کشف روشی جدید برای بهبود سرطان سینه

مطالعه‌ای که توسط دانشگاه علوم پزشکی و بهداشت رویال کالج ایرلند (RCSI ) انجام شده است، بینش بیشتری را در مورد نقش هورمون‌ها در ایجاد سرطان سینه در بیماران ارائه کرده است. یافته‌های جدید می‌تواند درمان سرطان سینه را افزایش داده و به پزشکان در بهینه سازی مراقبت‌های فردی از بیماران و بهبود میزان کلی بقای آن‌ها کمک کند.

این مطالعه با عنوان «لیگاند‌های استروئیدی، عوامل فراموش شده عمل گیرنده‌های هسته‌ای؛ پیامد‌های مقاومت به دست آمده در درمان غدد درون ریز» در تحقیقات بالینی سرطان منتشر شده است.

ثابت شده است که هورمون استروژن بر پیشرفت سرطان سینه تاثیر دارد و شواهد قوی وجود دارد که هورمون‌های دیگر مانند آندروژن نیز می‌توانند در این امر نقش داشته باشند.

طبق گزارش سازمان جهانی بهداشت، ۲.۳ میلیون زن در سال ۲۰۲۰ به سرطان سینه مبتلا شده‌اند. به غیر از سرطان پوست، سرطان سینه شایع‌ترین سرطان در زنان در ایرلند است. سالانه ۳۶۰۰ زن در ایرلند به سرطان سینه مبتلا می‌شوند و اکثر آن‌ها تحت درمان هورمونی قرار می‌گیرند.

بیماران می‌توانند واکنش متفاوتی به هورمون درمانی نشان دهند که برخی از آن‌ها پاسخ مثبت‌تری نسبت به دیگران دارند. این مطالعه مشخصات هورمونی بیماران را تجزیه و تحلیل کرد تا درک عمیق‌تری از نحوه تاثیر سلول‌های سرطانی سینه بر هورمون‌های مختلف و اینکه چرا بیماران به هورمون درمانی متفاوت پاسخ می‌دهند، ارائه دهد.

این مطالعه نشان داد که پروفایل هورمون قبل و بعد از درمان نقش مهمی در موفقیت درمان دارد. این یافته راه را برای مطالعات بیشتر در گروه‌های بیمار بزرگتر برای بهبود میزان موفقیت مرتبط با درمان سرطان سینه باز می‌کند.

دکتر ماری مکیلروی، نویسنده ارشد این مطالعه و مدرس، تحقیقات غدد درون ریز، گروه جراحی، RCSI می‌گوید: هورمون‌ها مولکول‌های سیگنال دهنده قدرتمندی هستند که نقش مهمی در کمک به عملکرد طبیعی بدن ما و پاسخ به جهان اطراف دارند. بیش از ۱۰۰ سال است که می‌دانیم استروژن‌ها در رشد سرطان سینه نقش دارند و بسیاری از دارو‌های رایج که برای درمان تجویز می‌شوند. متاسفانه همه بیماران به این دارو‌ها پاسخ نمی‌دهند و ما به روش بهتری برای تعیین پاسخ به این نوع درمان نیاز داریم.

او اداکه می‌دهد: با بررسی سطوح هورمون تومور هر فرد، تفاوت بهتری بین افرادی که به درمان هورمونی پاسخ می‌دهند و کسانی که این کار را نمی‌کنند، وجود دارد و به طور بالقوه ما را قادر می‌سازد تا تصمیمات آگاهانه‌تری در مورد گزینه‌های درمانی برای بیماران اتخاذ کنیم.