.svg)
همنوایی «بهارستان» تکنوازی «پایداری»!
شرق: «ظریف» شعر ظریفی خواند و جزییات بیشتری از تفاهمنامه «ژنو» را برای نمایندگان روایت کرد. تفألی به حافظ زد و بیت معناداری خواند: «قرعه فال به نام من دیوانه زدند» شاید این شعر را به‌ویژه برای افرادی می‌خواند که یکی، دو روزی است توافق هسته‌ای را تا سرحد «جام زهر» تقلیل دادهاند.
صدایش خسته بود، با وجود اینکه برخی خواستند برایش صندلی بیاورند، ترجیح داد ایستاده با نمایندگان سخن بگوید، نماینده‌ها- به استثنای اقلیت همیشه معترض- هم برای میزبانی از او تلاش کردند، گروهی در همان شب بازگشت در مهرآباد به استقبالش رفته بودند و بسیاری هم روز گذشته به احترام او ایستادند و دیدهبوسیها آنقدر طولانی شد که رییس مجلس باز هم خود را ملزم به مزاح دید: «نمایندگان ملاحظه کمردرد آقای ظریف را بکنند.»
ظریف بر چند نکته تاکید کرد و آبی بر آتش «بهارستان» ریخت؛ آتشی که چندروزی است از گوشه‌وکنار شعله میگیرد و به گفته رییس‌جمهوری برخی هم مدام در آن هیزم میریزند. او نمایندگان را مورد خطاب قرار داده و تاکید کرد«از نقد استقبال می‌کند، ولی در نقد انصاف و منافع ملی در نظر گرفته شود.»وزیر امورخارجه فایلهایی برای نمایندگان آورده بود و آنان می‌توانستند همزمان از روی «مانیتور» خود جزییات بیشتری ببینند. متن تفاهمنامه به فارسی و انگلیسی در اختیار نمایندگان بود و سخنرانی ظریف برای دقایقی ممتد، سکوتی معنادار بر بهارستان حاکم کرد، گویی همه می‌خواستند حتی جملهای از حرف‌های او را از دست نداده باشند و حساسیت موضوع به سکوتی کمیاب در صحن علنی مجلس ختم شد.
البته سابقه حضور ظریف در بهارستان طولانی است، او یک‌بار برای اخذ رای‌اعتماد از مجلس به اینجا آمد و خوش‌وبش‌هایش با نمایندگان طیف‌های سیاسی مختلف توی چشم بود. یک‌بار دیگر برای ارایه گزارشی به کمیسیون امنیت رفت که نتیجه‌اش انتشار برخی اخبار متناقض بود، آنچه در نهایت او را وادار کرد تا بگوید: «از این پس تنها اظهارنظرهای رسمی من را می‌شنوید.» ماجرا از این قرار بود که روزنامه کیهان پس از حضور ظریف در این کمیسیون به نقل از یکی از اعضای آن نوشته بود «محمدجواد ظریف» اعتراف صادقانهای کرده و پذیرفته که تماس تلفنی روحانی و اوباما و دیدارش با جان کری کار اشتباهی بوده. البته ضیافت میهمانی ظریف در وزارت امورخارجه نیز چندان مسالمت‌آمیز برگزار نشد و حاشیه‌هایی دربر داشت.
نقد حرف‌های «رسایی» از سوی «حسینیان»
اما دومین حضور رسمی ظریف در صحن علنی پربار بود و کم‌حاشیه. تقریبا همه‌چیز به سکوت برگزار شد. نمایندگان عضو جبهه پایداری کمتر در صحن رفت‌وآمد داشتند و گاهی هم پیش ظریف می‌رفتند و با او خوش‌وبش می‌کردند. نه خبر از نامه اعتراضی بود و نه حتی شب‌نامه‌ای. همه‌چیز آرام پیش می‌رفت و سخنرانی نمایندگان نزدیک به فراکسیون اصولگرایان، جبهه پایداری و رهروان ولایت همگی نشان از آرامش داشت.
حتی روح‌الله حسینیان به‌طور ضمنی حرف‌های روز گذشته حمید رسایی و تاکید بر جام‌زهربودن توافقنامه هسته‌ای را زیر سوال برد و گفت: «توافقنامه را نه جام‌زهر می‌دانیم و نه دستاورد شادی‌آفرین، بلکه آن را انعطافی ضروری برای تقویت درون‌سازی انقلاب اسلامی می‌شماریم.»
دفاع حدادعادل از تیم هسته‌ای
«غلامعلی حدادعادل»، که در برخی برهه‌ها از جمله روز رای‌اعتماد، در افتادن برخی وزرا کوتاهی نکرده بود، حالا با ادبیاتی منسجم به دفاع از سیاست‌های هسته‌ای پرداخت و از تیم مذاکره‌کننده تقدیر کرد. او البته اذعان کرد که ایران کماکان به غرب بدبین است، چراکه شاید آنها ما را در وضعیت نخستین نگه دارند و نتوانیم به وضعیت نهایی برسیم. البته حرف‌های حدادعادل هم از چهاردقیقه مقرر فراتر رفت و لاریجانی با لبخند و شوخی به او گفت که شما هم دو دقیقه از زمان خانم «اشتون» استفاده کردید.
ظریف هم در ادامه حرف‌های «حدادعادل» را کامل کرد: «همیشه چه بر سر میز مذاکره و چه در مصاحبه‌های داخلی و خارجی گفته‌ام که ایران به غرب اعتماد ندارد و غرب باید تلاش کند تا اعتماد از دست رفته را به دست آورد.»ظریف از اینها گذشته از بسته‌های پیشنهادی اقتصادی برخی شرکت‌ها به ایران خبر داد و تماس مسوولانی که تا پیش از این چندان گوشه‌چشمی به وزیر امورخارجه ایران نشان نداده بودند.
لبخند دیپلماتیک پوششی است بر بحث‌های داغ و چالشی
وزیر امورخارجه نه‌تنها از ژنو و جزییات مذاکره که از آن لبخندهای پیاپی همیشگیاش رمزگشایی کرد: «مذاکرات یک مهلکه بزرگ است. لبخند و شوخی دیپلماتیک در مذاکرات، پوششی است برای بحث‌های تلخ، تند و چالشی.»کمردرد ظریف نه‌تنها تا توافقهای هسته‌ای و نشستهای بینالمللی که حالا در بهارستان هم حاشیهساز شده و عدهای به فکر این افتادهاند که برای کمک به ظریف پشت تریبون صندلی بگذارند، او البته با اینکه مدام روی صندلی جابه‌جا می‌شود و از همان بالای صحن مشخص است که از درد کمر رنج میبرد، ترجیح می‌دهد ایستاده با نمایندگان گفت‌وگو کند. صحبت‌های حسینیان به درازا کشیده بود و فرصت چهاردقیقهای نطق را پشت‌سر گذاشته بود، «علی لاریجانی»، با کنایه به او گفت که شما دودقیقه از وقت ظریف و یک‌دقیقه از وقت عراقچی را صحبت کردید.
«روح‌الله حسینیان» متن دقیق و کارشناسانهای را روخوانی می‌کرد، در جایی هم اشتباهی به‌جای «اوباما»، «او، با ما» خواند و صدای خنده دسته‌جمعی از صحن بلند شد. نشست علنی سه‌شنبه همین هفته، نشان از آن داشت که موجی از نارضایتی‌ها و مخالفت‌ها علیه توافق هسته‌ای صورت‌گرفته در راه است، روز گذشته اما ماجرا به شکل دیگری مدیریت شد. شاید بتوان بخش عمده‌ای از موفقیت جلسه دیروز را در ریش‌سفیدی برخی زعمای اصولگرای مجلس دید و پیامی که پیش‌تر فصل‌الخطاب نمایندگان شده بود.
صدایش خسته بود، با وجود اینکه برخی خواستند برایش صندلی بیاورند، ترجیح داد ایستاده با نمایندگان سخن بگوید، نماینده‌ها- به استثنای اقلیت همیشه معترض- هم برای میزبانی از او تلاش کردند، گروهی در همان شب بازگشت در مهرآباد به استقبالش رفته بودند و بسیاری هم روز گذشته به احترام او ایستادند و دیدهبوسیها آنقدر طولانی شد که رییس مجلس باز هم خود را ملزم به مزاح دید: «نمایندگان ملاحظه کمردرد آقای ظریف را بکنند.»
ظریف بر چند نکته تاکید کرد و آبی بر آتش «بهارستان» ریخت؛ آتشی که چندروزی است از گوشه‌وکنار شعله میگیرد و به گفته رییس‌جمهوری برخی هم مدام در آن هیزم میریزند. او نمایندگان را مورد خطاب قرار داده و تاکید کرد«از نقد استقبال می‌کند، ولی در نقد انصاف و منافع ملی در نظر گرفته شود.»وزیر امورخارجه فایلهایی برای نمایندگان آورده بود و آنان می‌توانستند همزمان از روی «مانیتور» خود جزییات بیشتری ببینند. متن تفاهمنامه به فارسی و انگلیسی در اختیار نمایندگان بود و سخنرانی ظریف برای دقایقی ممتد، سکوتی معنادار بر بهارستان حاکم کرد، گویی همه می‌خواستند حتی جملهای از حرف‌های او را از دست نداده باشند و حساسیت موضوع به سکوتی کمیاب در صحن علنی مجلس ختم شد.
البته سابقه حضور ظریف در بهارستان طولانی است، او یک‌بار برای اخذ رای‌اعتماد از مجلس به اینجا آمد و خوش‌وبش‌هایش با نمایندگان طیف‌های سیاسی مختلف توی چشم بود. یک‌بار دیگر برای ارایه گزارشی به کمیسیون امنیت رفت که نتیجه‌اش انتشار برخی اخبار متناقض بود، آنچه در نهایت او را وادار کرد تا بگوید: «از این پس تنها اظهارنظرهای رسمی من را می‌شنوید.» ماجرا از این قرار بود که روزنامه کیهان پس از حضور ظریف در این کمیسیون به نقل از یکی از اعضای آن نوشته بود «محمدجواد ظریف» اعتراف صادقانهای کرده و پذیرفته که تماس تلفنی روحانی و اوباما و دیدارش با جان کری کار اشتباهی بوده. البته ضیافت میهمانی ظریف در وزارت امورخارجه نیز چندان مسالمت‌آمیز برگزار نشد و حاشیه‌هایی دربر داشت.
نقد حرف‌های «رسایی» از سوی «حسینیان»
اما دومین حضور رسمی ظریف در صحن علنی پربار بود و کم‌حاشیه. تقریبا همه‌چیز به سکوت برگزار شد. نمایندگان عضو جبهه پایداری کمتر در صحن رفت‌وآمد داشتند و گاهی هم پیش ظریف می‌رفتند و با او خوش‌وبش می‌کردند. نه خبر از نامه اعتراضی بود و نه حتی شب‌نامه‌ای. همه‌چیز آرام پیش می‌رفت و سخنرانی نمایندگان نزدیک به فراکسیون اصولگرایان، جبهه پایداری و رهروان ولایت همگی نشان از آرامش داشت.
حتی روح‌الله حسینیان به‌طور ضمنی حرف‌های روز گذشته حمید رسایی و تاکید بر جام‌زهربودن توافقنامه هسته‌ای را زیر سوال برد و گفت: «توافقنامه را نه جام‌زهر می‌دانیم و نه دستاورد شادی‌آفرین، بلکه آن را انعطافی ضروری برای تقویت درون‌سازی انقلاب اسلامی می‌شماریم.»
دفاع حدادعادل از تیم هسته‌ای
«غلامعلی حدادعادل»، که در برخی برهه‌ها از جمله روز رای‌اعتماد، در افتادن برخی وزرا کوتاهی نکرده بود، حالا با ادبیاتی منسجم به دفاع از سیاست‌های هسته‌ای پرداخت و از تیم مذاکره‌کننده تقدیر کرد. او البته اذعان کرد که ایران کماکان به غرب بدبین است، چراکه شاید آنها ما را در وضعیت نخستین نگه دارند و نتوانیم به وضعیت نهایی برسیم. البته حرف‌های حدادعادل هم از چهاردقیقه مقرر فراتر رفت و لاریجانی با لبخند و شوخی به او گفت که شما هم دو دقیقه از زمان خانم «اشتون» استفاده کردید.
ظریف هم در ادامه حرف‌های «حدادعادل» را کامل کرد: «همیشه چه بر سر میز مذاکره و چه در مصاحبه‌های داخلی و خارجی گفته‌ام که ایران به غرب اعتماد ندارد و غرب باید تلاش کند تا اعتماد از دست رفته را به دست آورد.»ظریف از اینها گذشته از بسته‌های پیشنهادی اقتصادی برخی شرکت‌ها به ایران خبر داد و تماس مسوولانی که تا پیش از این چندان گوشه‌چشمی به وزیر امورخارجه ایران نشان نداده بودند.
لبخند دیپلماتیک پوششی است بر بحث‌های داغ و چالشی
وزیر امورخارجه نه‌تنها از ژنو و جزییات مذاکره که از آن لبخندهای پیاپی همیشگیاش رمزگشایی کرد: «مذاکرات یک مهلکه بزرگ است. لبخند و شوخی دیپلماتیک در مذاکرات، پوششی است برای بحث‌های تلخ، تند و چالشی.»کمردرد ظریف نه‌تنها تا توافقهای هسته‌ای و نشستهای بینالمللی که حالا در بهارستان هم حاشیهساز شده و عدهای به فکر این افتادهاند که برای کمک به ظریف پشت تریبون صندلی بگذارند، او البته با اینکه مدام روی صندلی جابه‌جا می‌شود و از همان بالای صحن مشخص است که از درد کمر رنج میبرد، ترجیح می‌دهد ایستاده با نمایندگان گفت‌وگو کند. صحبت‌های حسینیان به درازا کشیده بود و فرصت چهاردقیقهای نطق را پشت‌سر گذاشته بود، «علی لاریجانی»، با کنایه به او گفت که شما دودقیقه از وقت ظریف و یک‌دقیقه از وقت عراقچی را صحبت کردید.
«روح‌الله حسینیان» متن دقیق و کارشناسانهای را روخوانی می‌کرد، در جایی هم اشتباهی به‌جای «اوباما»، «او، با ما» خواند و صدای خنده دسته‌جمعی از صحن بلند شد. نشست علنی سه‌شنبه همین هفته، نشان از آن داشت که موجی از نارضایتی‌ها و مخالفت‌ها علیه توافق هسته‌ای صورت‌گرفته در راه است، روز گذشته اما ماجرا به شکل دیگری مدیریت شد. شاید بتوان بخش عمده‌ای از موفقیت جلسه دیروز را در ریش‌سفیدی برخی زعمای اصولگرای مجلس دید و پیامی که پیش‌تر فصل‌الخطاب نمایندگان شده بود.
ارسال نظر