"ناصر ملک مطیعی" امیر کبیر سینمای ایران است"

سایت رسمی روزنامه ایران یادداشتی از سعید میرحسینی با عنوان دلنوشته ای به پاسداشت حضور دوباره ناصر ملک مطیعی در سینمای ایران بدین شرح منتشر کرده است: یادم نمی ره؛ یه روز پائیزی سال 1352 بود. پس از اینکه از سینما مارلیک اومدم بیرون، همش سعی می کردم مثل مهدی مشکی راه برم و در حالیکه سرم را به پائین انداخته بودم تا به صورت نامحرم نگاه نکنم راهی مغازه حسین آقا یزدی شدم. کت مشکی پدرم را گرفتم و زمانیکه کارگر اطوشویی می خواست اونو با روزنامه اطلاعات بقچه پیچ بکنه، گفتم نه، بده می خوام تن کنم.

کت رو در حالیکه برام بزرگ هم بود تن کردم و به رغم جثه کوچکی که داشتم، احساس مرد بودن داشتم. با یه حس قشنگ مردانگی در وجودم به سوی خونه رفتم. وقتی مادرم درحیاط رابرام بازکرد اول سلامی کردم و بعد صورتشو بوسیدم و گفتم: ننه قربونت برم.

اینها رفتاری بود که من نوجوان 16 ساله از ناصر ملک مطیعی یادگرفتم. مردانگی، حیا و حرمت و رعایت رفتارهای اجتماعی در قبال دیگران.

الان خیلی از اون سال ها می گذره و وقتی شنیدم به سینما بازگشته، موهای تنم سیخ شد و حال عجیبی به من دست داد. به یاد رفتارش افتادم. به یاد مردانگی و از خودگذشتگی ش. به یاد علم بلندکردنش در دهه عاشورا.

بله، امیر کبیر سینمای ایران بعداز 30 سال تنهایی و حسرت، 30 سال اندوه و غم ازدست برخی بی هنرمندان که به جای او بر پرده سفید راه یافته اند ولی هیچوقت نتونستند به دل مردم راه پیدا کنند، به وصال رسید و معشوق خود را بار دیگر به آغوش کشید. هر چند این بار با موهای سفید و چهره تکیده ولی بازهم با ابهت.

نمی تونی از سینمای ایران بگی و مهدی مشکی را فراموش کنی، نمی توانی از هنر هفتم در کشور بگویی ولی به نام او اشاره نداشته باشی. ناصر ملک مطیعی،یعنی فرمان سینمای ایران، یعنی مهدی مشکی و عشق و فدارکاری، یعنی از خود گذشتگی به خاطر دیگران...

بیائیم قدر چهره هایی مثل ناصر رو بدونیم و در جای مناسب از آنها استفاده کنیم با کارگردانان بزرگی که بتونند فضای ذهنی نسل های عاشق ناصر ملک مطیعی را بسازند و کمتر شاهد طلاق و دعوای مادرشوهر و عروس بجای مردانگی و ازخود گذشتگی باشیم.

سجده می کنم پرده سینمایی را که نوستالژی سینمایی نسل های دهه 40 و 50 را مقدس بپندارد. البته بخش هایی را که نشان از جوانمردی و ایمان و وطن پرستی داشت.انشاء الله