یک روی دیگر ماجرای لیلا حاتمی

فشارها و هجمه هایی که اگر سعید جلیلی رییس جمهور ایران بود یا محممود احمدی نژاد، هرگز اتفاق نمی افتاد...

اما راستش ماجرا بعد دیگری هم برای من داشت:

لیلا حاتمی ترسید یا بهتر است بگویم دفع شر کرد. نامه اش و نوع برخوردش حتی در آن ویدئویی که از عکاس ایرانی تقاضا می کرد اگر عکس مورد داری از او دارد پاک کند، خصلتی داشت شبیه ترس تاریخی مردمان. من اما ترسش را دوست داشتم. نامه ای که نوشت را ترجیح می دهم به تک تک عکس العملهای گلشیفته فراهانی در همه این سالها. بدون ارزشگذاری به عکس العمل گلشیفته و لیلا حاتمی من دومی را ترجیح می دهم. بس که کیفیتی صبورانه از جنس بودن ما داشت.

ما می ترسیم و چرا باید بابت این ترس شماتت شویم؟! ما می خواهیم ادامه دهیم و شاید فکر می کنیم این ادامه دادن از شهامت های دم دستی اثرگذارتر است. همانطور که حضور مستدام لیلا حاتمی در سینمای ایران حتما درست تر و منطقی تر از یک واکنش شجاعانه بی دلیل است. از آن طرف اگر می ترسیم اما می دانیم چطور باید عزت نفس و شرافتمان را حفظ کنیم.

لیلا حاتمی شب اختتامیه کن تصویر عزیز و گرانقدر و دوست داشتنی از مردمانش بود. در دل ترس و مراقبتی محاطفه کارانه اما درست، آن قدر محترم و دوست داشتنی و جذاب و به معنای واقعی کلمه زیبا بر صحنه حاضر شد که نمی شد تماشایش نکرد، نمی شد ستایشش نکرد،

نمی شد خصلت قدرتمند دانستن زندگی را در او ندید. او خود مردم بود. او نه در برابر این فشارها و حمله ها خودش را در موقعیت انقلابی و عصیانگری دید نه گمان کرد نماینده مردم ایران است تا بیانیه صادر کند. به جای آن به غریزه و تاریخ آگاهیش مراجعه کرد با کیفیتی از جنس مردمان سرزمینش در کن حاضر شد و خودش را نشان داد. مردمان درگیرِ ترس و عقل معاش اما بزرگوار و بلند نظر و قابل احترام.

این دیگر سلیقه من است: هیچ کس در همه این سالها اندازه لیلا حاتمی برای من هنرمندی نماینده مردمان سرزمینش نبوده است. نه در رفتار و سینمای الیت کیارستمی نه در وجه اپوزسیون پناهی و قبادی و نه حتی در فرهادی چنین کیفیتی وجود نداشت و شاید هم معنا دار باشد فکر کردن به اینکه لیلا حاتمی زن است و مادر...

امید بلاغتی