ماه عسل در ویرانه‌های زلزله

سوال اولمان از این دو جوان گنابادی برمی گردد به ماجرای آشنایی شان با یکدیگر. خانم لالویان با لبخندی که پشتش کلی خاطره است، برایمان می گوید: ما هردومان دبیران کانون شاخه آزاد امور جوانان هلال احمر گناباد در دو بخش آقایان و بانوان هستیم. همان فضای همکاری و گاهی رقابت های سخت میان آقایان و خانم های امدادگر باعث شد تا زمینه آشنایی فراهم شود و نهایتا به خواستگاری و ازدواج بینجامد.البته این زوج جوان برای انتخابشان دلایل بیشتری دارند. خانم لالویان می گوید: بی طرفی، بی غرضی، استقلال، خدمت داوطلبانه، بشردوستی، یگانگی و جهان شمولی؛ اصول 7گانه هلال احمر برای داوطلبانش است، داشتن این ویژگی ها، خارج از دایره شعار و تعارف کار دشواری است اما من همسرم را به شدت معتقد به این اصول دیدم و همین باعث شد تا باور کنم که می شود به او اطمینان و تکیه کرد و فرقی هم نمی کند که در یک حادثه گرفتار شده باشم یا مشغول یکی از همین لحظات معمول زندگی باشم.عجمی هم برای انتخابش دلایل مشابهی دارد. او توضیح می دهد: ما همدیگر را شریک در سخت و آسان زندگی یافته ایم و می دانیم که در دشوارترین گذرگاه زندگی هم زیر پای هم را خالی نخواهیم کرد.

اتفاق جالب زندگی این زوج جوان، ماه عسل شان است که ناخواسته در عملیات امداد و نجات زلزله زهان و در میانه ویرانه های این حادثه سپری شده است. عجمی می گوید: دوماهی از ازدواجمان می گذشت که ما را برای کمک رسانی به زلزله زدگان زهان فراخوان کردند، این اتفاق تلخ باعث شد ماه عسل مان را به خاطر عملیات امدادرسانی لغو کنیم و به مناطق زلزله زده برویم. البته روزی که «بله» گفتیم و شنیدیم، می دانستیم که تعهد ما به نجات جان انسان ها، شریک دیگر زندگی مان خواهد بود.طبق گفته لالویان، او و همسرش سالانه همراه 3 کاروان نیکوکاری در اقصی نقاط کشور حضور می یابند و این یعنی آماده باش های وقت و بی وقت که با ساعت های زندگی آن ها عجین شده است.او عنوان می کند:حقیقتش را بخواهید، هرکسی با کار داوطلبانه و بدون پاداش که شب و روز نمی شناسد کنار نمی آید مگر آنکه خودش درگیر آن باشد. همین درگیری های ما باعث شده است تا هردومان جای ایرادگیری، نسبت به افزایش مهارت و آمادگی همدیگر در مواجهه با سختی های زندگی حساس باشیم. عجمی هم تاکید دارد که چون جنس کار هردوشان یکی است، نسبت به مسئولیت های همدیگر درک متقابل دارند و سدی در مسیر حرکت دیگری نیستند.او ادامه می دهد: زندگی به الاکلنگ می ماند. روزهای خوش آن در تعادل معنا پیدا می کند. البته گاهی هم پیش می آید که یکی بر فراز باشد و دیگری در فرود و اگر همین ها کنترل شود و زوج ها با آن کنار بیایند، آن وقت خیلی از گره های کوچک و بزرگ را می شود با دست باز کرد و نیازی به دندان نیست.

اما بهترین شکل زندگی مشترک هم بی دعوا و اختلاف نمی شود، وقتی ازشان می پرسیم که شده کام شان با یک اختلاف تلخ شود یا نه؛ باز هم همان لبخندهای پُرخاطره بر لبانشان می نشیند.عجمی بیان می کند: زندگی، بی نمکِ دعوا و اختلاف عقیده که معنا ندارد. البته ذکر خدا باعث شده است که هیچ اختلافی، مهر و محبت ما به یکدیگر را کم رنگ نکند. شاید مهم ترین کاری که برای مدیریت هر دلخوری و اختلافی انجام می دهیم، همان حرف زدن و درددل کردن باشد. ما حرف هایمان را فقط به همدیگر می زنیم و این حریم را بین خودمان و دوستان و حتی خانواده مان ایجاد کرده ایم که مخاطب و گوش شنوای دلخوری هایمان از همدیگر، جز خودمان نباشد.اما لالویان از یک قول و قرار دیگر برایمان می گوید: باهم شرط کرده ایم که آن کسی که قهر کند، باید بعد آشتی یک شاخه گل برای دیگری بگیرد. صرف نظر از قهر و آشتی اش، همان شاخه گل خیلی از دلخوری ها را از بین می برد و حافظه مان را بازیابی می کند.