.svg)
طنز/ گزینه های روی میز رفت توی میز و میز هم با کلید قفل شد!
پارسینه: حسین: خب خودت اشتباه کردی گفتی پرزیدنت! تو باید ما رو رییس جمهور صدا کنی و این ما هستیم که باید بگیم پرزیدنت روحانی...
پارسینه: احسان رستگار در مطلبی طنز درباره محتوای مکالمه حسن روحانی و اوباما نوشت:
حسن: سلام پرزیدنت اوباما.
حسین: سلام حاج حسن آقا. حسین صدام کن، راحت باش.
حسن: عه؟! شما شدی پرزیدنت، ما شدیم حاج آقا؟ من حاج آقا نیستم! من هم پرزیدنت هستم!
حسین: خب خودت اشتباه کردی گفتی پرزیدنت! تو باید ما رو رییس جمهور صدا کنی و این ما هستیم که باید بگیم پرزیدنت روحانی.
بعدشم تو اصلا چرا این قدر نیستم، هستم می کنی؟! خب هم حاج آقا باش، هم پرزیدنت؛ هم دکتر باش، هم حجت الاسلام!
مثل من که با تو حسینم، با بقیه باراکم! برای جمهوری اسلامی به سنا سفارش ویژه ی تمدید تحریم ها می دم، برای مردم ایران پیام تبریک سال نو می فرستم، برای اردوکشی خیابونی و اغتشاش سبزها بودجه اختصاص می دم، الآنم در خدمت شما هستم برای مذاکره.
حسن: الآن اینا که گفتی خوب بود؟
حسین: تا خوب چی با شه. ولی شما جدیدا بهش می گین نرمش قهرمانه...
حسن: نه! ما به این می گیم سیاست منافقانه! نرمش قهرمانانه یعنی این که من تاریخ دان نیستم ولی سیاست مدار هستم؛ در همین حد! نرمش قهرمانانه یعنی این که چون رهبری اجازه دادن الآن جواب سلامت رو می دم.
اوباما: به هر حال "We need change!".
روحانی: تغییر همون نرمش قهرمانانه است! پس "We are the change!"
ما اهل نرمشیم آقای اوباما! اما نرمی استخوان هم نداریم مثل شما!
اوباما: پس به هر حال مجبور شدین کوتاه بیاین. این همون تغییریه که از شش سال پیش می گفتم.
روحانی: نه! اون تغییر نبود؛ اون تحقیر بود! ما الآن نرمش کاریم ولی به وقتش هم رزمی کاریم!
الآن هم مذاکره می کنیم اما گاردمون بسته است. اگر طرفمون دست از پا خطا کنه، موضع ما از گارد بسته تبدیل می شه به موضعی آوانگارد!
اوباما: اگه این طوره که همه ی گزینه ها روی میزه.
روحانی: نه طوری نیست! ما کلید داریم؛ کلت نداریم! کمدهای این میز رو هم قفل کردیم. پس میز رو هم دچار نرمش قهرمانه کردیم. :-)
این لبخند پایان مکالمه ی تلفنی خیالی بود که آغازی بود در راستای آری به صلح و نه خفت، نه به جنگ و آری به نرمش قهرمانانه.
حسین: سلام حاج حسن آقا. حسین صدام کن، راحت باش.
حسن: عه؟! شما شدی پرزیدنت، ما شدیم حاج آقا؟ من حاج آقا نیستم! من هم پرزیدنت هستم!
حسین: خب خودت اشتباه کردی گفتی پرزیدنت! تو باید ما رو رییس جمهور صدا کنی و این ما هستیم که باید بگیم پرزیدنت روحانی.
بعدشم تو اصلا چرا این قدر نیستم، هستم می کنی؟! خب هم حاج آقا باش، هم پرزیدنت؛ هم دکتر باش، هم حجت الاسلام!
مثل من که با تو حسینم، با بقیه باراکم! برای جمهوری اسلامی به سنا سفارش ویژه ی تمدید تحریم ها می دم، برای مردم ایران پیام تبریک سال نو می فرستم، برای اردوکشی خیابونی و اغتشاش سبزها بودجه اختصاص می دم، الآنم در خدمت شما هستم برای مذاکره.
حسن: الآن اینا که گفتی خوب بود؟
حسین: تا خوب چی با شه. ولی شما جدیدا بهش می گین نرمش قهرمانه...
حسن: نه! ما به این می گیم سیاست منافقانه! نرمش قهرمانانه یعنی این که من تاریخ دان نیستم ولی سیاست مدار هستم؛ در همین حد! نرمش قهرمانانه یعنی این که چون رهبری اجازه دادن الآن جواب سلامت رو می دم.
اوباما: به هر حال "We need change!".
روحانی: تغییر همون نرمش قهرمانانه است! پس "We are the change!"
ما اهل نرمشیم آقای اوباما! اما نرمی استخوان هم نداریم مثل شما!
اوباما: پس به هر حال مجبور شدین کوتاه بیاین. این همون تغییریه که از شش سال پیش می گفتم.
روحانی: نه! اون تغییر نبود؛ اون تحقیر بود! ما الآن نرمش کاریم ولی به وقتش هم رزمی کاریم!
الآن هم مذاکره می کنیم اما گاردمون بسته است. اگر طرفمون دست از پا خطا کنه، موضع ما از گارد بسته تبدیل می شه به موضعی آوانگارد!
اوباما: اگه این طوره که همه ی گزینه ها روی میزه.
روحانی: نه طوری نیست! ما کلید داریم؛ کلت نداریم! کمدهای این میز رو هم قفل کردیم. پس میز رو هم دچار نرمش قهرمانه کردیم. :-)
این لبخند پایان مکالمه ی تلفنی خیالی بود که آغازی بود در راستای آری به صلح و نه خفت، نه به جنگ و آری به نرمش قهرمانانه.
عالی
ازاین طنزهاوپیامکهاخوشم میادبخصوص دراین موردخاص.دستتون دردنکنه.خیلی خندیدم.
بی مزه بود