مراقب این بیماری شایع لثه باشید

این موضوع پری ایمپلنت تایتیس یکی از مهمترین و مخرب‌ترین بیماری‌های لثه، بیماری پریو دُنتایتیس است.

پریو دُنتایتیس به بیماری اطلاق می‌شود که در آن تهاجم میکروب‌های مسئول این بیماری از جداره لثه به عمق ریشه نفوذ نموده و باعث تخریب انساج نرم و سخت اطراف ریشه دندان می‌شوند و در نهایت باعث از بین رفتن دندان مربوطه و اختلال در ساختمان استخوانی و بافت نرم لثه می‌گردد.


چنین پدیده‌ای در اطراف ایمپلنت‌های دندانی نیز رخ می‌دهد. اگر شخصی که دارای ایمپلنت است، دارای بهداشت مناسبی نباشد و یا کنترل محیط اطراف ایمپلنت را از نظر میکروبی به خوبی انجام ندهد، میکروب‌های مخرب و مسئول بیماری لثه می‌توانند از دیوارۀ ایمپلنت‌ها نفوذ نموده و وارد انساجِ اطراف ایمپلنت شوند.

این مورد به دلایل مختلف اتفاق می‌افتد. یکی از این موارد عدم دسترسی شخص به محیط‌های اطراف ایمپلنت جهت پاکسازیِ کافی است؛ بنابراین در زمان انجام ایمپلنت بایستی محیط ایمپلنت کاملاً دارای مناطق سِلف کلینز یا به اصطلاح مناطقی که به صورت اتوماتیک پاک شونده هستند باشد. این هم در زمان کارگذاری ایمپلنت‌ها توسط جرّاح مربوطه و هم هنگام طراحی پروتز ایمپلنت‌ها روی سطح آن‌ها به عنوان تاج بایستی لحاظ شود.


به طور مثال در مواردی لثۀ شخص دارای ضخامتِ نسبتاً خوبی است. در این جور موارد بخصوص در مناطق خلفی یا انتهایی دهان ایمپلنت بایستی در عمق بیشتری کارگذارده شود. در واقع استخوان و ایمپلنت به صورت هم سطح باشد این مورد را ایمپلنت‌های بُند لِوِل یا در سطح استخوان می‌نامند.

در چنین شرایطی وقتی که پروتز ایمپلنت بر روی آن قرار می‌گیرد، این پروتز از منطقه کمی بالاتر از سطح استخوان درست به مانند طبیعت دندان‌های معمول و طبیعی آغاز می‌گردد و دیوارۀ لثه ابتدایِ تاج ایمپلنت را کاملاً در بر می‌گیرد. این محیط معمولاً محیطی سِلف کلینز است یا خودبه خود پاک می‌شود. چرا که صیقلی بودن تاج ایمپلنت اجازه درگیری و یا چسبندگی پلاک‌های میکروبی را به اطراف تاج ایمپلنت نمی‌دهند و، چون سطح لثه کاملاً در دسترس شخص است او می‌تواند با روش‌های صحیح مسواک زدنِ اطرافِ ایمپلنت که آموزش دیده، آنرا پاکسازی کند.

در پروتز‌های متوالیِ ایمپلنت به طوری که ایمپلنت‌ها تعداد از دو عدد بیشتر است تاج ایمپلنت می‌تواند برای استحکام بیشتر و تحمل بیشتر ایمپلنت‌ها به یکدیگر متصل شود. در این جور مواقع فاصله ایمپلنت-ها با هم بسیار مهم است و باز شخصِ کارگزارنده ایمپلنت بایستی این اندازه‌ها را در عمل لحاظ کند.

عموماً فاصله هر ایمپلنت تا ایمپلنت بعدی باید حداقل ۵/۳ میلیمتر باشد.

در مرحله پروتز‌های متوالی یا روکش‌های به هم چسبیدۀ ایمپلنت هم بسیار مهم است که فضای بین آن‌ها حدفاصل لثه حتماً دارای یک مجرای عبور باشد. این مجرای عبور یا ایمبریشر بخش لثه‌ای را حتی در دندان‌های بیمار شده توسط بیماری‌های لثه هم بوسیله تریو دونتس طراحی محل‌های پاکسازی می‌شود.

در این جور موارد به شخص توصیه می‌شود که از مسواک‌های بین دندانی استفاده کند تا فضای بینابین این روکش‌های متوالی همیشه پاک و عاری از هرگونه پلاک میکروبی باشد. این فضا‌ها تا زمانی که تمیز و پاک هستند و پلاک میکروبی در آن‌ها اندوخته نمی‌شود، هیچ واهمه‌ای از بیماری پری ایمپلنت تایتیس وجود ندارد.

اما پری ایمپلنت تایتیس دارای چه کاراکتری است؟

وقتی که این ملاحظات انجام نگیرد و میکروب‌ها به درون لثه کنار ایمپلنت نفوذ کنند همانگونه که در بیماری پریو دُنتایتیس اتفاق می‌افتد و اطراف دندان‌ها آسیب می‌بیند ایمپلنت‌ها هم به همین‌گونه توسط این میکروب‌ها آسیب می‌بینند به گونه‌ای که استخوان دربرگیرنده ایمپلنت از بالا شروع به تحلیل می‌کند این تحلیل تا زمانی که به ۵۰% یا بیشتر نرسیده باشد یا شخص مطلع نمی‌شود و یا فقط از التهاب و غیرعادی بودن بافت نرم لثه شکایت دارد. پری ایمپلنت تایتیس‌ها باید خیلی زود تشخیص داده شوند و اگر تا زمانی که در حد یک سوم طول ایمپلنت اتفاق بیفتند روش‌های درمانی برای آن‌ها وجود دارد و می‌توان ارتقا و اصلاح نمود بخش‌های آسیب دیده اولیه را. یکی از روش‌هایی که در درمان پری ایمپلنت تایتیس بسیار بسیار کاربرد دارد امروزه استفاده از لیزر‌های دندان پزشکی است.

لیزر‌های جدید بدون ایجاد حرارت در کنار فلز تایتانیومیِ ایمپلنت که خود به آن آسیب زننده است با روش‌های خنک کننده، اما با نفوذ‌های بسیار بسیار دقیق و در منافذی که هرگز ابزار عمل نمی‌تواند به آن جا‌ها دسترسی پیدا کند می‌تواند التهاب، عفونت و میکروب‌های مربوطه را کاملاً از بین ببرد و محیطی کاملاً استریل در اطراف ایمپلنت ایجاد کند تا بافت نرم بتواند در آن منطقه به جای خود برگشته و مسئولیتِ دفاعِ از ایمپلنت را بر عهده گیرد.

منبع:برترین ها