بررسی پیامدهای سرطان پروستات

PCOS اولین ارزیابی منظم از کیفیت زندگی مربوط به سلامتی در بیماران سرطان پروستات است که در مراکز مراقبت‌های سلامت متعددی انجام می‌شود و مدلی برای مطالعاتی مشابه بعدی، در مقیاس وسیع و در مورد سرطان‌های دیگر، فراهم می‌کند. انتظار می‌رود که اطلاع بيش‌تر از آثار درمان، به بیماران، خانواده‌ها و پزشکان بالینی در انتخاب آگاهانه‌تر جایگزین‌های درمان کمک کند. PCSO، همچنین، اطلاعاتی جزئی را دربارۀ الگوهای مراقبت سرطان پروستات فراهم می‌کند.

نتایج PCOS در نشریه‌های پزشکی مختلف، در سال‌های بعد، منتشر شده‌اند. نتایجی که قبلاً منتشر نشده‌اند، در انتهای این خلاصۀ گزارش فهرست شده‌اند.

پس زمینه

یکی از مشکلاتی که بیماران سرطان پروستات با آن مواجه‌اند، عدم قطعیت در مورد چگونگي برخورد با بیماری است. مثلاً، آیا مزیت‌های غربالگری سرطان پروستات از خطرهای جانبی آن مهم‌تر است؟ آیا جراحی بهتر از پرتودرمانی است یا در برخی موارد، درمان کردن بهتر از درمان نکردن است؟

تصمیم‌گیری دربارۀ درمان آسان نیست. یک مشکل این است که برای پزشک پیش‌بینی اینکه تومور به‌آرامی و بدون پیامدهای سلامتی برای بیمار رشد می‌کند یا اینکه به‌سرعت رشد می‌کند، و برای زندگی بیمار تهدیدکننده می‌شود، دشوار است. همچنین، آزمایشی که به مقایسۀ مزیت‌های نسبی پرتودرمانی، پروستات‌برداری رادیکال (عمل جراحی که کل غدۀ پروستات را همراه با بافت‌های نزدیک آن برمی‌دارد) و انتظار مراقبانه (بیمار درمان را، تا زمانی‌که علائم بیماری پیشرفت کند، به تأخیر می‌اندازد) با هم بپردازد، وجود ندارد. حدود 80 درصد از مردان مبتلا به سرطان پروستات، مبتلا به مرحلۀ اولیۀ بیماری هستند.

با وجود همۀ این تردیدها، مشخص شده است که درمان‌هايی مانند ـ پرتودرمانی، پروستات‌برداری رادیکال یا هورمون‌درمانی ـ بر فعالیت ادراری، روده‌ای و جنسی اثر می‌گذارد. PCOS با جمع‌آوری اطلاعات جامع دربارۀ پیامدهای سلامتی روش‌های مختلف درمان سرطان پروستات، به بیماران، خانوادۀ آنها و پزشکان در اتخاذ تصمیماتی در مورد روش‌های درمانی کمک می‌کند.

جمعیت بیمار

در مطالعه PCOS‌‌اطلاعات 3500 مرد كه سرطان پروستات آنها بين اكتبر 1994 تا نوامبر 1995 تشخيص داده شده است جمع‌آوري شده است.

88 درصد بیماران، بیماری موضعی و 4 درصد آنها علائم سرطان در اندام‌های دیگر داشتند. 42 درصد مردان با پروستات‌برداری رادیکال، 24 درصد با پرتودرمانی و 13 درصد با هورمون‌درمانی درمان شدند و 22 درصد هم هیچ درمانی را دریافت نکردند.

یکی از جنبه‌های منحصربه‌فرد این مطالعه این است که شرکت‌کنندگان، گروه بزرگی از بیماران با پس زمینه‌های قومی و نژادی مختلف هستند که در طیف وسیعی از مراکز مراقبت سلامت درمان شده‌اند. از آن‌سو، اغلب مطالعاتی قبلی فاقد تفاوت‌های قومی و نژادی بودند و به تعدادی کمی از مردان محدود می‌شدند که در مراکز سرطانی بزرگ یا مؤسسه‌های دانشگاهی درمان شدند.

جمع‌آوری اطلاعات

پرسش‌نامه‌ای برای بیماران در 6، 12، 24 و 60 ماه بعد از تشخیص اولیه، فرستاده شد. این تحقیق بر کیفیت زندگی ـ ناهنجاری ادراری، جنسی و روده‌ای ـ در مردان مبتلا به سرطان پروستات متمرکز شده بود.

یک جنبۀ منحصربه‌فرد جمع‌آوری اطلاعات PCOS، تلاش‌های فراوان برای به‌دست آوردن اطلاعات از سوابق پزشکی بیماران است. این اطلاعات شامل روش‌های ویژۀ تشخیص، میزان آنتی‌ژن ویژۀ پروستات و PSA، مرحلۀ بالینی و درجۀ تومور، جزئیات روش‌های درمان، به‌ویژه درمان هورمونی، و مشکلات روش‌های درمان است.

نتایج / موارد انتشار یافته

5 سال بعد از تشخیص سرطان پروستات موضعی، بی‌اختیاری ادرار در مردانی که پروستات‌برداری رادیکال کرده‌اند، نسبت به آنهایی‌که پرتودرمانی خارجی کرده‌اند شديدتر است. این دو شکل درمان به پیامدهایی مشابه در عملکرد جنسی می‌انجامد، چرا كه در بيماران درمان شده با پرتودرماني هم توانايي نعوظ به‌تدريج و ظرف 5-2 سال از شروع پرتودرماني دچار اختلال مي‌شود.
این مطالعه یک پیگیری 5 ساله، مسبوق به یک مطالعۀ قبلي (پیگیری 2 ساله) است که در یکی از این بخش‌ها به آن اشاره می‌شود. 1.187 نفر مرد در محدودۀ سنی 74 - 55 سالگی، که بخشی از PCOS بودند، در برنامۀ یک نظارت 5 ساله، پس از تشخیص، ثبت‌نام کردند. 901 نفر از آنها پروستات‌برداری رادیکال و 286 نفر پرتودرمانی خارجی دریافت کرده بودند.

عملکرد کلی جنسی پس از پروستاتكتومي راديكال و يا پرتودرماني خارجي، تقریباً در یک سطح کاهش پیدا می‌کند. با این‌حال، از دست دادن توانایی در نعوظ در گروهی که پروستات‌برداری رادیکال کرده‌اند، بسیار شایع است. تقریباً 16 - 14 درصد از بیمارانی که پروستات‌برداری رادیکال و 4 درصد از بیمارانی که پرتودرمانی خارجی کرده‌اند، طی 5 سال قادر به نگه داشتن ادرار نبودند. اضطرار روده‌ای و درد بواسیر در آنهایی که پرتودرمانی خارجی می‌کنند، شایع تر است.

در گزارش‌های پیشین موجود در متون علمی، کاهش بيش‌تر عملکرد جنسی در بیماران درمان شده با پرتودرمانی خارجی، در مقابل بیماران درمان شده با پروستات‌برداری رادیکال، مشاهده نشده است. کاهش عملکرد کلی جنسی را می‌توان به افزایش شیوع ناتوانی جنسی نسبت داد.

نویسندگان متذکر شده‌اند که درمان سرطان پروستات موضعی، از زمانی‌که سرطان این بیماران در سال‌های 1995-1994، به‌طور اولیه مشخص شد، تغییر پیدا کرده است. پیشرفت روش‌هاي عمل جراحی و پرتودرمانی و رواج درمان‌های جدیدتر، مانند براکی‌تراپی و محرومیت از دریافت آندروژن، پیامدهای سلامتی متفاوتی را ایجاد می‌کند.

با استفاده از ثبت سوابق پزشکی و بررسی بیماران مبتلا به سرطان پروستات، این تحلیل‌ها از PCOS منتشر شدند. نخست، جدیدترین مطالعات فهرست شده‌اند:

بيش‌تر مردانی که برای سرطان پروستات موضعی درمان شده‌اند، از انتخاب روش‌ درمانی خود راضی هستند.
مردان مبتلا به مرحلۀ اولیۀ سرطان پروستات می‌توانند درمان تهاجمی یا درمان محافظه‌کارانه را انتخاب کنند. نویسندگان، 2.365 مرد مبتلا به سرطان پروستات موضعی را که در فاصلۀ اکتبر 1994 و اکتبر 1995 شناسایی شدند ارزیابی کردند. این افراد به مدت 24 ماه پیگیری شدند. با مرور سابقۀ پزشکی و بررسی‌های کامل شدۀ بیماران، رضایت از درمان اندازه‌گیری می‌شود و اطلاعات جمعیت‌شناسی، اقتصادی اجتماعی و بالینی فراهم می‌شود.

به‌طور کلی، 2/59% از آزمایش شوندگان از انتخاب روش درمانی خود بسیار راضی و خشنود بودند. حس رهایی از سرطان (4/66%)، توانايي كنترل ادرار (2/64%)، توانايي كنترل مدفوع (5/60%)، عملکرد نرمال نعوظ (9/65%)، داشتن سلامتی عمومی مناسب (3/71%) و حفظ روابط اجتماعی (1/68%) به‌طور عمده، با رضایت از نوع درمان همراه است. مردانی که درمان نکرده‌اند، نسبت به مردانی که درمان کرده‌اند، رضایت کم‌تری دارند (5/50%)

بيش‌تر مردان از انتخاب روش درمان خود برای سرطان پروستات موضعی رضایت دارند. دریافت درمان با اعتقاد به رها شدن از سرطان، جلوگیری از مشکلات درمان، داشتن سلامتی عمومی و حمایت اجتماعی، به بیمار احساس رضایت می‌دهد.

به‌طور متوسط، مردان درمان شده به دلیل سرطان پروستات، در دو سال بعد از تشخیص، می‌توانند بدون توجه به نوع درمان اوليه خود، کیفیت زندگی مشابهی را انتظار داشته باشند.
مردانی که از بي‌اختياري ادرار يا ناتواني جنسي رنج می‌برند، کیفیت زندگی نامطلوبی را گزارش می‌کنند. افراد بیمار باید خطرهای مهم اختلالات ادراری، روده‌ای و جنسی را که همراه با درمان‌های متفاوت سرطان پروستات است، بسنجند.

هدف این مطالعه، تعیین رابطۀ بین درمان اولیه، اختلالات ادراری، جنسی و کیفیت زندگی مربوط به سلامتی (HRQOL) در سرطان پروستات است. یک بررسی پایه از مردان مبتلا به سرطان پروستات، در سال‌های 1995-1994، با 2306 مرد در 6 و 12 ماه پس از تشخیص، کامل شد. این مردان همچنین، بررسی HRQOL دو سال بعد از تشخیص را کامل کردند. برای تعیین اینکه آیا درمان اولیه، اختلالات ادراری و جنسی با پیامدهای HRQOL، تقریباً دو سال بعد از تشخیص، در ارتباط هستند، از تحلیل‌های آماری استفاده می‌کنند.

نویسندگان متوجه شده‌اند که در مردان مبتلا به سرطان پروستات، درمان اولیه با کیفیت زندگي 2 سال پس از درمان ارتباطی ندارند. عملکرد سیستم ادراری و آسیب به آن، با کیفیت نامطلوب زندگی مرتبط است. عملکرد جنسی و آسیب به آن، همچنین، با کیفیت بد زندگی ارتباط دارد، اگرچه این ارتباط مانند اختلال ادراری قوی نیست. این یافته‌ها نشان می‌دهد که تحقیقات آینده باید در جهت یافتن روش‌های بهبود پیامدهای مربوط به درمان یا کمک به بیمارن برای رویارویی بهتر با اختلالات جنسی یا ادراری بعد از درمان، سوق داده شود.

درمان محروميت از آندروژن، بعد از یک‌سال، احتمالاً عملکرد جنسی و احساس سالم بودن را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.
تعداد زیادی از مردان مبتلا به سرطان پروستات موضعی، در ابتدا، به‌صورت محافظه کارانه درمان می‌شوند و برای سال اول جراحی و پرتودرمانی نمی‌کنند. در این مطالعه، 661 مرد که اخیراً، سرطان پروستات موضعی آنها تشخيص داده شده بود، بیش از یک‌سال پیگیری شدند. بعضي مردان، در طول سال اول تشخیص، پرتودرمانی و جراحی دریافت نکردند. به 245 نفر از بیماران درمان محروميت از آندروژن (ADT) تجویز شد و 416 نفر باقی‌مانده هیچ درمانی نشدند.

80 درصد از مردانی که پیش از تشخیص، از نظر جنسی توانا بودند، پس از یک سال درمان با ADT، دچار ناتوانی جنسی شدند، در مقایسه با 30 درصد از افرادی که هیچ درمانی دریافت نکردند. بيماران تحت درمان ADTدر مقايسه با بيماران درمان نشده بعد از يك‌سال دچار كاهش قدرت جسماني بيش‌تري شدند. بیماران تحت درمان با ADT، در شاخص آماری نشاط (قدرت حیات) کاهش آشکاری را نشان دادند. با این‌حال، بیماران تحت درمان با ADT، در مقایسه با افرادی که درمانی دریافت نکرده بودند، از تصمیم درمانی خود راضی بودند.

ADT، درمان معمول برای سرطان پروستات موضعی است. نویسندگان نتیجه گرفتند که مردانی که ADT را نخستین درمان خود انتخاب می‌کنند، باید آگاه باشند که عملکرد جنسی و برخی از توانايي‌هاي جسماني آنها، در سال اول بعد از این درمان، تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

بيش‌تر عوارض ناشي از هورمون‌ها، بعد از درمان به‌وسیلۀ جراحی، با عوارض هورمون‌درمانی دارویی مشابه است. مرحلۀ بيماري هنگام تشخیص اثر کمی بر نتیجه دارد.
این مطالعه پیامدهای سلامتی شامل 431 مرد است که مبتلایان به همۀ مراحل سرطان پروستات (با تشخیص اخیر) در این گروه گردآوری شده‌اند. این افراد درمان اولیۀ محروميت از آندروژن (AD) را دریافت کردند و در 12 ماه اول تشخیص، درمان‌های دیگری به آنها تجویز نشد. مقایسه‌ها به لحاظ آماری، برای ویژگی‌های بالینی و جمعیت‌شناسی بیمار، زمان درمان و استفاده از ترکیب درمان آندروژن، تنظیم شده است.

بیش از نیمی از بیمارانی که درمان AD اولیه را انجام دادند، در ابتدا، سرطان پروستات موضعی داشتند. در این بیماران، تقریباً دو سوم آنها، خطر بالایی برای پیشرفت سرطان پروستات نشان دادند. پیامدهای عملکرد جنسی، قبل و بعد از دریافت درمان AD، مشابه هم بودند. مردانی که درمان هورمون آزاد‌کنندۀ هورمون لوتئینیزه‌کننده (LHRH) را دریافت کردند، نسبت به آنهایی که بیضه‌برداری انجام دادند (عمل جراحی برای برداشتن یک یا هر دو بیضه)، ورم پستان بیش‌تری را گزارش کردند. (9/24 درصد در برابر 7/9 درصد). بیمارانی که درمان LHRH را دریافت کردند، در مقابل آنهایی که درمان بیضه‌برداری دریافت کردند، بيش‌تر احساس نگرانی و ناراحتی جسمی ناشی از سرطان یا درمانشان گزارش کردند. بیماران تحت درمان با LHRH، سلامتی کلی خود را، درمقایسه با بیماران تحت درمان با بیضه‌برداری، متوسط یا بد ارزیابی می‌کنند (4/35 درصد در برابر 1/28 درصد). همچنین، این افـراد، ‌بعد از درمان، احتمالاً كم‌تر خود را رها شده از سرطان می‌دانند.

نویسندگان نتیجه گرفتند که اغلب پیامدهای سلامتی مربوط به ‌درمان محرومیت از هورمون به روش جراحي و يا درمان دارويي مشابه‌‌اند. مرحلۀ تشخیص اثر کمی بر پیامدها دارد. این نتایج، اطلاعات مفيدي را، با مقایسۀ جراحی و درمان دارویی AD، ارائه می‌دهد که پزشکان و بیماران، برای تصمیم‌گیری درباره روش درمان، استفاده می‌کنند.

مردانی که اخیراً سرطان پروستات در آنها تشخيص داده شده است، پیش از تشخیص، مشکلات مربوط به بیماری اندکی را گزارش می‌کنند و درصد بالایی از مردان این موضوع را دقیقاً 6 ماه بعد، به یاد می‌آورند.
در این مطالعه، نویسندگان می‌کوشند اطلاعاتي راجع به دقت وضعيت پايه سلامت هنگامي‌كه اطلاعات 6 ماه بعد جمع‌آوري مي‌شود را به‌دست آورند.

به 133 مرد مبتلا به سرطان پروستات، بعد از تشخیص، پرسشنامه‌ای را دادند و از آنها در مورد عملکرد ادراری، جنسی و روده‌ای، قبل از تشخیص، پرسیدند. وضعیت این افراد را دوباره با استفاده از همان روش در 6 ماه بعد، بررسی کردند و از آنها خواستند تا عملکرد قبل از تشخیص را به یاد آورند. سپس اين دو مورد با هم مقايسه شدند. بيش‌تر از 70 درصد مردان، عملکرد قبل از تشخیص را، در 12 مورد از 17 مورد بررسی شده، به دقت خوبي به ياد آوردند. برای هر یک از این موارد که 6 ماه بعد به یاد آورد شد، پاسخ بیش از 69 درصد از مردان، مشابه بررسی وضعیت پایه بود. اطلاعات مطالعه، شواهد قانع‌کننده‌ای در این‌باره ارائه نمی‌کند که یادآوری، با توجه به روش درمان، تفاوت می‌یابد. به‌طور کلی، مطالعه‌ نشان می‌دهد که سازگاری منطقی و بالایی بین عملکرد وضعیت پایه (پیش از تشخیص) و برآوردهای 6 ماه بعد از تشخیص وجود دارد.

نویسندگان، همچنین، متوجه شدند که سازگاری منطقی بالایی بین میزان تغییرات که پزشک بیان کرده است (معطوف به آینده)، در برابر میزان تغییرات که با نگاه به گذشته بعد از 6 ماه، یادآوری می‌شود (معطوف به گذشته) وجود دارد.

این یافته‌ها، مبنایی برای استفاده از تخمین‌های معطوف به گذشته در مطالعۀ PCOS بنا می‌کنند که به‌وسیلۀ آن، می‌توان به تغییرات ایجاد شده در عملکرد ادراری، روده‌ای و جنسی دست یافت.

مردان مبتلا به سرطان پروستات موضعی که به وسیلۀ پروستات‌برداری رادیکال درمان شده‌اند، نسبت به آنهایی که پرتودرمانی خارجی دریافت کرده‌اند، اختلالات ادراری و جنسی بیش‌تری را تجربه می‌کنند. از طرف دیگر، اختلالات روده‌ای در مردانی که تحت درمان پرتودرمانی خارجی هستند، شایع‌‌تر است.
1591 مرد 74-55 ساله، که به‌دلیل سرطان پروستات موضعی درمان شده‌ بودند، به مدت 2 سال پیگیری شده‌ بودند. کسانی‌که پروستات‌برداری رادیکال شده بودند (1156)، نسبت به آنهایی که پرتودرمانی شده‌اند (435)، بيش‌تر بی‌اختیاری ادرار داشتند (6/9 درصد در برابر 5/3 درصد) و بيش‌تر از آن رنج می‌بردند (2/11 درصد در برابر 3/2 درصد). مردان درمان شده با پروستات‌برداری، ناتوانی جنسی را هم بيش‌تر از گروه پرتودرماني شده گزارش کردند (6/79 درصد در برابر 5/62 درصد). در مردان 59-55 ساله، آنهایی که با پروستات‌برداری درمان شده‌اند، بيش‌تر از آنهایی که پرتودرمانی شده بودند، از کاهش عملکرد جنسی رنج می‌بردند (4/59 درصد در برابر 3/25 درصد). به‌طور کلی در مردان گروه پروستات‌برداری رادیکال، برخی از آسیب‌های جنسی و ادراری در سال دوم بعد از درمان بهبود پیدا می‌کنند، درحالی‌که در مردان گروه پرتودرمانی، این آسیب‌ها همان‌گونه باقی می‌مانند یا به‌ندرت، بدتر می‌شوند.

دو سال بعد از درمان، مردانی که پرتودرمانی کرده‌اند، نسبت به مردانی که پروستات‌برداری رادیکال شده‌اند، اسهال و مشکلات روده‌ای بیش‌تری را گزارش داده‌اند ( به ترتیب 2/37 درصد در برابر 9/20 درصد و 7/35 درصد در برابر 5/14 درصد). به‌طورکلی، پروستات‌برداری بر عملکرد روده‌ای اثر کمی دارد، در حالی‌که بیماران تحت درمان پرتودرمانی، در 4 ماه اول دریافت درمان، کاهش در عملکرد روده را تجربه می‌کنند و برخی از عملکردها، بعد از دو سال، بهبود پیدا می‌کند.

بین دو گروه، تفاوت آشکاری در وضعیت سلامتی جسمی یا سلامت ذهنی و عاطفی وجود ندارد.

پروستات‌برداری رادیکال موجب اختلال جنسی و در برخی موارد، باعث اختلال عملکرد ادراری می‌شود.
حداقل 4/8 و 9/59 درصد از بیماران در مدت 18 ماه یا بيش‌تر بعد از عمل جراحی، به ترتیب، دچار ناتوانی جنسی (ناتوانی در نعوظ) و بی‌اختیاری ادراری شدند. بعد از 24 ماه، 7/8 درصد از بی‌اختیاری ادراری رنج می‌بردند. 9/41 درصد گزارش کردند که اختلال عملکرد جنسی آنها مشکل متوسط تا بزرگی است. با وجود این، اغلب مردان از انتخاب روش درمانی خود راضی بودند.

درصد کمی از موارد سرطان پروستات که به‌تازگی تشخیص داده شده‌اند، شواهدی از متاستاز را در تصویربرداری شامل اسکن‌های استخوان، سي.‌تي.‌اسكن و MRIنشان مي‌دهند.
كم‌تر از 5 درصد از مطالعات تصویربرداری که بر بیماران با سرطان پروستات انجام می‌دهند، شواهدی از متاستاز را در نشان مي‌دهند. به‌طور ویژه، كم‌تر از 5 درصد مردان باPSA بين 4-20 ng/ml و كم‌تر از 2 درصد مردان با معیار گلیسون 6 یا کم‌تر، اسکن‌های استخوان مثبت دارند. با این‌حال، در مردان با میزان PSA‌ سرم بيش‌تر از 50ng/mL و معیار گلیسون بین محدوده 10-8، در بیش از 60 درصد موارد شواهدي از متاستاز را نشان مي دهند.

گزارش‌ها نشان دادند که پزشکان اسکن‌های استخوانی را برای تقریباً همۀ بیماران جدید و معاینه‌‌های CT را برای حدود نصف بیماران جدید تجويز می‌کنند. نتایج مثبت اندک، نویسندگان را بر آن می‌دارد که دربارۀ نسبت هزینه به منفعت تجویز تصویر‌برداری برای بيش‌تر مردانی که سرطان پروستات آنها به تازگی مشخص شده است، تردید کنند.

سه عامل مهم که بهترین پیش‌بینی‌کننده احتمال گسترش بیماری به خارج از غدۀ پروستات هستند: سطح PSA، معیار گلیسون و سن.
محققان در حال جست‌وجو برای یافتن اطلاعاتی بالینی‌ هستند که بتواند گسترش سرطان پروستات را به خارج از کپسول احاطه‌کنندۀ غدۀ پروستات (گسترش خارج پروستاتی )، در مردانی که سرطان پروستات موضعی در آنها تشخیص داده شده (از طریق نمونه‌‌برداری) و از طریق پروستات‌برداری رادیکال درمان شده‌اند، پیش‌بینی کند. در این مطالعه 1.395 مرد شرکت کرده‌اند.

پژوهشگران دریافته‌اند که سطح بالای PSA، میزان بالای معیار گلیسون و سن بيش‌تر از 70 سال، قوی‌ترین پیش‌بینی‌کننده‌های متاستاز هستند. آنها گزارش کردند که مردان مسن‌تر از 70 سال با PSA بيش‌تر از 20ng/mL و معیار گلیسون 8 تا 10، 85%، احتمال ابتلا به سرطان خارج از غده پروستات دارند. در مقابل، مردان جوان‌تر از 50 سال با PSA پایین‌تر از 40ng/mL و معیار گلیسون كم‌تر از 7، 24 درصد احتمال انتشار سرطان به خارج از غدة پروستات دارند. PSA قوی‌ترین پیشگویی‌کنندۀ واحد است. قومیت و منطقۀ سکونت برای پیش‌بینی متاستازمفید نیستند.

چون تنها حدود نیمی از مردان با بیماری موضعی بالینی که پروستات‌برداری رادیکال کرده‌اند، گسترش سرطان به خارج از کپسول پروستات را نشان داده‌اند، شاید بسیاری از بیماران در معرض خطر و مشکلات ناشی از جراحی قرار بگیرند، بدون اینکه امکان درمان واقعی داشته باشند. محققان، همچنین، خاطرنشان کرده‌اند که شايد لازم باشد محققان درباره اين مطلب كه معيار گليسون مهش‌ترين شاخص تعيين‌كننده بقا است تجديد نظر كنند.

مطالعاتی در حال انجام

مطالعات در حال انجام در حال حاضر، عبارتند از:

آثار درمان‌ها بر عملکرد ویژۀ بیماری و کیفیت زندگی، 5 سال پس از تشخیص.
استفاده از درمان‌های تکمیلی و جایگزین در زنده ماندگان از سرطان پروستات.
خطر عود بیماری و استفاده از درمان‌های ثانویه برای سرطان پروستات
درمان‌های به‌کار رفته برای رفع نقص عملکرد جنسی، بعد از درمان بیماری موضعی شده.