این سکته، قابل درمان ترین بیماری بشر است!

بابک زمانی در نشست هم اندیشی متخصصین و خیرین که به همت انجمن حمایت از بیماران سکته مغزی برگزار شد؛ گفت: بررسی ها نشان می دهد کاهش رتبه سکته مغزی در کشورهای پیشرفته دنیا فقط با مشارکت اجتماعی در درمان صورت گرفته است .

او ادامه داد: زمان طلایی برای درمان سکته مغزی طی 2 تا 3 ساعت اول پس از سکته است. بنابراین علاوه برحضور پزشکان در بیمارستان ها و وجود آمبولانس های مجهز، بدون شک به مشارکت مردم نیز در این زمینه نیاز است تا بیماران خیلی سریع به بخش های درمانی رسانده شوند. از طرفی دیگر باید آمادگی برای درمان های جدید موجود هم درتمام کشور وجود داشته باشد .

متخصص مغز و اعصاب تأکید کرد: در نتیجه اگر بخواهیم بدانیم مشارکت اجتماعی در یک کشوری در امر درمان چگونه است باید نحوه درمان سکته مغزی را مورد بررسی قراردهیم .

او تأکید کرد: تا چند سال اخیر کشور ما جزء کشورهای خوب برای درمان بیماران سکته مغزی نبود. آمارها نیز حاکی از این بود که درمان های سکته مغزی حاد به خوبی انجام نمی شود .اما خوشبختانه از ابتدای سال گذشته باتوجه به اطلاع رسانی گسترده انجمن سکته مغزی و انجمن مغز و اعصاب که با کمک رسانه ها صورت گرفت شاهد راه اندازی کمیته ملی درمان سکته مغزی ازسوی وزارت بهداشت بودیم .

زمانی گفت: طی یک سال اخیر که کمیته ملی تشکیل شده است ده ها متخصص مغز و اعصاب ،با کارشناس ها ودست اندرکاران وزارت بهداشت جلسات مختلف و مفیدی داشته اند؛ یکی از مواردی که طی چند ماه اخیر نتیجه کارش به عینه قابل مشاهده است توجه به درمان سکته مغزی در کشور می باشد که بهبود یافته است .

او تاکید کرد: بر خلاف تصور عموم، سکته مغزی نه تنها قابل پیشگیری و درمان است بلکه شاید از قابل درمان ترین بیماری های بشر به شمار رود. اما نکته مغفولی که خیلی به آن توجه نشده جمعیت مبتلا به سکته مغزی است. یعنی حتی در جامعه پزشکی وقتی می گوییم بیمار مبتلا به سکته مغزی است بلافاصله یک فرد مسن در نظرشان تداعی می شود. این در حالیست که بر اساس آمارها درحال حاضرشاهد شیوع سکته مغزی در سنین 20 تا 40 سال هستیم. این درحالی است که شیوع این بیماری 2 تا 3 برابر بیماری های شایع مغز و اعصاب در همان سنین مانند ام اس است .

او گفت: معتقدیم خیلی سریع باید در ایران نیز یک سازمان مردم نهاد در زمینه حمایت از بیماران سکته مغزی تشکیل شود تا به مشکلات بیماران بی بضاعت و کم توان و نیازهای درمانی و اجتماعی آنها توجه شود.