چرا برخی افراد در دوران کرونایی کنترل خشم نداریم؟

خشونت خانگی یکی از متداول‌ترین انواع خشونت و از میان انواع خشونت خانگی آزار و اذیت عاطفی بسیار شدیدتر از دیگر انواع خشونت است. صرف نظر از ضرب وجرح بسیاری از زنان و مردان تحقیر و توهین و بی اهمیت جلوه دادن از انواع خشونت عاطفی است که عزت نفس فرد را پایین می‌آورد و استقلال را کاهش می‌دهد و به فرد خشونت گر نوعی احساس قدرت دست می‌دهد. زخم‌هایی که آزار عاطفی ایجاد می‌کند گاهی عمیق‌تر از آثار و اذیت‌های فیزیکی است بعضی از این آزار‌ها اقتصادی و مالی و هدفش تسلط است.

مقصرتراشی دیگر موردی است که فرد انجام می‌دهد که این حالت در فضای محدود بسیار بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد. کسی که آزار و اذیت می‌کند یک انتخاب آگاهانه انجام می‌دهد فرد کنترل از دستش خارج نمی‌شود، بلکه رفتاری سوءاستفاده گرایانه و عمدی انجام می‌دهد. البته آستانه مقاومت فرد فاعل پایین آمده که چنین می‌کند، اما به هر حال، این رفتار انتخاب اوست.


در خشونت‌های خانگی زنان اولین گروهی هستند که مورد خشونت قرار می‌گیرند. آمار‌های جدید اورژانس اجتماعی در دوره کرونا نشان می‌دهد خشونت نسبت به زنان ۳۰ درصد افزایش پیدا کرده است. زن‌ها به دلیل ضعف جسمانی و وابستگی مالی، فرهنگی و اجتماعی که نسبت به همسر دارند، بیشتر مورد خشونت عاطفی قرار می‌گیرند هرچند در چند سال اخیر تحول اساسی در جایگاه زنان ایجاد شده است، اما همچنان زنان چندان مورد توجه نیستند. زنانی که مورد خشونت قرار گرفتند هم شامل همسران است و هم شامل دختران، یعنی دختران بیشتر از پسران مورد خشونت عاطفی و اقتصادی قرار می‌گیرند. بعد از این دو گروه کودکان هستند که مورد خشونت قرار می‌گیرند. بی دفاعی کودکان مهم‌ترین دلیل مورد خشونت قرارگرفتن آنهاست. کودکان بیشتر از خانم‌ها ناتوان هستند و عکس العمل هم نشان نمی‌دهند؛ بنابراین آن‌ها نیز مورد آزار هستند. بررسی‌ها نشان می‌دهد آزار جسمی درباره کودکان زیاد شده است. بچه‌ها بیشتر در معرض کتک خوردن قرار دارند. بعد از این افراد سالمند مورد خشونت قرار می‌گیرند. ما کشوری هستیم که به سمت سالمندی می‌رویم و این ذهینت وجود دارد که سالمندان باری بر دوش خانواده هستند، چون توانایی جسمانی و مالی ندارند و در نتیجه سالمندان نقطه ضعف خانواده‌ها هستند و این باعث می‌شود خانواده‌ها حساسیت بیشتری داشته باشند. خشونت درباره افراد سالمند فیزیکی نیست. بیشتر تحقیرکردن و القای این مسیله است که آن‌ها باری بر دوش خانواده هستند.

چند توصیه برای حفظ سلامت روان در دوران قرنطینه

در شرایط قرنطینه اکثر خانواده‌ها در فضای بسته نسبتاً کوچک با هم زندگی می‌کنند. این مسئله از قبل برنامه ریزی نشده و یک دفعه اتفاق افتاده است بنابراین ما با یک غافلگیری هم مواجه هستیم. یکی دیگر از مسایل اثرگذار بسته بودن فضاست چراکه دل نگرانی و افسردگی را بیشتر می‌کند. ترس و نگرانی عامل دیگری است ما به خاطر یک مسیله خوشحال کننده کنار هم نیستیم. ما به خاطر یک تهدید بیرونی کنار هم قرار گرفتیم و این ترس باعث می‌شود آستانه مقاومت ما پایین آمده عصبانی می‌شویم. بمباران اخبار تلخ و شایعه سازی و عدم آگاهی نسبت به اینکه این بحران کی تمام می‌شود هم عامل دیگری است که باعث بروز خشونت می‌شود.

اما نکته بسیار مهم بی کاری است. در خانواده‌هایی که معیشتشان به خطر افتاده خشونت خانگی بروز بیشتری پیدا کرده است. وضعیت بد اقتصادی مردم امنیت روانی آن‌ها را به هم زده است.


از مهم‌ترین کار‌هایی که باید در این دوران انجام دهیم تا خشونت کاسته شود، این است که به راحتی شرایط را برای اعضای خانواده توضیح دهیم و از آن‌ها بخواهیم توقعات خود را به حداقل برسانند. به وضوح به بچه‌ها گفته شود فعلا کار نیست و پولی هم نداریم و باید تحمل کنیم تا این دوران بگذرد.

کار‌های مشترک تعریف کنیم. در تمیزکردن خانه و آشپزی همگی مشارکت کنیم البته اگر فردی دوست ندارد مشارکت کند او را وادار نکنیم.

پدر و مادر‌ها باید بدانند در خانه نباید حکومت نظامی برقرار کنند، نباید راس یک ساعت همه بخوابند یا اینکه تلویزیون و اینترنت در یک ساعت خاموش شود. باید تاب آوری بیشتری داشته باشیم و اجازه دهیم بچه‌ها یا همسرمان بیشتر خودشان را سرگرم کنند البته نباید مزاحم دیگران شوند.


با اضطراب ناشی از ویروس کرونا چه کنیم؟

نباید مدام از بچه‌ها بخواهیم از حریم خصوصی خودشان خارج شوند. از مکان‌هایی مانند تراس و پشت بام برای هواخوری استفاده کنیم و به رویاهایمان فکر و برای آینده برنامه ریزی کنیم. از تخریب عاطفی همدیگر دست برداریم. از خشونت جنسی نسبت به همسر پرهیز کنیم. اگر در خانه سالمند یا معلول داریم، نباید نسبت به او بی توجهی کنیم. بی توجهی به سالمندان و معلولان دو اثر بسیار بد دارد. اگر بر اثر بی توجهی ما آن‌ها دچار بیماری شده و جان خود را از دست دهند، درگیری روانی شدیدی پیدا خواهیم کرد و دوم اینکه فرزندان ما شاهد این صحنه بوده و خشم عمیقی را در ناخودآگاه خود خواهند داشت. این خشم باعث می‌شود ما افرادی بی مسیولیت و نامهربان در برابر آن‌ها جلوه کنیم و این موضوع سرنوشت آن‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد.


دوران قرنطینه و کرونا به مردم و ما به صورت علنی نشان داد که مهارت ما در زندگی پایین است و کنترل خشم نداریم. به نظر من، به رخ کشیدن این ضعف می‌تواند فرصتی باشد برای برطرف کردن آن، تاب آوری یکی از مهم‌ترین مهارت‌های زندگی است که بنا بر دلایل مختلف از جمله عدم آموزش صحیح بیشتر مردم ایران آن را ندارند و همین باعث می‌شود دچار بحران و سختی شویم.

برای تاب آوری تمرین‌هایی هست که نیاز به پول هم ندارد. نفس عمیق هنگام خشم، فریادنزدن و عجله نکردن در بیان حرف‌ها یکی از مهم‌ترین تمرین‌ها در دوران تاب آوری است. با مشارکت بچه‌ها نان بپزید. به آن‌ها مهارت‌هایی مثل کاشتن مواد غذایی و سبزیجات و نان پختن را آموزش دهید. کرونا تنها اتفاق پاندمی جهان نیست و ممکن است وقتی بچه‌ها بزرگ می‌شوند دوباره مسیله دیگری پاندمی شود بنابراین باید آن‌ها بتوانند از این تجربه استفاده کنند.

منبع:زندگی آنلاین