شخصیت پردازی در سینما

نویسنده و کارگردان ممکن است شخصیت های خود را به 3 شیوه معرفی کند:

1- با توصیف و تشریح مستقیم ویژگیهای شخصیت: این کار یا بوسیله ی "راوی همه چیز دان" صورت میگیرد یا توسط یکی از شخصیتهای دیگر داستان به طور ‫#‏مستقیم‬ صورت میگیرد..

2- نویسنده و کارگردان ممکن است اشخاص خود را ‫#‏غیرمستقیم‬، در گفتار و کردار به خواننده و بیننده معرفی کند. در این شیوه، ایما و اشاره جایگزین تشریح و توصیف میشود. هر حرکتی، هر نگاهی و هر نکته ای میتواند حامل معنایی باشد که به موجب آن شخصیت ها پرداخته میشوند.برای مثال: نگاهی بیقرار، صدائی لرزان، یا عروسک بازی زنی جوان که نمیتواند مادر باشد، هریک بیانگر ویژگیها، اضطرابها و تمایلات خاصی می باشد.. جیمز جویس در داستانهای کوتاه خود عموما ازین روش استفاده میکند.

3- نویسنده و کارگردان میتواند در مقام (دانای کل) و (بی طرف)، ذهنیات آگاه و نیمه آگاه شخصیتهای خود را به بیننده و خواننده منتقل کند بدون هیچ تعبیر و تفسیری. در این نوع شخصیت پردازی قوه ی تخیل بیننده و خواننده نقش اصلی در پرداخت کاراکترها را بعهده دارند. ویلیام فاکنر، جیمز جویس و ویرجینیا وولف به این شیوه و از طریق جریان سیال ذهنی کاراکترهای خود را شکل میدهند.