.svg)
بیماری روانی ناشی از اغراق ودروغ در تبلیغات سفر و گردشگری
پارسینه: سفر گردشگران به پاریس که از سال 2011 صدها گردشگر ژاپنی را که با شوق دیدار از آنچه که در تبلیغات رسانه ها از پاریس و فرانسه شناخته‌اند، گرفتار بیماری روانی خاصی کرده بود، این بار گریبان گردشگران چینی گرفته است
به گزارش پارسینه و به نقل از خبرگزاری میراث فرهنگی سفر گردشگران به پاریس که از سال 2011 صدها گردشگر ژاپنی را که با شوق دیدار از آنچه که در تبلیغات رسانه‌ها از پاریس و فرانسه شناخته اند، گرفتار بیماری روانی خاصی کرده بود، این بار گریبان گردشگران چینی گرفته است.
در سال 2011 سفارت ژاپن در پاریس ناچار شد 4 توریست ژاپنی را به دلیل شوک شدیدی که به آنها پس از دیدن پاریس دست داده بود، همراه با یک روانشناس، به ژاپن بازگرداند تا بتوانند با این شوک کنار بیایند.این بیماری اکنون با شدت و حدت کمتری در گردشگران چینی مشاهده شده است که بیشترین تعداد گردشگر را به این شهر می‌فرستد و شاید به همین دلیل علایم آن بیشتر از سایر شهروندان از کشورهای دیگر قابل مشاهده بوده است.
سندرم پاریس یک اختلال روانی زودگذر است که گریبان برخی از افرادی را که در حال دیدار از پاریس هستند را می‌گیرد. این سندرم با برخی علائم روانی همچون هذیان گویی شدید، توهم، احساس آزار و اذیت (احساس مورد خشم و غضب دیگران بودن)، خوددگربینی، اضطراب و برخی علایم جسمانی همچون گیجی، افزایش ضربان قلب و تعریق مشاهده می‌شود.
این سندرم بسیاری از گردشگران خارجی را که تحت تاثیر رسانه ها به سفر و گردشگری جلب می‌شوند، گرفتار می‌کند اما در مورد گردگشران ژاپنی بیشتر شناخته شده است زیرا برخی مولفه‌های فرهنگی آنان را حساس تر و نیز مقامات این کشور را نسبت به وضعیت روحی و جسمانی شهروندان خود حساس تر بوده‌اند.
به گزارش بلومبرگ این بیماری به شکل اپیدمیک اکنون گردشگران چینی را گرفتار می‌کند که از پاریس دیدار می‌کنند. طبق همین گزارش گردشگران چینی که تحت تاثیر تبلیغات رسانه‌ای، سینما و امروزه اینترنت، تصویر رمانتیک و زیبا و روشن و دل انگیزی از پاریس به عنوان یک مقصد برتر جهانی در نقشه گردشگری بدست می‌آورند. دررویارویی با واقعیت زندگی در پاریس، قربانی این تصویرها می‌شوند.
گزارش بلومبرگ با اشاره به فیلم یک امریکایی در پاریس " آورده است که یک خارجی در ورود به پاریس انتظار دارد که فضایی آشنا و دوستانه با مردان و زنانی متبسم و مودب با لباس‌های آراسته و عطر شماره 5 شنل مواجه شود !
اما به جای روبرو شدن با چنین تصویر دل انگیزی با روی دیگر این شهر نیز مواجه می‌شوند. مثلا برخورد با گارسون‌های بی ادب، جیب برهای بی رحم و متقلبان و انواع گروه های جمعیتی و مهاجران از فرهنگ‌های مختلف که درنهایت آنان را به یک شوک روانی مبتلا می‌کند.
"ژان فرانسوا ژو" ، مدیر اتحادیه آژانس های گردشگری چین در فرانسه می‌گوید:«گردشگران چینی اغلب به تصور شهری رمانتیک براساس ادبیات و سینما و داستان‌ها و تبلیغات گوناگون به پاریس می آیند اما درنهایت با چشمانی اشکبار سفرشان را پایان می‌دهند درحالی که سوگند می خورند که دیگر هرگز پشت سرخود را نیز نگاه نکنند.»
طبق همین گزارش نوعی موج فزاینده از گرایش به سفر در چینی ها ایجاد شده بود، اخیرا روی به کاهش گذاشته است و بخشی از این دلسردی ناشی از سرخوردگی و ناخرسندی از خرج کردن پول هنگفت در شرایط داخلی چین است و بخشی نیز به دلیل نگرانی چینی ها از رفتار ناخوشایند درشهری چون پاریس است.
دزدی گسترده از گردشگران چینی ، بداخلاقی و کم حوصله گی گارسون‌ها تا بی میلی به گفتگو به زبان انگلیسی از مهم ترین عواملی است که گردشگران چینی را این بار همانند گردشگران ژاپنی گرفتار سندروم پاریس کرده است.
برخلاف تصور این سندرم تنها گریبان گردشگر ژاپنی را نمی گیرد بلکه هر گردشگری را از هر کشوری می‌تواند گرفتار کند اما احتمالا گردشگران ژاپنی را که به زندگی در جامعه وفرهنگی آرام و مودب خو کرده‌اند، بیشتر تحت فشار قرار داده و نیز احتمالا توجه مقامات ژاپنی را که دقیق‌تر از دیگر دولت‌ها بوده اند، نسبت به وضعیت شهروندان خود جلب کرده است.
این بیماری حدود 20 سال پیش نخستین بار توسط پروفسور" هیرواکی اوتا" که خود یک روانشناس ژاپنی ساکن فرانسه است ، شناخته شده واو اولین بار این علایم را در سال 1986 شناسایی و معرفی کرد.طبق بررسی‌هایی که از سوی مقامات دولت ژاپن صورت گرفته، از حدود 6 میلیون گردشگر ژاپنی که سالانه از پاریس دیدار می‌کنند معمولاً حدود بیست نفر از آنها دچار این سندرم می‌شوند. دلیل این موضوع احتمالاً به خاطر پر رنگ بودن نقش پاریس در فرهنگ ژاپنی و حالت رویایی پاریس در تبلیغات ژاپنی و رویارویی اشخاص با واقعیت در حین دیدار از پاریس باشد. این موضوع نوع خاصی از اختلال انطباقی است.
به طور متوسط سالانه 12 نفر از توریست های ژاپنی به این سندروم دچار می شوند، خصوصا زنانی که دهه سوم عمر خود را سپری می کنند و برای اولین بار به پاریس به عنوان یک مسافرت خارجی، سفر می کنند. سفارت ژاپن یک خط دائمی 24 ساعته برای رسیدگی به مشکلات از این قبیل فراهم کرده است، هرچند تنها درمان دائمی موجود برای کسانی که به این سندروم گرفتار می شوند، بازگشت به کشورشان است، جوری که حتی پشت سر خود را هم نگاه نکنند.
سندرم پاریس الزاما ویژه گردشگران دربازدید از شهر پاریس نیست و می تواند به هرنوع واکنش شوک ناشی از باور تبلیغات دروغ و اغراق آمیز رایج در رسانه‌ها درباره هرمقصد گردشگری باشد.
این تبلیغات هرچند که اغلب جنبه فرهنگی دارد، دراساس صرفل تجارت و کسب و کار است و همانند هر تبلیغات دیگر رسانه‌ای تنها جلب مخاطب، مشتری، بازاریابی و درنهایت کسب درآمد در بازار بشدت رقابتی صنعت گردشگری و سفر است.
بنابراین اهمیت و جنبه های تازه ای از این صنعت و تبلیغات رسانه ای را نیز نشان میدهد. از بیماری‌های مشابه سندرم پاریس می‌توان به سندرم استندال اشاره کرد. به طور معمول درمانی که برای قطع علایم این سندرم توصیه می‌شود ترک پاریس است!
سندرم پاریس یک اختلال روانی زودگذر است که گریبان برخی از افرادی را که در حال دیدار از پاریس هستند را می‌گیرد. این سندرم با برخی علائم روانی همچون هذیان گویی شدید، توهم، احساس آزار و اذیت (احساس مورد خشم و غضب دیگران بودن)، خوددگربینی، اضطراب و برخی علایم جسمانی همچون گیجی، افزایش ضربان قلب و تعریق مشاهده می‌شود.
این سندرم بسیاری از گردشگران خارجی را که تحت تاثیر رسانه ها به سفر و گردشگری جلب می‌شوند، گرفتار می‌کند اما در مورد گردگشران ژاپنی بیشتر شناخته شده است زیرا برخی مولفه‌های فرهنگی آنان را حساس تر و نیز مقامات این کشور را نسبت به وضعیت روحی و جسمانی شهروندان خود حساس تر بوده‌اند.
به گزارش بلومبرگ این بیماری به شکل اپیدمیک اکنون گردشگران چینی را گرفتار می‌کند که از پاریس دیدار می‌کنند. طبق همین گزارش گردشگران چینی که تحت تاثیر تبلیغات رسانه‌ای، سینما و امروزه اینترنت، تصویر رمانتیک و زیبا و روشن و دل انگیزی از پاریس به عنوان یک مقصد برتر جهانی در نقشه گردشگری بدست می‌آورند. دررویارویی با واقعیت زندگی در پاریس، قربانی این تصویرها می‌شوند.
گزارش بلومبرگ با اشاره به فیلم یک امریکایی در پاریس " آورده است که یک خارجی در ورود به پاریس انتظار دارد که فضایی آشنا و دوستانه با مردان و زنانی متبسم و مودب با لباس‌های آراسته و عطر شماره 5 شنل مواجه شود !
اما به جای روبرو شدن با چنین تصویر دل انگیزی با روی دیگر این شهر نیز مواجه می‌شوند. مثلا برخورد با گارسون‌های بی ادب، جیب برهای بی رحم و متقلبان و انواع گروه های جمعیتی و مهاجران از فرهنگ‌های مختلف که درنهایت آنان را به یک شوک روانی مبتلا می‌کند.
"ژان فرانسوا ژو" ، مدیر اتحادیه آژانس های گردشگری چین در فرانسه می‌گوید:«گردشگران چینی اغلب به تصور شهری رمانتیک براساس ادبیات و سینما و داستان‌ها و تبلیغات گوناگون به پاریس می آیند اما درنهایت با چشمانی اشکبار سفرشان را پایان می‌دهند درحالی که سوگند می خورند که دیگر هرگز پشت سرخود را نیز نگاه نکنند.»
طبق همین گزارش نوعی موج فزاینده از گرایش به سفر در چینی ها ایجاد شده بود، اخیرا روی به کاهش گذاشته است و بخشی از این دلسردی ناشی از سرخوردگی و ناخرسندی از خرج کردن پول هنگفت در شرایط داخلی چین است و بخشی نیز به دلیل نگرانی چینی ها از رفتار ناخوشایند درشهری چون پاریس است.
دزدی گسترده از گردشگران چینی ، بداخلاقی و کم حوصله گی گارسون‌ها تا بی میلی به گفتگو به زبان انگلیسی از مهم ترین عواملی است که گردشگران چینی را این بار همانند گردشگران ژاپنی گرفتار سندروم پاریس کرده است.
برخلاف تصور این سندرم تنها گریبان گردشگر ژاپنی را نمی گیرد بلکه هر گردشگری را از هر کشوری می‌تواند گرفتار کند اما احتمالا گردشگران ژاپنی را که به زندگی در جامعه وفرهنگی آرام و مودب خو کرده‌اند، بیشتر تحت فشار قرار داده و نیز احتمالا توجه مقامات ژاپنی را که دقیق‌تر از دیگر دولت‌ها بوده اند، نسبت به وضعیت شهروندان خود جلب کرده است.
این بیماری حدود 20 سال پیش نخستین بار توسط پروفسور" هیرواکی اوتا" که خود یک روانشناس ژاپنی ساکن فرانسه است ، شناخته شده واو اولین بار این علایم را در سال 1986 شناسایی و معرفی کرد.طبق بررسی‌هایی که از سوی مقامات دولت ژاپن صورت گرفته، از حدود 6 میلیون گردشگر ژاپنی که سالانه از پاریس دیدار می‌کنند معمولاً حدود بیست نفر از آنها دچار این سندرم می‌شوند. دلیل این موضوع احتمالاً به خاطر پر رنگ بودن نقش پاریس در فرهنگ ژاپنی و حالت رویایی پاریس در تبلیغات ژاپنی و رویارویی اشخاص با واقعیت در حین دیدار از پاریس باشد. این موضوع نوع خاصی از اختلال انطباقی است.
به طور متوسط سالانه 12 نفر از توریست های ژاپنی به این سندروم دچار می شوند، خصوصا زنانی که دهه سوم عمر خود را سپری می کنند و برای اولین بار به پاریس به عنوان یک مسافرت خارجی، سفر می کنند. سفارت ژاپن یک خط دائمی 24 ساعته برای رسیدگی به مشکلات از این قبیل فراهم کرده است، هرچند تنها درمان دائمی موجود برای کسانی که به این سندروم گرفتار می شوند، بازگشت به کشورشان است، جوری که حتی پشت سر خود را هم نگاه نکنند.
سندرم پاریس الزاما ویژه گردشگران دربازدید از شهر پاریس نیست و می تواند به هرنوع واکنش شوک ناشی از باور تبلیغات دروغ و اغراق آمیز رایج در رسانه‌ها درباره هرمقصد گردشگری باشد.
این تبلیغات هرچند که اغلب جنبه فرهنگی دارد، دراساس صرفل تجارت و کسب و کار است و همانند هر تبلیغات دیگر رسانه‌ای تنها جلب مخاطب، مشتری، بازاریابی و درنهایت کسب درآمد در بازار بشدت رقابتی صنعت گردشگری و سفر است.
بنابراین اهمیت و جنبه های تازه ای از این صنعت و تبلیغات رسانه ای را نیز نشان میدهد. از بیماری‌های مشابه سندرم پاریس می‌توان به سندرم استندال اشاره کرد. به طور معمول درمانی که برای قطع علایم این سندرم توصیه می‌شود ترک پاریس است!
میترااسدنیا
ارسال نظر