سیستم پرتغالی بلای جان فوتبال ایران

در حالی که فقط 9 هفته تا پایان لیگ برتر فوتبال کشور باقی مانده است، تنها تیمی که از مربی پرتغالی تبار بهره می‌برد در حسرت سومین پیروزی خود باقی مانده و توان چیره شدن بر تیم‌های فانوس به دست را نیز ندارد.

مربیان پرتغالی اصولاً جاه‌طلب، مغرور و با ایمان کامل به دانش خود وارد عرصه می‌شوند، آنها خود را دایره‌المعارفی از علم روز فوتبال می‌پندارند اما بر خلاف سایر مربیان اروپایی به علوم پایه و کارهای زیرساختی در فوتبال اعتقادی ندارند.

پرتغالی‌های محافظه‌کار

آنها همواره بر یک فوتبال تدافعی مبتنی بر ضدحملات اعتقاد دارد و اصرار به ارسال توپ‌های بلند برای رسیدن به دروازه حریفان و دفاع چند لایه در ذات این قبیل مربیان قرار دارد.

پرتغالی‌ها نتیجه‌گرا هستند و چندان هم به فوتبال زیبا معتقد نیستند، برای مربیان پرتغالی توپی که از دروازه خودی مستقیما وارد دروازه حریف شود بسیار لذت‌بخش‌تر از انجام یک بازی زیبا و به ثمر رساندن یک گل با کار تیمی است، نحوه بازی تیم ملی در زمان مربیگری کیروش می‌تواند تاییدی بر این موضوع باشد.

در مقایسه این نوع مربیان با سایر مربیان با دانش دنیا، به این اجماع می‌رسیم که فوتبال ما در دو زمینه احساس خلاء می‌کند که سوءمدیریت، فقدان دانش برای ریشه‌یابی مشکلات و عدم وجود اتاق‌های فکری که اعضای آن را کارشناسان تشکیل می‌دهند همواره بر نادرستی راهی که این رشته در کشورمان پیش گرفته است صحه گذارده است.

فقدان علم آکادمیک

استفاده از مربیان آکادمیک در سطوحی که نیاز به نتیجه‌گیری عمدتاً فوری دارد و بهره‌گیری از مربیان نتیجه‌گرایی که ابزار لازم از جمله بازیکنان پرورش یافته و طراز اول را در اختیار ندارند، مدیران فوتبال ما را دچار یک اشتباه محاسباتی کرده است.

اگر بدعت انتخاب مربیان خارجی باشد، هیچ پیشرفتی حاصل نخواهد شد، مگر استفاده از دانش آکادمیک مربیان بزرگ در فوتبال پایه و هدف‌گذاری برای آینده باشگاه‌ها، همچنین به‌کارگیری مربیان صاحب سبک و موفق در کسب نتیجه و ارائه فوتبالی زیبا، موضوعی که بهره‌های اقتصادی از این نقل و انتقالات، اجاره تفکر سالم و صحیح را تا به امروز از فوتبال ما در زمینه ملی و باشگاهی گرفته است.

«سرجیو» نهمین پرتغالی فوتبال ایران

سرجیو پس از آلفردو کاسیمرو، آگوستو ایناسیو، گیلرمو فارینا، کارلوس کی‌روش، خوزه آلبرتو کاستا، مانوئل ژوزه، تونی الیویرا و کارلوس مانوئل نهمین مربی پرتغالی است که فوتبال ایران او را تجربه می‌کند.

در این بین باشگاه صنعت نفت آبادان بیشترین سهم را با به خدمت گرفتن چهار پرتغالی در استفاده از این گونه مربیان داشته است که در نوع خود جالب و قابل تأمل است.

دلیل اینکه این باشگاه آبادانی چرا همواره بر به خدمت گرفتن مربیان پرتغالی اصرار می‌ورزد خود محفلی جداگانه می‌طلبد، اما اینکه این مربیان بر چه اساس به این شهر آورده شده و چه نتایجی در پس حضور آنها برای نماینده آبادان به دست آمده است جای بحث فراوان دارد.

حضور بی نتجیه، خروج بی حاصل

مربیانی که غالباً نتوانستند سکوها را از عملکرد خود راضی نگهدارند و عمدتاً بدون در پی داشتن نتیجه‌ای و در سکوت آبادان راترک کرده‌اند، اما این قطع همکاری تا به امروز برای این باشگاه آبادان عبرت نشده است.

صنعت نفت آبادان پس از به خدمت گرفتن پائولو سرجیو و افول میانگین سنی در این تیم سعی داشت با یک ترکیب نسبتا جوان با هدایت یک مربی پرتغالی دست به کاری بزرگ بزند اما پس از گذشت 21 هفته از لیگ برتر، این مربی عملا چیزی برای عرضه نداشته اما پائولو سرجیو همواره اعتقاد دارد که تیمش روند رو به رشدی داشته و به آینده تیمش امیدوار است.

سرجیو در 21 بازی گذشته همواره از بازیکنان تأثیر گذار تیمش چشم پوشی کرده، ترکیب‌های موفق خود را معمولا دچار تغییر کرده، بر بازیکنان بی تأثیر و بی کیفیت خارجی خود اصرار ورزیده و غالباً با تعویض‌های اشتباه نتیجه را به حریفان واگذار کرده است.

14 تساوی در 21 مسابقه حاصل تفرکات دفاعی

این تیم در حالی در رده دوازدهم جدول قرار دارد که 14 مسابقه از 21 بازی صورت گرفته را با تساوی به پایان رسانده و در جام حذفی نیز در مرحله نیمه نهایی در خانه مغلوب سایپا شد، همچنین جایگاه دوازدهم برای صنعت نفت آبادان در حالی حفظ شده که تیم‌های استقلال خوزستان و سپیدرود رشت از هم‌اکنون خود را مسافر لیگ یک می‌دانند و تیم‌های نفت مسجدسلیمان و ذوب‌آهن در منجلابی از بحران فرو رفته‌اند.

حال باید کمی تأمل کرد که آیا این مربیان با نظرات کارشناسی وارد این فوتبال می‌شوند و یا زبان دلالان برای کسب سود بیشتر از دلارهای بی زبان چربش بیشتری بر اذهان مدیران باشگاه‌ها داشته است.

سرجیو آخرین تیر ترکش دلالان

سرجیو آخرین مربی پرتغالی است که احتمالا با همین حربه هدایت یک تیم محبوب جنوبی را بر عهده گرفته است، قطعا این مربی هم ادامه دهنده راه هشت مربی دیگر است که روزگاری وارد ایران شدند و فقط در اندیشه کسب نتیجه‌ای برای چند صباحی ماندن بیشتر در این فوتبال کشورمان بوده‌اند.

به گونه‌ای که هیچ کارشناس و حتی هیچ فوتبالدوستی خاطره‌ای که در آن یک تیم با مربی پرتغالی‌اش بازی زیبایی ارائه کرده باشد را در ذهن ندارد.