چرا در واگذاری سرخابی‌ها تعجیل نمی‌کنند؟

با این وجود هنوز دولتی ها برای تصمیمی که سالهاست انجام نمی شود دو دل هستند. اولین بار این وزیر ورزش بود که پرسشی مهم را درباره واگذاری مطرح کرد. درحالی که همه از راهکارهای واگذاری مناقصه ای می گویند ، او پرسید:« چه کسی به ما تضمین می دهد با واگذاری این دو تیم به متقاضیان شرایط بدتر نشود؟ چه تضمینی هست که این ها به دنبال اهدافی غیر ورزشی نباشند و چند ماه بعد تیم ها را با بدهی های بیشتر تحویل ندهند و دل مردم بیشتر شکسته نشود؟»

این پرسش او با واکنش تند نمایندگان مردم در فراکسیون ورزش روبرو شد اما هنوز این تردید هست . نه فقط وزیر که دیگران هم این ترس را دارند. اسم های مطرح برای خرید این تیم ها و سابقه اتفاقی که برای دیگر تیم ها افتاده ، پیش چشم وزیر و دولت رژه می روند : ملوان ، ابومسلم ، داماش ، ملوان ، نساجی و حالا استقلال و پرسپولیس.

وزیر می ترسد که می گوید:« منشاء فشارها را می شناسیم. این را می دانیم که کدام چهره سرشناس با کدام فرد متمول تیمی تشکیل داده اند تا یک باشگاه مردمی را بخرند.» او و همکارانش تعامل با وزارت اقتصاد را برای رسیدن به راهکاری برای مقابله با خصولتی شدن یا واگذاری به نهادهای خاص و یا حتی افراد صاحب رانت آغاز کرده اند اما هنوز مسیر برای شان شفاف نیست. محمد دادکان می گوید:« آنها می ترسند. می ترسند از اینکه این قدرت اجتماعی به نهادی خارج از دولت منتقل شود.» وزیر و مقام بالاتر از او یعنی سخنگوی دولت می گوید:« می ترسیم که این تیم ها در پروسه تعجیلی واگذاری ، ضربه بخورند.» آنها می ترسند و می گویند ترس شان از واگذاری نیست.ترس شان از این است که این تیم های چگونه واگذار می شوند و به چه کسی می رسند. ترسی که منطقی به نظر می رسد و باید دولت قبل از هر چیز مکانیسمی را ترسیم کند تا امید مردم به این دو تیم محبوب ، ناامید نشود.