رضا رویگری:قریبیان در کارگردانی جسور است

از اولین روزی بگویید که آقای قریبیان پیشنهاد بازی در این فیلم را مطرح کرد.

خب آقای قریبیان از من شناخت داشت و تشخیص داده بود این نقش را من بازی کنم. با هم نشستیم کل فیلمنامه را خواندیم. «گناهکاران» واقعا قصه متفاوت پلیسی دارد و تفاوتش در نگاهی است که دارد. ما همیشه همه شغل‌ها را پاک نشان می‌دهیم اما واقعا در هر شغلی آدم‌های سوءاستفاده‌گر وجود دارند و «گناهکاران» جسارت داشت این را نشان دهد.

خیلی هم نقش‌تان زیاد نبود.

برایم اصلا کوتاه یا بلند بودن نقش مهم نیست. نقش یک لمپن را بازی می‌کنم که تا به حال مثل آن را بازی نکرده‌ام. شاید اگر نقش رامبد جوان را به من پیشنهاد می‌دادند اینقدر برایم جذاب نبود. نقش کوچکی بود ولی دیدم که رویش می‌توانم کار کنم و برایش صداسازی کردم. جالب است که برخی به قریبیان گفته بودند رویگری ممنوع‌الکار است این نقش را به او نده. به قریبیان گفتم چه به من نقش بدهی چه ندهی دوستت دارم.

چرا این حرف را زدند؟ مگر ممنوع‌الکار بودید؟

نه اصلا. از این آدم‌هایی که نان بددلی‌هایشان را می‌خورند کم نیست. تا به حال در عمرم نه برای کسی زده‌ام و نه نقش کسی را دزدیده‌ام. وقتی خواستم آلبوم بدهم خیلی‌ها رفتند مانع شدند. خدا رو شکر که خداوند بنا به نیت هر کس به او روزی عطا می‌کند. کسانی که این رفتارها را دارند گره زندگیشان کور است و هزار مشکل دارند.

فکر می‌کنید قریبیان برای کارگردانی قصه متفاوت «گناهکاران» چطور عمل کرده؟ شما چقدر این ژانر را دوست داشتید؟

واقعا از پس آن برآمده. برای گرفتن چند دقیقه از فیلمش ریسک و جسارت کرد و با یک گروه ۳۰ نفره به ترکیه رفت. این فیلمنامه ممکن بود به خاطر قصه‌اش اکران نشود ولی قریبیان جسارت کرد. هر ژانری که نقش خوب برایم داشته باشد بازی می‌کنم. هر نقشی در هر فیلمی که بتوانم رویش کار کنم را دوست دارم. مثلا در «معراجی‌ها» نقش یک استاد دانشگاه را دارم. می‌توانستم این استاد دانشگاه را معمولی بگیرم. اما سعی کردم جذابیت وارد کار کنم.

با توجه به اینکه کارتان را در سینما با نقش‌های جدی مثل «اجاره‌نشین‌ها»، «کانی مانگا» و «شب بیست و نهم» آغاز کردید برخی معتقدند در سال‌های اخیر بیشتر در کاراکتر فردی خوش‌گذران یا طنز ظاهر شده‌اید و همین را ادامه داده‌اید. خودتان چه تحلیلی از کارنامه کاری سال‌های گذشته‌تان دارید؟

هرگز نقش شبیه به هم بازی نکرده‌ام. کیان در «مختارنامه»، نقش یک روزنامه‌نگار در «سه پنج دو» نقش یک ورشکسته در «تاوان»، جاسوس عاشق خانواده در «به کجا چنین شتابان»، بدمن تلخ در «ملکوت»؛ اینها کجا شبیه به هم بوده‌اند؟ کسانی که این حرف‌ها را می‌زنند کسانی هستند که خودشان دوست داشته‌اند این نقش‌ها را بازی کنند ولی نشده. اینها همان بددلی‌ها و نقدهای غیرمنصفانه است که در حق هم انجام می‌دهیم. اتفاقا نقش‌های من بیشتر منفی بوده. کدام بازیگر است که اینقدر نقش منفی بازی کرده باشد ولی مردم همیشه دوستش داشته باشند؟ وقتی نقشی را خوب بازی می‌کنی می‌گویند خودش را بازی کرده. بعد از موفقیت «بوتیک» می‌گفتند رویگری خودش همین‌طور است. من نه سیگار می‌کشم نه اهل مواد مخدر هستم. عاشق خانواده‌ام و زمان زیادی از روزم را صرف ورزش می‌کنم. همیشه از خدا می‌خواهم دل‌های بی‌قضاوت به ما بدهد. ما خیلی راجع به هم قضاوت می‌کنیم.

برای ایفای نقش‌های متفاوت از کدام توشه بهره می‌برید؛ تکنیک یا تجربه؟

قطعا تجربه ۴۵ ساله. این تجربه آنقدر غنی هست که برای ایفای نقش‌ همچنان تو را هدایت کند. دیگر اینطور نیست که برای کاراکتر بروی یک پروسه تحقیقاتی شروع کنی.

مسعود ده‌نمکی در این سال‌ها مورد نقد عده‌ای بوده. چه چیز شما را ترغیب می‌کند در فیلم‌های او بازی کنید؟ این نقدها برایتان مهم نبوده؟

طنزی که در کارهایش است و میزان مخاطبی که پای فیلم‌هایش می‌نشیند انگیزه اصلی همکاری با ده‌نمکی است. کاری که می‌کنی باید از طرف مردم دیده شود. فیلم‌های ده‌نمکی را حتی کسانی که دوستش ندارند می‌بینند تا بتوانند درباره‌اش نقد بنویسند. مردم مخاطب اصلی کارهایش هستند. من هم اساسا دوست دارم در کاری بازی کنم که دیده شود و کاری به حواشی ندارم.

این انرژی و انگیزه در این سن و سال کمتر در میان هم‌نسلانتان دیده می‌شود. شما همچنان عاشق کارتان هستید.

کوهی از انرژی را با خودم سر صحنه می‌برم. نقش خوب را می‌قاپم. از همه کمتر پول می‌گیرم چون کارم را دوست دارم. برای بازی در «بوتیک» یک میلیون و ۲۰۰ هزار تومان دستمزد گرفتم و طی سال‌ها به خاطر بازی در این فیلم به یک میلیارد سرمایه رسیدم. بعد از آن از پا ننشستم. منظورم این است آن فیلم باعث شد بعد از آن بیشتر پیشنهاد داشته باشم و بیشتر پول دربیاورم. البته الان چیزی از این پول که مجموع دستمزدهای این سال‌ها بوده باقی نمانده.(می‌خندد). بازیگری برای من تمام‌ناشدنی است. تا وقتی جان در بدن باشد بازی می‌کنم.

شاید یکی از دلایلی که بازیگری خسته‌تان نکرده فعالیت‌تان در زمینه موسیقی است. از آنجا هم انرژی می‌گیرید؟

بله. من از ابتدا به خاطر صدایم وارد بازیگری شدم. تازه می‌خواهم کارگردانی کنم.

بله «فانوس‌های رنگی». در اولین فیلمتان سراغ چه حال و هوایی می‌روید؟

این روزها دنبال سرمایه‌گذار برای تولیدش هستم. این فیلم به شدت یادآور نوستالژی‌های بچگی است. یاد همه کودکی‌هایمان می‌افتیم.

مردم را با چه جمله‌ای به دیدن «گناهکاران» دعوت می‌کنید؟

بروید «گناهکاران» را ببینید. از فیلم‌هایی که با هزینه شخصی ساخته می‌شود حمایت کنید. قریبیان نزدیک به ۶۵۰ میلیون تومان دو سال پیش برای این فیلم هزینه کرد.

منبع:سوره سینما