محمدرضا حیاتی: آغاز بازیگری پایان گویندگی من خواهد بود

به گزارش خبرآنلاین ادامه اظهارات دیگر وی را بخوانید :

• ‌من به عالم هنر مثل سینما و نمایشنامه علاقه داشتم، اما بعد از ورودم به دنیای خبر، بازیگری را پی نگرفتم، چرا که احساسم این است آغاز بازیگری پایان گویندگی من خواهد بود.

• یک گوینده اگر در جایگاه کارشناس از او استفاده کنند می‌تواند صاحب‌نظر سیاسی باشد اما اگر در جایگاه گوینده جلوی دوربین نشسته باشد قطعا نه.

• مثلا وقتی کسی مثل آقای حیدری در گفتگوی ویژه خبری جلوی دوربین می‌نشیند قطعا باید اظهارنظر کند و گاهی حرف او را نقض کند، اما به شرطی که اجازه این کار را داشته باشد، اما اگر قرار است من به عنوان گوینده بنشینم و به صورت متکلم وحده فقط مساله‌ای را اعلام کنم، حق چنین اظهارنظری را ندارم.

• به نظر من اگر قرار باشد این احساسات طرفداری از یک شخص یا یک حزب خاصی باشد قطعا خیانت است به مردم ایران و کسانی که خبر را می‌بینند. این‌که من طرفدار چه کسی هستم یا وابسته به چه حزب و گروهی، ابدا نباید در خواندن خبر من تاثیر بگذارد، اما در نقطه مقابل گاهی اگر این احساس بروز داده نشود، خیانت تلقی می‌شود.

• مثلا اگر حین خواندن خبر زلزله یا مرگ هموطنانم جلوی اشک خودم را بگیرم و نگذارم احساسم به بیننده منتقل شود، قطعا کم‌کاری کرده‌ام و می‌شود همان خیانت به مخاطب که من انجام نمی‌دهم. مثلا شاید یادتان باشد من موقع خواندن وصیتنامه امام خمینی(ره) واقعا از میانه خواندن، دیگر نتوانستم جلوی خودم را بگیرم و گریه‌ام گرفت.

• من زیاد به چیزی وابسته نیستم. مثلا برخی دوستانم عادت دارند حین اجرا یک خودکار دستشان بگیرند ولی من به این مسائل فیزیکی واکنشی ندارم. من بیشتر موقعی که خبر شروع می‌شود تمام حس و حواسم را به مخاطبم معطوف می‌کنم تا خبری که ارائه می‌دهم برایش قابل قبول باشد.

• برای گویندگان قدیمی زیاد محدودیتی قائل نیستند، چون این گویندگان می‌دانند که سازمان چه چیزی از آنها می‌خواهد. نهایتا ممکن است خبر خاصی باشد که به ما بگویند که باید با این لحن خوانده شود یا خبر شاخصی که رویش تاکید خاصی است.

• من معمولا شبکه‌های معتبر خارجی را می‌بینم و متوجه می‌شوم که بخش‌های خبری ما در ظاهر تفاوتی با آنها ندارد و تفاوت‌ها فقط در سطح ارتباطات بین گویندگان خبر است که آن هم به فرهنگ جامعه آنها برمی‌گردد.
•
شاید شیوه جذب گویندگان جدید درست و اصولی نبوده که حالا بعد از سال‌‌ها که از ورود نسل ما می‌گذرد کسی هنوز نیامده که به معنای واقعی کلمه بتواند جانشین قابل قبولی باشد. البته کسانی هم بودند که در حد قابل قبول ظاهر شده‌اند، اما معتقدم آنچه شایسته صداوسیما باشد، کم بوده است.