اتحاد ایران و آمریکا در دایره کشتی

کشتی از المپیک حذف می شود یا خیر؟ مسئله این است. مسئله ای که از دیروز تکانی اساسی به ورزش ایران و برخی کشورهای جهان داده و در شرایطی نادر که کمتر تکرار می شود، کشورهای «ایران، آمریکا و روسیه» را در یک صف متحد کرده است.

روز گذشته 15 عضو هیات اجرایی کمیته بین المللی المپیک پس از چند دور رای گیری مخفی - که ژاک روگ (رئیس کنونی جنبش المپیک) برای احترام به ورزشها در آن شرکت نکرد، به نتیجه عجیب و غیر قابل باوری رسیدند. آنها در میان خود به این نتیجه رسیدند که برای حضور دوباره کشتی در جریان بازیهای 2020 از اعضای مجمع عمومی رای اعتماد دوباره بگیرند. البته در این رای اعتماد کشتی تنها نیست و رقبای دیگری دارد. رقبایی که هرچند قدر نیستند، اما قرار گرفتن نام کشتی در کنار آنها یک سر شکستگی برای این ورزش با ریشه محسوب می شود. با این وجود بسیاری از رسانه های داخلی این خبر را به منزله حذف کشتی از بازیهای المپیک 2020 قلمداد کرده اند که این واکنش به هیچ وجه صحیح نیست. در حقیقت کشتی به احتمال زیاد برای حضور در بازیهای 2020 در معرض رای همه اعضای جهانی کمیته بین المللی المپیک و کشورهای عضو قرار خواهد گرفت. پس بدین ترتیب با لابی بسیار قدرتمند آمریکا، روسیه و کشورهایی همچون ژاپن در ورزش دنیا، کشتی در المپیک باقی خواهد ماند و این نظر اعضای هیات اجرایی در حد پیشنهاد و توصیه به مجمع عمومی باقی خواهد ماند.

با این وجود نکته بسیار اساسی و مهمی که برای ورزش ایران بوجود می آید این است که نقش ایران در این میان چیست؟ اگر ایران با آمریکا و روسیه منافع مشترکی نداشت و کشتی از المپیک حذف می شد، چه اهرمی برای فشار به کمکمان می آمد؟ آیا مدیران خدمت گذاری که به زعم خود فهیم ترین و بهترین مدیران ورزش در طول تاریخ ایران بوده‌اند، نباید برنامه ای اساسی برای حضور در مجامع تاثیرگذار ورزش دنیا داشته باشند؟

در طول سالهای گذشته و در پی از بین رفتن فرصتهای حضور ایران در مجامع بین المللی این سئوال طرح می شد که مثلا حضور فلان عضو ایرانی در فلان مجمع چه تاثیری برای ورزش ایران دارد؟ حتی این سئوال در مورد عضویت در کمیته بین المللی المپیک نیز مطرح می شد و برخی تازه واردهای ورزش معتقد بودند مگر حضور هاشمی طبا در IOC چه تاثیری در ورزش ایران داشت؟ پاسخ این سئوالها امروز براحتی روشن است. شاید حضور یک ایرانی در IOC در شرایط عمومی چندان ثمربخش نباشد، اما حضور این افراد در شرایط اینچنینی و قدرت چانه زنی آنها می تواند تاثیر زیادی برای اتخاذ تصمیمهایی داشته باشد که به نفع ورزش ایران تمام خواهد شد.

حال ما در سالهای اخیر برای داشتن این امتیاز بزرگ که بیشتر کشورهای دنیا از آن بهره می‌برند چه کرده ایم؟ در ابتدا عضویتی که با هزار و یک لطایف الحیل بدست آمده بود را براحتی آب خوردنی از دست دادیم و هیچکس از این بابت خمی بر ابرو نیاورد. پس از آن نیز در سالهای اخیر به جای استفاده از پتانسیلهای واقعی برای رسیدن به این جایگاه، باز هم در پی این بودیم که اگر از این نمد کلاهی ساخته می شود، پس بهتر است این کلاه بر سر بالاترین فرد ورزش ایران باشد. خیالی نه چندان درست که همچنان محقق نشده است. جناب علی آبادی به عنوان رئیس محترم کمیته ملی المپیک ایران که خود را یکی - دو سال پیش برای نامزدی عضویت در کمیته بین المللی المپیک معرفی کرده‌اند، بی شک نه به پتانسیهای داخلی توجه داشته و نه شرایط حضور در این عرصه بزرگ را می دانند. چراکه حضور در این عرصه نه به داشتن منصب عالی داخلی، بلکه به مواردی بستگی دارد که تحلیل آنها سخن را به درازا خواهد رساند.

اگر بخواهیم به صورت واقع گرایانه به موضوع بنگریم، اکنون تنها دو فرد در ایران شرایط عضویت در کمیته بین المللی المپیک را دارند و در صورت معرفی احتمال ورود به این عرصه را پیدا خواهند کرد. فرد نخست سید مصطفی هاشمی طبا، عضو سابق کمیته بین المللی المپیک و چهره ای شناخته شده برای ورزش دنیا است. او در صورت معرفی دوباره می توانست شانسی برای حضور دوباره در IOC داشته باشد. دومین فرد نیز بهرام افشارزاده است که در بیش از 20 سال گذشته در عرصه المپیک فعال بوده و بخوبی او را در عرصه بین المللی می شناسند. این دو فرد بدون جانبداری پتانسیلهای اصلی ایران برای حضور در کمیته بین المللی المپیکند.

البته نمی خواهیم با نگاشتن این یادداشت در میانه دعوا نرخ تعیین کنیم، اما واقعیت ماجرا این است که ورزش ایران به طور کلی هیچ برنامه ای برای حمایت از منافع ایران در عرصه های بین المللی ورزش ندارد و تنها بازیگری بدون اختیار در میانه این نمایش بزرگ است. بنابراین هرچه برای ما نگاشته می شود باید بدون کم و کاست بازی شود.