تاریخچه کفش پاشنه بلند مردانه از ایران آغاز می‌شود؟

در مورد تاریخچه کشف پاشنه بلند منابعی متفاوت وجود دارد، اما یکی از پرتکرار‌ترین منابع این است که کفش پاشنه بلند مردانه از ایران وارد اروپا و به سرعت مد شده و درنهایت پس از مدتی نیز در سراسر جهان منسوخ شده است.

کفش پاشنه بلند مردانه سال‌ها پیش برای حفظ ثبات افرادی که اسب سوار بودند استفاده می‌شد. درواقع روایت‌ها اشاره به این موضوع دارند که سرداران پارسی برای ایتسادن روی اسب و تیراندازی از اسب پاشنه بلند استفاده می‌کردند؛ بنابراین کاربرد اولیه این کفش‌ها نظامی بوده است.

مدتی بعد، این کفش‌ها وارد اروپا شد. درواقع پوشیدن کفش پاشنه بلند مردانه در قرن هفدهم اروپا، نماد اشراف بود. طبیعی سات که ان زمان خبری از سنگفرش خیابان و زمین هموار نبود و در نتیجه به جز اشراف که با اسب و درشکه مخصوص تردد می‌کردند، افراد فقیر که در زمین ناهموار حرکت می‌کردند، قادر به پوشیدن کفش پاشنه بلند نبودند.

شاید برایتان سوال باشد چگونه کفش پاشنه بلند پارسی سر از اروپا درآورد. در قرن ۱۷ میلادی این کفش‌ها توسط سفارت ایران در دوران شاه عباس اول به اروپا معرفی شد. ضمیمه پاشنه بلند به نمادی از طبقه و وضعیت سلطنتی مانند شاه لوئیس IV فرانسه بود.

بر اساس منابع تاریخی، مقامات یک پاشنه خاص را بر اساس رتبه اجتماعی به هر فرد اختصاص داده بودند. برای مثال پاشنه یک و نیم اینچی برای مردم معمولی بود، ۱ اینچ اضافه برای بورژوازیها، ۱ اینچ اضافه‌تر برای شوالیه ها، ۲ اینچ برای اشراف و ۲/۱ اینچ برای شاهزادگان.

این کفش‌ها نسبت به کفش‌های پاشنه بلند امروزی زنان ظاهری مردانه و خشن داشتند و به مرور زمان توسط زنان نیز مورد استقبال واقع شدند تا جایی که پس از انقلاب فرانسه در دهه ۱۷۸۰ پاشنه‌ها به عنوان بخشی از مد لباس زنان محبوب‌تر شد.