طنز/شش اصل روزنامه‌نگاری ایرانی

اصل دوم- در ایران مهم‌ترین رویداد برای یک روزنامه یا مجله سالگرد تولد یا وفات افراد است. یعنی توی تحریریه همه منتظر می‌مانند ببینند کی آمده و کی رفته تا پرونده درست کنند.

اصل سوم- فن کپی‌پیست یک فن کاربردی و انحصاری رسانه‌های ایران است. یعنی یک نفر کار می‌کنند همه کپی‌پیست می‌کنند. به نظر ما اگر ده تا روزنامه با هم جمع شوند و به جای یک لوگو ده تا لوگو بگذارند آن بالا، همه چیز اوکی می‌شود.

اصل چهارم- الان همه می‌نشینند پای اینترنت تا ببینند فلان خبرگزاری با کی مصاحبه کرده یا چه گزارشی منتشر کرده. بعد می‌دوند و روش یک لید می‌نویسند، و چهارتا به گزارش این خبرگزاری لای مطلب می‌آورند و تندی تیتر یکش می‌کنند. در مسابقات جهانی روزنامه‌نگاری ایرانیان دارای مدال طلای لید روی مطلب دیگران هستند.

اصل پنجم- روزنامه‌نگاران در ایران با روزنامه‌نگاری به عنوان یک مساله ناموسی برخورد می‌کنند. آن‌ها حاضر نیستند کسی دیگر را روزنامه‌نگار به حساب بیاورند مگر این‌که آن فرد به ما استاد بگوید.

اصل ششم- همه مشاغل و افراد حقیقی و حقوقی در ایران در کنار اسم خودشان روزنامه‌نگار هم می‌نویسند. مثل: وکیل و روزنامه‌نگار. پزشک و روزنامه‌نگار. خواننده و روزنامه‌نگار. بقال و روزنامه‌نگار. کله‌پز و روزنامه‌نگار. بادی‌بیلدینگ و روزنامه‌نگار. تزریق عضلانی و روزنامه‌نگار. اما روزنامه‌نگاران ایرانی کنار اسم خودشان نمی‌توانند بنویسند روزنامه‌نگار چون انجمن صنفی روزنامه‌نگاران روی هوا است.

روزنامه شرق/ پوریا عالمی