.svg)
بهترین راه درمان درد سندرم تونل کارپال کدام است؟
پارسینه: تونل کارپال گذرگاهی در مچ دست است که عصب مدیان (عصب اصلی دست)، تاندون فلکسور (که انگشت را خم می‌کند) و سایر بافت‌های نرم مانند رباط‌ها و رگ‌های خونی را محافظت می‌کند.
بر اساس گفته‌های آکادمی جراحان ارتوپدی در آمریکا، سندروم تونل کارپل زمانی اتفاق می‌افتد که بافت‌های احاطه کننده تاندون فلکسور متورم می‌شوند و به روی عصب مدیان فشار وارد می‌کنند. این فشار می‌تواند باعث ایجاد درد در مچ دست و دست شود.
سندرم تونل کارپال (Carpal tunnel syndrome) می‌تواند دلایل بسیار زیادی داشته باشد. برخی از افراد تونل کارپال کوچک تری دارند و این موضوع در کل خانواده دیده می‌شود. بیش فعالی غده هیپوفیز، کم کاری تیروئید، فشار‌های کاری، استفاده مکرر از ابزار‌های مرتعش کننده دست، احتباس مایع در دوران بارداری یا یائسگی، توسعه کیست یا تومور در کانال از دیگر فاکتور‌هایی هستند که باعث ایجاد این تورم می‌شوند.
دیالیز، بارداری، استفاده از قرص‌های جلوگیری ممکن است فرد را مستعد این سندروم کند. با این حال CTS (سندرم تونل کارپال) به دنبال بارداری، موقتی است و خود به خود خوب می‌شود و جراحی نیاز ندارد.
دیابت، کم کاری تیروئید و مصرف الکل به طور کلی، اعصاب محیطی را آسیب می‌زنند و در نتیجه اگر به این دلایل آسیب ایجاد شده باشد، فقط عصب مدیان تحریک نمی‌شود بلکه در اعصاب دیگر هم اختلال وجود دارد.
نشانه‌های این سندروم معمولا با آغاز بی حسی در شب به همراه درد در دست آغاز می‌شود. معمولا بیماران با چنین نشانه‌هایی از خواب بیدار می‌شوند و باید دست خود را تکان دهند تا درد تسکین یابد.
این نشانه‌ها می‌تواند در طول روز نیز وجود داشته باشد. افرادی که نشانه‌هایی همانند بی حسی و درد در این ناحیه را تجربه می‌کنند باید به یک پزشک متخصص مراجعه کند. این موارد ممکن است به هنگام برداشتن یا در دست گرفتن یک شی نیز ظاهر شود. با بدتر شدن شرایط، درد به مچ دست کشیده می‌شود و تا شانه یا داخل دست نیز ادامه پیدا می‌کند. زمانی که این شرایط حاد شود، بیمار ضعیف شدن دست را شاهد خواهد بود.
پزشک ممکن است برای تشخیص سندرم تونل کارپل یک معاینه بدنی انجام دهد. بعد از بررسی احساس و قدرت دست، پزشک می‌تواند آزمون‌های بیشتر برای تشخیص انجام دهد. این آزمون‌ها شامل EMG یا آزمون سرعت هدایت عصبی است. یک EMG که الکترومیوگرافی نیز نامیده می‌شود در این شرایط انجام خواهد شد. این آزمون خروجی الکتریکی عضلات را اندازه گیری می‌کند. پزشک یک سوزن کوچک داخل عضلات خاصی قرار می‌دهد. این سوزن می‌تواند جریان الکتریکی عضلات را شناسایی کند.
آزمون سرعت هدایت عصبی نیز سرعت تکانه‌های الکتریکی اعصاب را بررسی می‌کند؛ برای انجام این کار دو الکترود بر روی سطح پوست قرار می‌گیرد و شوکی به اعصاب فرستاده می‌شود. سرعت بر اساس مسافتی که تکانه طی می‌کند، سنجیده می‌شود. این آزمون electroneurography یا EneG نیز نامیده می‌شود.
در مورد راه درمانی این مشکل نیز باید گفت که اکنون درمان‌های فیزیکی یکی از موثرترین درمان‌هایی است که برای این سندرم وجود دارد. این راه درمانی در شرایطی که علایم حرکتی حضور ندارند و عضلات شست سالم هستند، می‌تواند بهترین گزینه باشد. هرچه سریعتر مداخله شود، درمان موفق‌تر خواهد بود.
فیزیوتراپی، علایم مربوط به سندرم تونل کارپ را از طریق تمرینات لغزاندن عصب و همچنین لغزاندن تاندون‌ها در کنار هم کاهش می‌دهد.
در این راه درمانی، علاوه بر عصب و عضلات مرتبط، مفاصل آن ناحیه هم بررسی شده و موبیلیزیشن (انجام حرکات داخلی مفصلی به صورت جز به جز) مفصل نیز انجام می‌شود. به علاوه تمرین‌های تقویتی هم برای عضلات حرکت دهنده آرنج و مچ در دامنه بدون درد و علامت یاد داده می‌شود. فقط در کسانی که برای مدت طولانی به این سندرم مبتلا هستند و با درمان‌های غیر تهاجمی نتیجه نگرفته اند، جراحی نیازی نیست.
سندرم تونل کارپال (Carpal tunnel syndrome) می‌تواند دلایل بسیار زیادی داشته باشد. برخی از افراد تونل کارپال کوچک تری دارند و این موضوع در کل خانواده دیده می‌شود. بیش فعالی غده هیپوفیز، کم کاری تیروئید، فشار‌های کاری، استفاده مکرر از ابزار‌های مرتعش کننده دست، احتباس مایع در دوران بارداری یا یائسگی، توسعه کیست یا تومور در کانال از دیگر فاکتور‌هایی هستند که باعث ایجاد این تورم می‌شوند.
دیالیز، بارداری، استفاده از قرص‌های جلوگیری ممکن است فرد را مستعد این سندروم کند. با این حال CTS (سندرم تونل کارپال) به دنبال بارداری، موقتی است و خود به خود خوب می‌شود و جراحی نیاز ندارد.
دیابت، کم کاری تیروئید و مصرف الکل به طور کلی، اعصاب محیطی را آسیب می‌زنند و در نتیجه اگر به این دلایل آسیب ایجاد شده باشد، فقط عصب مدیان تحریک نمی‌شود بلکه در اعصاب دیگر هم اختلال وجود دارد.
نشانه‌های این سندروم معمولا با آغاز بی حسی در شب به همراه درد در دست آغاز می‌شود. معمولا بیماران با چنین نشانه‌هایی از خواب بیدار می‌شوند و باید دست خود را تکان دهند تا درد تسکین یابد.
این نشانه‌ها می‌تواند در طول روز نیز وجود داشته باشد. افرادی که نشانه‌هایی همانند بی حسی و درد در این ناحیه را تجربه می‌کنند باید به یک پزشک متخصص مراجعه کند. این موارد ممکن است به هنگام برداشتن یا در دست گرفتن یک شی نیز ظاهر شود. با بدتر شدن شرایط، درد به مچ دست کشیده می‌شود و تا شانه یا داخل دست نیز ادامه پیدا می‌کند. زمانی که این شرایط حاد شود، بیمار ضعیف شدن دست را شاهد خواهد بود.
پزشک ممکن است برای تشخیص سندرم تونل کارپل یک معاینه بدنی انجام دهد. بعد از بررسی احساس و قدرت دست، پزشک می‌تواند آزمون‌های بیشتر برای تشخیص انجام دهد. این آزمون‌ها شامل EMG یا آزمون سرعت هدایت عصبی است. یک EMG که الکترومیوگرافی نیز نامیده می‌شود در این شرایط انجام خواهد شد. این آزمون خروجی الکتریکی عضلات را اندازه گیری می‌کند. پزشک یک سوزن کوچک داخل عضلات خاصی قرار می‌دهد. این سوزن می‌تواند جریان الکتریکی عضلات را شناسایی کند.
آزمون سرعت هدایت عصبی نیز سرعت تکانه‌های الکتریکی اعصاب را بررسی می‌کند؛ برای انجام این کار دو الکترود بر روی سطح پوست قرار می‌گیرد و شوکی به اعصاب فرستاده می‌شود. سرعت بر اساس مسافتی که تکانه طی می‌کند، سنجیده می‌شود. این آزمون electroneurography یا EneG نیز نامیده می‌شود.
در مورد راه درمانی این مشکل نیز باید گفت که اکنون درمان‌های فیزیکی یکی از موثرترین درمان‌هایی است که برای این سندرم وجود دارد. این راه درمانی در شرایطی که علایم حرکتی حضور ندارند و عضلات شست سالم هستند، می‌تواند بهترین گزینه باشد. هرچه سریعتر مداخله شود، درمان موفق‌تر خواهد بود.
فیزیوتراپی، علایم مربوط به سندرم تونل کارپ را از طریق تمرینات لغزاندن عصب و همچنین لغزاندن تاندون‌ها در کنار هم کاهش می‌دهد.
در این راه درمانی، علاوه بر عصب و عضلات مرتبط، مفاصل آن ناحیه هم بررسی شده و موبیلیزیشن (انجام حرکات داخلی مفصلی به صورت جز به جز) مفصل نیز انجام می‌شود. به علاوه تمرین‌های تقویتی هم برای عضلات حرکت دهنده آرنج و مچ در دامنه بدون درد و علامت یاد داده می‌شود. فقط در کسانی که برای مدت طولانی به این سندرم مبتلا هستند و با درمان‌های غیر تهاجمی نتیجه نگرفته اند، جراحی نیازی نیست.
منبع:سیناپرس
ارسال نظر