آقای ضرغامی! اعتراف کافی نیست باید جبران کرد

به گزارش پارسینه،  جمعه شب گذشته (۵ اردیبهشت) سید عزت‌الله ضرغامی در برنامه تلویزیونی هفت حضور پیدا کرد و با بهروز افخمی تحت عنوان «از معاونت سینمایی تا داوری جشنواره فیلم فجر» به گفتگو نشست.

« من درباره فیلم آدم برفی اشتباه کردم و به آقای زم گفتم چند نکته را کم کن و چون اعمال نکردند فیلم را نشان ندادیم. اگر عقل امروز را داشتم می‌گفتم انقدر فیلم خوب است که می‌توان چشم پوشی کرد. خطرناک این است که آدم روی اشتباه خود پافشاری کند ولی این درست است که آدم به اشتباه خود اشاره کند و بگوید که اشتباه کرده و به مدلی برسد که کمتر اشتباه کند.»

بهرجهت این که ضرغامی بعد از این همه سال به اشتباه خود اعتراف کرده است گامی رو به جلو محسوب می‌شود ولی واقعیت این است که قضیه به این اندازه هم ساده نیست که او بیان می‌کند.

این جمله ساده، از دل یکی از مهم‌ترین چهره‌های سیاست‌گذار فرهنگی در دهه‌های گذشته، به‌ظاهر نشان‌دهنده نوعی بازنگری و صداقت است، اما در بطن خود، سوالات مهم‌تری را مطرح می‌کند: آیا این اعتراف، آغازی برای اصلاحات واقعی در نگاه مدیریتی به سینماست یا صرفاً یک ژست برای حضور دوباره در عرصه سیاسی و فرهنگی؟

یکی از نقدهای مهم به چنین اعترافاتی، زمان آن‌ است. چرا حالا؟ چرا وقتی که ضرغامی در اوج قدرت فرهنگی بود، مجال و شجاعت گفتن این حرف‌ها را نداشت؟ چرا در همان سال‌ها، در برابر جریان‌هایی که می‌خواستند سینما را به عنوان یک ابزار روایت زندگی واقعی مردم حفظ کنند، ایستاد و از توقیف و حذف حمایت کرد؟

حال که بیش از دو دهه از آن ماجرا گذشته، اعتراف به اشتباه، اگرچه قابل‌توجه است، اما نمی‌تواند بار سنگین آن سیاست‌ها را از دوش ضرغامی یا سایر تصمیم‌گیران آن دوران بردارد.

بی‌تردید، فضای اجتماعی امروز ایران تغییر کرده است. گسترش شبکه‌های اجتماعی، دسترسی آزادتر به فیلم‌ها و آثار هنری، و رشد آگاهی عمومی باعث شده است که دیگر نتوان مانند گذشته همه چیز را پشت درهای بسته مدیریت کرد. 

شاید ضرغامی هم این فضا را درک کرده اما هنوز برای بسیاری، این پرسش باقی است که آیا این اعتراف به اشتباه، برآمده از تامل شخصی است یا خیر اهداف دیگری را مد نظر دارد؟ 

آنچه از مدیران پیشین انتظار می‌رود، فقط اعتراف به خطاهای گذشته نیست، بلکه حضور در فرآیند بازسازی فضای فرهنگی امروز است.

ضرغامی اگر صادقانه به اشتباهات خود باور دارد، می‌تواند با حمایت از فیلم‌سازان جوان، دفاع از ساختار قاعده‌مند و کمک به اصلاح رویه‌های سانسور، نقش مثبتی در آینده فرهنگ و هنر ایران ایفا کند. 

اما اگر این اعتراف، صرفاً یک حرکت تاکتیکی برای کسب محبوبیت در میان نسل جوان و جامعه هنری است، نه تنها تاثیری نخواهد داشت، بلکه قطعا واکنشی منفی به دنبال خواهد داشت.

 امروز، جامعه فرهنگی ایران بیش از هر چیز، به صداقت، شفافیت و مسئولیت‌پذیری نیاز دارد؛ نه صرفاً جملات زیبا در قاب تلویزیون.

منبع: عصر ایران