حکمت سکوت دولت چیست؟

به گزارش پارسینه، منتقدان چه در اردوی اصولگرایان و چه در جناح اصلاح طلبان، دولت را به "تماشاچی بودن" و "سکوت و انفعال" در برابر این رویداد متهم می کنند، هرچند پیچیدگی و دشواری های ناشی از فشارهای خارجی و تحریم می تواند دلیلی برای این سکوت باشد، اما این همه ماجرا نیست.

سکوت دولت در برابر آشفتگی وضعیت اقتصادی، می تواند راهبردی برای افزایش ناگهانی منحنی انتقادات و سپس استفاده از این وضعیت برای تثبیت اوضاع به نفع دولت باشد، احمدی نژاد هم نشان داده است استعداد خاصی برای استفاده از بحران به نفع خود دارد.

به بیان دیگر، اگر اوضاع به همین منوال پیش رود و وضعیت اقتصادی کشور در روال غیرعادی و ویژه وارد شود، طبیعی است که انتقادات از دولت هم زیاد و گزنده و به شدت تنش آفرین خواهد شد، در این صورت اگر دولت در این دعوا وارد شود و یک "طرف" دعوا شود، تضعیف خواهد شد و مجبور به پاسخگویی و عقب نشینی.

اما با انتخاب استراتژی سکوت، در بر پاشنه دیگری می چرخد، اگر آشفتگی های ناشی از انتقاد از دولت به مرحله بحران برسد و دولت همچنان سکوت را اختیار کند، چون مطمئن است قصد و عزمی برای برکناری اش وجود ندارد، بنابراین عملا بعد از یک دوره کوتاه مدت تحمل فشار و انتقاد، شانس دولت برای اعمال آزادانه برخی سیاست های اقتصادی-سیاسی خاص بالا می رود و بازنده این شرایط نخواهد بود ؛ چون به دلیل اوضاع ویژه، "ابزار اضطرای" برای حل و رفع مشکلات خواهد شد.

اگر تنش خارجی -اقتصادی جای تنش سیاسی- داخلی را بگیرد، عملا دولت و شخص رئیس جمهور و جریان موسوم به انحرافی، فرصت تنفس و بازسازی کامل خواهند یافت، چون بر اساس پیش بینی و تحلیل آنها، به زودی "وحدت داخلی" و "تعطیلی هرگونه اقدام ضدوحدت، به خصوص انتقادات تیز و برنده از دولت" اتمسفر جدید سیاست ایرانی خواهد شد.

سکوت استراتژیک احمدی نژاد بی سابقه نیست، او در حوادث بعد از انتخابات 1388 نیز موقتا سکوت اختیار کرد.

در صورت بالاگرفتن بحران اقتصادی، دولت می تواند" اختیارات ویژه ای" برای فائق آمدن بر این شرایط خاص درخواست کند که به ایجاد موازنه قوایی به نفع احمدی نژاد-مشایی در شرایط فعلی منجر خواهد شد: " مذاکره با آمریکا، ایجاد اختیارات خاص در مورد یارانه، قیمت بنزین، کاهش فشار بر دولت، افزایش قدرت رئیس جمهور، به سکوت وادار کردن منتقدان، تاثیر بر ترکیب مجلس نهم و ..."می تواند از جمله پیامدهای این وضعیت خاص باشد، پیامدهایی که به نفع دولت تمام خواهد شد.

از سوی دیگر، این فضا در آستانه انتخابات مجلس نهم که رویکرد انتقاد از وضعیت موجود و دولت دهم، بطور طبیعی مورد توجه جریان های سیاسی قرارخواهد گرفت، می تواند فرصت طلایی قابل تاملی به احمدی نژاد بدهد و بطور غیرمستقیم از اتحاد و ائتلاف مخالفان و منتقدان حول محور "انتقاد از دولت" جلوگیری کند و بدین ترتیب مجلس نهم، ملایم تر از مجلس هشتم، تبدیل به یک "مجلس اصولگرای مصلحت آمیز" که بنای تقابل با دولت را ندارد، خواهد شد.

در ادامه این شرایط، جریان احمدی نژاد فرصت کافی برای تدبیر انتخابات ریاست جمهوری یازدهم-1392- پیدا خواهد کرد.