا رشد میکند، با این حال ریواس حقیقی با خاصیت درمانی، گونه‌ی چینی آن است. ریواس با طعم منحصر به فرد در بسیاری از دسر‌ها و شیرینی‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد. تا قبل از قرن ۱۸ کاربردی در پخت غذا نداشت. این گیاه اغلب به اشتباه جزو میوه محسوب می‌شود؛ اما در حقیقت جزو خانواده‌ی سبزیجات بوده و در یخچال یک تا دو روز می‌توان ان را نگهداری کرد. برای نگهداری طولانی‌تر، بعد از بریدن ساقه‌ها، آن‌ها را منجمد می‌کنند. وقتی ساقه‌های ریواس به طور خام مصرف شود به شدت ترش بوده و به طور معمول با شکر یا عسل پخته می‌شود و یا در کیک‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ همچنین به تنهایی یا همراه با توت‌فرنگی در تهیه ژله‌ها و مربا‌ها به کار می‌رود. چاشنی‌هایی که با ریواس مصرف می‌شود؛ لیمو، دارچین و زنجبیل است.
ریواس به دلیل خاصیت اسیدی، برای پاک کردن ظروفی که آثار سوختگی مواد غذایی در آن‌ها به جا مانده، مورد استفاده قرار می‌گیرد. افرادی که موی آن‌ها قهوه‌ای کم‌رنگ است با استفاده از ریشه این گیاه می‌توانند به رنگ موی طلایی برسند برگ‌های ریواس می‌تواند به عنوان حشره‌کش آلی موثر، برای دفع حشرات مورد استفاده قرار گیرد. این گیاه در معده باعث افزایش ترشح شیره معدی و تحریک حرکت آن می‌شود؛ در نتیجه به طور کلی باعث بهبود عملکرد معده می‌شود. به علاوه با تحریک ترشح نمک‌های صفراوی از کبد، به تنظیم جذب چربی در روده کمک میکند.
خوردن ریواس برای بیماران تب دار و حصبه مفید بوده و یرقان، وسواس، را درمان می‌نماید. در این گونه موارد می‌توان ۱۰۰ گرم از آب ریواس یا رب ریواس را میل کرد. نخستین کار کرد آن در دهان این است که با تحریک جوانه‌های چشایی به واسطه مزه تلخ خوشایندش، موجب پاک شدن حفره دهان شده و دهان را برای چشیدن غذای بعدی آماده می‌سازد.
مصرف منظم عصاره ریواس، علایم گرگرفتگی را از بین می‌برد. لوتئین موجود در آن در خنثی سازی رادیکال‌های آزاد که به بروز سرطان منجر می‌شود، موثر است. لوتئین پوست و چشم را سالم نگه می‌دارد. ویتامین k. در ریواس به لخته شدن خون به هنگام آسیب دیدن کمک میکند.
موارد منع مصرف
ریواس به علت دارا بودن اسید اگزالیک برای بیماران کلیوی مضر است. مصرف بیش از حد ریواس در تغذیه بیماران با نارسایی قلبی نیز توصیه نمی‌شود، زیرا ریواس حاوی مقادیر قابل توجهی از سدیم می‌باشد و افزایش سدیم در بدن موجب افزایش نگهداری مایعات در بافت‌های بدن می‌شود. در صورت مصرف برگ‌های ریواس، علائمی مانند تورم زبان و گلو، درد‌های شکمی، تهوع، استفراغ، اسهال، مشکلات تنفسی و ضعف بروز میکند که در موارد خاص می‌تواند منجر به مرگ شود.
منبع: کشتزار
از ریواس برای درمان درد معده و بیماری‌های کبدی استفاده می‌شود. ریواس تصفیه کننده خون، کاهنده قند، چربی، فشارخون، درمان کننده جوش‌های بدن، مقوی ملین، کرم کش و است برای تنگی نفس، بواسیر و در درمان وبا و اسهال نیز مفید است و یکی از بهترین منابع دریافت کلسیم بدن است. همچنین سستی را بر طرف میکند و اشتها اور است. باعث تقویت معده و روده شده و تنظیم کننده ترشحات معده است.
گرچه انواع مختلف ریواس در قسمت‌های مختلف دنیا رشد میکند، با این حال ریواس حقیقی با خاصیت درمانی، گونه‌ی چینی آن است. ریواس با طعم منحصر به فرد در بسیاری از دسر‌ها و شیرینی‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد. تا قبل از قرن ۱۸ کاربردی در پخت غذا نداشت. این گیاه اغلب به اشتباه جزو میوه محسوب می‌شود؛ اما در حقیقت جزو خانواده‌ی سبزیجات بوده و در یخچال یک تا دو روز می‌توان ان را نگهداری کرد. برای نگهداری طولانی‌تر، بعد از بریدن ساقه‌ها، آن‌ها را منجمد می‌کنند. وقتی ساقه‌های ریواس به طور خام مصرف شود به شدت ترش بوده و به طور معمول با شکر یا عسل پخته می‌شود و یا در کیک‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد؛ همچنین به تنهایی یا همراه با توت‌فرنگی در تهیه ژله‌ها و مربا‌ها به کار می‌رود. چاشنی‌هایی که با ریواس مصرف می‌شود؛ لیمو، دارچین و زنجبیل است.
ریواس به دلیل خاصیت اسیدی، برای پاک کردن ظروفی که آثار سوختگی مواد غذایی در آن‌ها به جا مانده، مورد استفاده قرار می‌گیرد. افرادی که موی آن‌ها قهوه‌ای کم‌رنگ است با استفاده از ریشه این گیاه می‌توانند به رنگ موی طلایی برسند برگ‌های ریواس می‌تواند به عنوان حشره‌کش آلی موثر، برای دفع حشرات مورد استفاده قرار گیرد. این گیاه در معده باعث افزایش ترشح شیره معدی و تحریک حرکت آن می‌شود؛ در نتیجه به طور کلی باعث بهبود عملکرد معده می‌شود. به علاوه با تحریک ترشح نمک‌های صفراوی از کبد، به تنظیم جذب چربی در روده کمک میکند.
خوردن ریواس برای بیماران تب دار و حصبه مفید بوده و یرقان، وسواس، را درمان می‌نماید. در این گونه موارد می‌توان ۱۰۰ گرم از آب ریواس یا رب ریواس را میل کرد. نخستین کار کرد آن در دهان این است که با تحریک جوانه‌های چشایی به واسطه مزه تلخ خوشایندش، موجب پاک شدن حفره دهان شده و دهان را برای چشیدن غذای بعدی آماده می‌سازد.
مصرف منظم عصاره ریواس، علایم گرگرفتگی را از بین می‌برد. لوتئین موجود در آن در خنثی سازی رادیکال‌های آزاد که به بروز سرطان منجر می‌شود، موثر است. لوتئین پوست و چشم را سالم نگه می‌دارد. ویتامین k. در ریواس به لخته شدن خون به هنگام آسیب دیدن کمک میکند.
موارد منع مصرف
ریواس به علت دارا بودن اسید اگزالیک برای بیماران کلیوی مضر است. مصرف بیش از حد ریواس در تغذیه بیماران با نارسایی قلبی نیز توصیه نمی‌شود، زیرا ریواس حاوی مقادیر قابل توجهی از سدیم می‌باشد و افزایش سدیم در بدن موجب افزایش نگهداری مایعات در بافت‌های بدن می‌شود. در صورت مصرف برگ‌های ریواس، علائمی مانند تورم زبان و گلو، درد‌های شکمی، تهوع، استفراغ، اسهال، مشکلات تنفسی و ضعف بروز میکند که در موارد خاص می‌تواند منجر به مرگ شود.
منبع: کشتزار
ارسال نظر