یادداشت ابطحی درباره آیت الله منتظری

آخرین بار صدای آیه الله العظمی منتظری را بک روز پس از آزادی از زندان شنیدم که شخصا تلفن کردند و آزادی ام را تبریک گفتند. فرصتی نشد که به خدمت ایشان برسم و عرض تشکر کنم.

مدتها شاگردی ایشان را کرده بودم. فقیهی عالیقدر بود که اعماق فقه را با سالها تعمق در اسلام ناب و فقه سنتی و با استفاده از محضر آیه الله بروجردی و امام خمینی دریافت کرده بود و شاگردان فراوانی را تربیت کرد که بسیاری از آنان منشا خدمات بزرگی به کشور و مردم شدند.

کتابهای فقهی ایشان برای همیشه پشتوانه فقاهت خواهد ماند. آیه الله منتظری در پایه گزاری انقلاب اسلامی نقش مهمی داشت وهمیشه، همگان را به محبت و صلح و دوستی فرا می خواند و آرامش و اتحاد را برای ایران و اسلام میخواستند. فرزند بزرگ ایشان مرحوم محمد منتظری هم عمری را در قبل از انقلاب در در به دری گذراند و بعد از انقلاب نیز در انفجار حزب جمهوری اسلامی به دست منافقین به شهادت رسید.

در مشهد که به خاطر سال مادرم آمده ام ، خبر دردناک در گذشت این مرجع بزرگ را شنیدم. امیدوارم تلاش فقهی و اندیشه های تابناک فقاهتی ایشان راه روشنی برای دینداران باشد و مقلدان ایشان بتوانند همان اندیشه را ادامه دهند. سختی ها و رنجهای بی پایان وی در طول عمر از خاطر مردم انقلابی ایران محو نخواهد شد.

امیدوارم در فرصت های بهتر بتوانم از شخصیت این مرد بزرگ بنوبسم. هروقت ایشان را در این سالها میدیدم با آن سن وسال از وبلاگم حرف میزدند وازآن باد میکردند. مصیبت رحلت این مرجع بزرگ تقلید را به مقلدان و خانواده و به خصوص دوستان گرامی ام آقایان احمد و سعید، فرزندان ایشان ونیز دختران و سایر بستگانشان به سهم خودم تسلیت مبگویم.