رواندرمانی سالمندان

زیگموند فروید معتقد بود افراد بالای 50سال به دلیل عدم انعطاف فرآیندهای روانی برای روانکاوی مناسب نیستند. اما به نظر پیروان فروید، روانکاوی پس از 50سال امکان پذیر است. شکی نیست که سالمندی شکل پذیری شخصیت را محدود می سازد، ولی به قول اتوفنیکل این امر به درجات مختلف و در سنین مختلفی صورت می گیرد و هیچ اصل کلی در این زمینه نمی توان ارایه کرد.

رواندرمانی بینش گرا برای رفع یک علامت خاص حتا در سالمندان نیز قابل استفاده است. اگر احتمال ارضای نیازهای خودشیفتگی و لیبیدویی(زیست مایه ای) برای بیمار فراهم باشد، این روش بیشتر مفید واقع می شود؛ ولی اگر بینشی فراهم آورد که زندگی سراسر شکست بوده و امکان ترمیم هم وجود ندارد استفاده از روش مزبور ممنوع است.

مسایل شایع مربوط به سن در درمان شامل موارد زیر است: نیاز به انطباق یا فقدان های گوناگون و تکرار شونده(مثل مرگ دوستان و عزیزان)، نیاز به قبول نقش های تازه(مثل انطباق با بازنشستگی و عدم اشتغال در نقش های معین شده قبلی) و نیاز به قبول فناپذیری خود. رواندرمانی به افراد سالمند کمک می کند با این مسایل و مشکلات هیجانی پیرامون آن ها روبرو شده و بتواند رفتار خود و تاثیر رفتار خود بر دیگران را درک کند. رواندرمانی علاوه بر بهبود روابط بین فردی، موجب افزایش عزت نفس و اعتماد بنفس، کاهش احساس درماندگی و خشم و بهبود کیفیت زندگی می شود.

رواندرمانی رفع تنش های زیستی و فرهنگی را امکان پذیر می سازد و به افراد سالمند کمک می کند در محدوده توانایی های خود طبق آموزش ها، فعالیت ها و خودانگاره پیشین خود در جامعه، کار و تفریح نمایند. در بیماران دچار تخریب شناختی، رواندرمانی موجب بهبود قابل ملاحظه ای در علایم روانی و جسمانی می شود.

درمانگر در رواندرمانی افراد سالمند باید فعال تر، حمایت کننده تر و انعطاف پذیرتر از رواندرمانی افراد جوانتر باشد.درمانگر باید آماده باشد که به محض مشاهده نخستین نشانه های ناتوانی که مستلزم درگیری فعال پزشکی دیگر مثلا متخصص داخلی است یا مشاوره یا درخواست کمک از اعضای خانواده را ایجاب می کند با قاطعیت عمل کند.

منبع:
خلاصه روانپزشکی:علوم رفتاری/روانپزشکی بالینی/بنجامین جیمز سادوک، ویرجینیا آلکوت سادوک؛ ترجمه فرزین رضاعی