دادکان:عمرا نمی گذارند استقلال و پرسپولیس خصوصی شود

عصر دیروز در تحریریه، میزبان یک مهمان سرشناس و محبوب بودیم؛ کسی که با ریاستش در فدراسیون فوتبال، کارنامه ای درخشان از خود به جای گذاشت و موفقیت های چشمگیری را از دوران پرکارش در مهم ترین فدراسیون کشور به یاد داریم.

دادکان که مهمان موسسه خبر بود، پیش از آنکه به کافه خبر برود تا پاسخگوی سوالات مردمی باشد، به تعدادی از سوالات ما پاسخ داد. دادکان در ابتدا گفت: قبل از اینکه شما سوالی بپرسید، اجازه بدهید من یک سوال داشته باشم؛ تا به حال چندبار تیترهایی زده اید که به سود وطن باشد؟ این سوال با جواب یکی از خبرنگاران همراه بود که گفت: ما هیچ ادعایی در این مورد نداریم اما وقتی در سال های گذشته، شما وضعیت اقتصادی، فرهنگی و ورزشی رو به سقوط ایران را دیدید، چند بار نامه نوشتید، بیانیه صادر کردید، اقدام دانشگاهی داشتید که به سود وطن باشد و ایرادات را به مسئولان بگویید؟

دادکان با شنیدن این حرف ها، گفت: من هم به اندازه خودم، کارهایی کردم که باید در موردش حرف زد. سال 1385 در مصاحبه با همین روزنامه گفتم سه نفر می خواهند فوتبال را نابود کنند؛ محمد علی آبادی، علی سعیدلو و مسعود زریبافان. حالا ببینید این سه نفر چه کردند؟ مگر نگفتم؟

سوال بعدی مان از دادکان این بود؛ الان خیلی ها مشغول تخریب کارلوس کروش هستند و می گویند مربی خارجی به ضرر فوتبال ایران است، شما چه فکری می کنید؟ رئیس پیشین فدراسیون فوتبال پاسخ داد: نظر من خیلی شفاف است، مربیان ایرانی را هیچ کجای جهان نمی خواهند.

الان تیم آخر در فوتبال افغانستان نامش شیر و بز است، بروید و تحقیق کنید تا متوجه شوید آنها هم راغب نیستند یک مربی ایرانی را ببرند به باشگاه شیر و بز! من قبلا همه اینها را گفته ام. البته من دوست دارم در مورد ورزش حرف بزنم اما ممکن است گوشه ای از صحبت هایم سیاسی قلمداد شود. مردم نیازمند هستند و در ایران فوتبال را فقط برای این می خواهیم که مردم را سرگرم کنیم تا یادشان برود چه اتفاقاتی در حال رقم خوردن است.

دادکان گفت: کشور برزیل 1343 بازیکن خارج از کشور خود دارد، همین شمایی که خبرنگار هستید، این مساله را می دانستید؟ حالا این به کنار، می دانید برزیلی ها چقدر پول بابت بازیکنانی که به دیگر نقاط جهان ترانسفر می کنند، به کشورشان برمی گردانند؟ همه این مسائل زنجیروار است.

من با مربی خارجی مخالف نیستم اما ببینید هر مربی که به ایران می آید، چقدر پول از کشور خارج می کند و مثلا می برد آمریکا؟! فوتبال در همه جای جهان یک سرگرمی است اما در ایران فقط سرگرم کننده است تا مردم فراموش کنند یک قرص نان دوهزار تومان شده!

البته فوتبال قبلا طراوت داشت که حالا دیگر آن طراوت را هم از دست داده و دیگر فوتبال هم مثل سابق نیست. من نه دنبال پست و مقام هستم و نه از کسی می ترسم که چنین حرف هایی را به زبان می آورم. به من نگویید فوتبال الان چطور است چون من می دانم در نهایت چه می شود.

مردم یک زمانی اهل فوتبال بودند اما حالا دیگر همه شان از این رشته محبوب فراری شده اند. حرف هایم را قبول ندارید؟ کاری ندارد، یک نظرسنجی تلفنی یا اس ام اسی بگذارید تا ببینید چند درصد از مردم هنوز به فوتبال علاقه دارند. حتی می دانم دیگر کسی اخبار فوتبال را به صورت جدی پیگیری نمی کند چون طراوت از فوتبال رفته است.

در جهان این طور نیست. همین شیرینی را ببینید(دادکان به شیرینی هایی اشاره می کند که برای اعضای تحریریه آورده است) یک نفر با لذت آن را میل می کند و نفر دیگر صرفا برای سیر کردن شکم خود شیرینی می خورد. این دو مساله کاملا با هم متفاوت است. کسی که با لذت شیرینی می خورد، هورمون هایش ترشح می کند و به همین دلیل شیفته شیرینی می شود اما دیگری این لذت را تجربه نمی کند. فوتبال ایران هم همین شده.

خیلی ها هستند و کارهایی می کنند تا مردم از این رشته لذت نبرند. باور کنید چنین مساله ای وجود دارد. در انگلیس، خانواده ها می روند برای تماشای فوتبال. نیمه که تمام می شود، جعبه های غذای شان را باز می کنند و روی سکو و صندلی ها شام می خورند.

آنها به صورت مداوم از فوتبال لذت می برند اما در ایران نیمه اول که تمام می شود، مردم شروع می کنند به فحاشی علیه یکدیگر! یک عده هم هستند که میلیاردها تومان پول را به جیب می زنند و کسی از آنها خبری ندارد.

کجای فوتبال ایران شبیه به فوتبال جهان است؟
از این پیشکسوت فوتبال کشورمان پرسیدیم گفته می شود علی دایی به دنبال آن است تا شما را مدیرعامل باشگاه پرسپولیس کند که گفت: مگر مربی می تواند فردی را مدیرعامل کند؟ من این موضوع را از شما می شنوم و اگر صحت داشته باشد باید تاسف بخورم برای آن که با این کار، اصول مدیریتی زیر سوال می رود.

مگر یک مربی می تواند بگوید: من می گویم چه کسی مدیرعامل شود؟ باشگاه به هر حال هیات مدیره یا هیات موسس دارد و سلسله مراتب اداری است که مدیرعامل را تعیین می کند نه سرمربی. متاسفانه باید بگویم در فوتبال ایران همه چیزمان عیب و ایراد پیدا کرده است.

به او گفتیم اگر شخص وزیر بخواهد مدیرعامل پرسپولیس شوید چی؟ به پرسپولیس می آیید یا اعتقاد دارید رئیس پیشین فدراسیون فوتبال نباید سرمربی تیم شود؟ دادکان جواب داد: اگر به بودن من نیاز باشد قبول می کنم مگر الان که دانشگاه آزاد هستم، جای بدی است؟ مثلا باید بگویم قبلا در فدراسیون بودم و کسر شان است که حالا مدیر بخش دیگری شوم؟ مثلا بگویم فدراسیون کجا و دانشگاه آزاد کجا؟ نه این حرف ها نیست.

البته معلوم نیست در آینده چه پیش می آید چون در ایران فوتبال را به چشم یک مساله سرگرم کننده نگاه می کنیم. بگذارید با شما رک و روراست صحبت کنم، در این مملکت هیچ کس دلش نمی خواهد پرسپولیس و استقلال به آرامش برسند، من حرفم را صادقانه می زنم، هرگز این دو باشگاه آرامش را به خود نمی بینند.

الان می گویند باشگاه ها را خصوصی می کنیم، اولا چرا تا به حال چنین کاری نکردید، ثانیا اگر خصوصی هم بشود، مطمئن باشید باز هم مدیران دولتی در آن فعالیت می کنند. باید خودشان باشند. مطمئنا این بخش از حرف هایم هم بوی سیاست می دهد ولی می خواهند این دو باشگاه همیشه مشکل داشته باشند تا از این راه بگویند ما مشغول حل کردن مشکلات دو باشگاه هستیم. من از شما می پرسم، فکر می کنید مدیریت بر پرسپولیس کار سختی است؟

به خدا قسم می خورم همین حالا بدهی ها را تسویه کنند و باشگاه را بدهند به من، اگر نتوانستم باشگاه را به خوبی و خوشی بچرخانم، مرا در همین دروازه شهر دار بزنند. می خواهند همیشه حرف و حدیث دور و بر پرسپولیس باشد وگرنه مدیریت بر 20 بازیکن، خیلی کار عجیبی است؟ خیلی سخت است؟ نه به والله.

20 بازیکن داری، باید پول بیاوری و مدیریت کنی. مگر باشگاه پرسپولیس شبیه فدراسیون است که نیاز به مدیریت گسترده و سخت داشته باشد. نه بابا، اصلا سخت نیست. موضوع اینجاست که نمی خواهند باشگاه ها درست شود. اگر این طور بود، رویانیان را با آن وضعیت کنار نمی گذاشتند.

معاون تربیت بدنی دانشگاه آزاد ادامه داد: به این سوال من جواب بدهید، اگر می خواستند به سرو وضع پرسپولیس چرا رویانیان را آوردند؟ حالا چرا رویانیان را بردند؟ من به شما می گویم وقتی به رویانیان گفته بودند بیا و مدیرعامل باشگاه پرسپولیس شو، اول به من زنگ زد تا بپرسد باید چه کار کند، من به رویانیان گفتم: سردار نرو! چون هم آبرویت را از دست می دهی و هم آرزویت را.

همین الان بروید و جلد خبرورزشی در همان روزهایی که رویانیان مدیرعامل پرسپولیس شده بود را بیاورید(در این لحظه، ما به دنبال آن جلد گشتیم و بالاخره پیدا کردیم که در روز 7 مهرماه سال 1390 تیتر یک مان این بود: دادکان: رویانیان در پرسپولیس هم آبرویش را از دست می دهد و هم آرزویش را) به پیغمبر قسم می خورم به رویانیان گفتم به راحتی هر وقت که دل شان بخواهد تو را اخراج می کنند.

نه می گذارند به آرزویت برسی و نه آبرویی برایت می گذارند. رویانیان چهره ای بود که باید از ظرفیت هایش استفاده می شد. بعد هم ظرفیتش که تمام شد، به راحتی او را کنار گذاشتند. وگرنه مگر می شود 5 بازی مانده تا پایان لیگ، تیم در آستانه قهرمانی است آن وقت دستور دهند که رویانیان باید اخراج شود؟

ظرفیت پر شد، گفتند بفرمائید خانه خودتان! رویانیان وقتی آمد، منفی 2 یا منفی 3 بود ، وقتی رفت 2 یا 3 شد و البته نباید بیشتر از این در فوتبال می ماند و پیشرفت می کرد. هر کسی کار را یاد بگیرد، باید از این فوتبال برود.

دادکان سپس با گفتن یک خاطره، حرف هایش را این طور ادامه داد: چند روز قبل اصفهان بودم، رفته بودم نجف آباد. بچه های اصفهان متوجه حضورم شدند و دعوتم کردند. یکی از مدیران سپاهان به من گفت: فصل قبل به یک بازیکن 230 میلیون تومان پیشنهاد دادیم و کار تمام شده بود اما بازیکن آمد و گفت پرسپولیس به من 900 میلیون تومان پیشنهاد داده، اگر اجازه بدهید بروم پرسپولیس.

ما هم گفتیم چه چیزی از این بهتر! بله همین آقای رویانیان به بازیکنان 900 میلیون و یک میلیارد و 400 میلیون پول داد. نرخ ها را بردند بالا، سه باشگاه هم این کار را انجام دادند، استقلال، سپاهان و پرسپولیس. پول ها را ریختند در شکم این فوتبالیست هایی که می بینید. همین ها را که می گویم از قول من تیتر کنید، الان می گویم بهترین مربی ایران بیشتر از 40 میلیون تومان نمی ارزد، به بهترین بازیکن ایران هم نباید بیشتر از سالی 100 میلیون تومان پول داد. غیر از این باشد، باید لیگ را تعطیل کرد. بروند ببینیم به غیر از تیم های ایران، کجای دنیا می توانند مربی گری کنند یا فوتبال بازی کنند؟

به دادکان گفتیم اگر روزی خودتان برگردید به فوتبال و بشوید مدیرعامل باشگاه پرسپولیس، این کار را انجام می دهید؟ او گفت: همان هایی که روزی به من گفتند از فوتبال برو، روزی هم گفتند برگرد. برادر رئیس جمهور به من پیشنهاد داد برگردم فدراسیون فوتبال، من جواب دادم نمی آیم. گفتم فکر می کنید اگر برگردم، فوتبال را این طور تحویل می گیرم و همین طوری مدیریت می کنم؟ همان بهتر که مرا نمی خواستند چون من اگر الان بیایم، قول می دهم نگذارم بازیکنی بیشتر از 100 میلیون تومان و مربی بیشتر از 40 میلیون تومان بگیرد. شاید یک سال هم فوتبال را تعطیل کنم تا به همه چیز سر و سامان بدهم. باید بیفتیم در جاده مستقیم.

به دادکان گفتیم: اما با این حجم وحشتناک دروغگویی مدیران چه می کنید که اضافه کرد: دروغگویی هم راه درمان دارد. همه چیز از جای دیگری خراب است. مگر نگفتند کمیته اخلاق، کمیته انضباطی، کمیته فلان و بهمان، کدام شان کارشان را به درستی انجام دادند؟ نه آقا! یکسری در حال کاسبی هستند. من اگر جایی کار کنم، باید سایر جایگاه هایش مشخص باشد.

همین الان بروید و از مربیان دوران من، بازیکنان دوران من، کمیته های دوران من سوال کنید در مورد کدام موضوع، اتفاق نظر نداشتیم. نه نظامی هستم که کسی را بترسانم و نه جایگاه عجیب و غریبی داشتم، فقط یک معلم بودم. حالا رئیس فدراسیون یک حرفی می زند، رئیس کمیته فلان چیز دیگری می گوید و رئیس کمیته بهمان چیز دیگری. همین کارها را کرده اند که اخبار 20:30 گزارش تهیه می کند و می گوید: از همین تناقض گویی ها بفهمید در فدراسیون فوتبال ایران چه می گذرد! به خدا قسم اگر زمان مدیریت من چنین اتفاقاتی رخ می داد، همین شما خبرنگاران محمد دادکان را دار می زدید!

وقتی کار به اینجا کشید، فورا اعتراض کردیم گفتیم آقای دادکان! ما هم هرچه زشتی و ناکامی بود را نوشتیم و همیشه منتقد فدراسیون و اشتباهاتش بودیم اما چه کنیم که چیزی تغییر نکرد. فقط زمان شما، چون دعوا می کردید، حق فوتبال را می گرفتید اما الان فقط مسئولان فدراسیون می خندند!

دادکان هم لبخندی زد و گفت: من هم اهل دعوا نبودم، فقط همیشه روی حرف هایم می ایستادم و ثابت قدم بودم. حرفم را همیشه و بدون هیچ هراسی به زبان می آورم. می دانم مردم هم همین را می خواستند و انتظارشان این بود که رئیس فدراسیون، حرف خودشان را بزند. وقتی من رئیس فدراسیون بودم، خیلی از پدر و مادرها به من می گفتند خدا پدرت را رحمت کند، کاری کرده ای که بچه های ما پنجشنبه و جمعه در خانه می مانند و سرشان به فوتبال گرم است.

آنها محبت داشتند اما انصافا حرف شان درست بود. یکی از مسئولان بلندپایه کشور که روحانی هم هستند، من را دعوت کردند. من هم به همراه هیات رئیسه فدراسیون فوتبال به خدمت ایشان رسیدم. ایشان گفتند: شما برمی گردی به ورزش و ادامه دادند که: بزرگ ترین خدمتی که به این مملکت کردی این بود که فوتبال را به خانه ها بردی. حالا فوتبال از خانه ها بیرون رفته و دیگر مردم دل و دماغی برای آن ندارند.

طراوت هم رفته و فوتبال از خانه ها به خیابان ها کشیده شده است. من و اعضای هیات رئیسه وقت خروج از آنجا به خودمان می گفتیم چه حرف تاثیر گذاری گفته اند. این صحبت شان به دل همه ما نشست. والله فوتبال شده بود عضوی از خانواده مردم. حالا ببینید چه بلایی سر فوتبال آمده است.

تیم ملی به جام جهانی رفت و مردم جشن گرفتند اما انصاف داشته باشید، شادی مردم، جنس شادی شان مثل قبل بود؟ خیلی ها اصلا تیم ملی را نمی شناختند. این جشن کجا و آن جشن کجا؟ الان پرسپولیس و استقلال بازی دارند، 3هزار نیروی امنیتی را می فرستند ورزشگاه.

هر چقدر آدم که در ورزشگاه می بینید، باید 3 هزار نفر از آن را کم کنید چون نیروی امنیتی هستند! به خدا قسم یک زمانی در همین ورزشگاه امجدیه (شهید شیرودی واقع در نزدیکی میدان هفت تیر) حتی یک بلیت هم پیدا نمی شد.

همه سکوها و صندلی ها پر می شد. جای نشستن نبود. نه فقط برای بازی استقلال مقابل پرسپولیس بلکه برای همه بازی ها. آن زمان، سال 1355 جمعیت تهران یک میلیون و صدهزار نفر بود که یک دهم آن می رفت استادیوم، حالا 15 میلیون جمعیت داریم و 3هزار نفر می رود استادیوم! این یک فاجعه است.

آن قدر در این فوتبال اتفاقات عجیب و غریب رخ داد که دیگر مردم بی تفاوت شدند و نرفتند استادیوم. چند روز قبل، کارلوس کروش، بازیکنان و علی کفاشیان از مردم خواستند بیایند ورزشگاه و تیم ملی را تشویق کنند اما چند نفر رفتند؟ بیشتر از 10 هزار نفر! چرا این قدر کم؟ چون مردم دیگر به دنبال فوتبال نیستند.

یک روز برادر رئیس جمهور به من گفت بیا استادیوم چون بلیت ها را مجانی کرده ایم و مردم هم می آیند و ... من گفتم مطمئن باشید 5 هزار نفر هم نمی آیند، همان هم شد، حتی 3 هزار نفر هم نیامدند ورزشگاه. مردم فرد دیگری را دوست دارند ولی مسئولان کوشش می کنند که افراد دیگری را عَلَم کنند. این شده فوتبال ما.

دادکان در توضیح اینکه چرا آن برنامه معروف 90 که خودش مهمان برنامه بود، تا این حد پربیننده شد، اضافه کرد: من نه موهای قشنگی دارم، نه چهره زیبایی که مردم به خاطر آن برنامه را ببینند. کار فوق العاده ای هم انجام نمی دهم فقط حرف خودِ مردم را به زبان می آورم. هرچند باز هم می خواهند مرا خراب کنند.

مثلا تیم ملی رفت جام جهانی، شخص رئیس جمهور به من پاداش داد چون رئیس فدراسیون بودم ولی گفتند دادکان 5 میلیون تومان پاداش گرفته است! نباید می گرفتم؟! نه انصافا این حق من نبود؟ بعد از جدایی من، شخصی که به فدراسیون فوتبال کمک می کرد برای تعریف کرد 2 نفر از مسئولان فدراسیون رفته بود از او در بازار کمک مالی بگیرد. طرف که به من و پدرم خیلی لطف داشت، به آنها گفته بود: حتما به شما کمک می کنم اما مگر محمد دادکان برگشته به فوتبال؟

آن دو نفر هم بلند شدند و از حجره این فرد با خجالت بیرون آمدند. بنده بدون گرفتن پول از دولت، از نهادها و فدراسیون های دیگر، فدراسیون فوتبال را چرخاندم و حتی 400 میلیون تومان هم به سازمان تربیت بدنی کمک مالی دادم. من آن طور مدیریت کردم و آقایان بعد از من، این طور...! دادکان در این دیدار به سئوالات کاربران محترم خبرآنلاین هم پاسخ داده است. این گفت و گو را می توانید در نوروز 93 در خبرآنلاین بخوانید.