اولین های عاشورا...

قال رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم :
یَا فَاطِمَةُ كُلُّ عَیْنٍ بَاكِیَةٌ یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِلَّا عَیْنٌ بَكَتْ عَلَی مُصَابِ الْحُسَیْنِ فَإِنَّهَا ضاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ بِنَعِیمِ الْجَنَّة .
بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج 44، ص: 293 .
ای فاطمه! هر چشمی فردای قیامت گریان است غیر از چشمی كه در مصیبت حسین گریه كند ؛ صاحب آن چشم خندان است و مژده نعمت های بهشت به وی داده خواهد شد .




بر اساس روایاتی كه در كتاب های شیعه و اهل سنت نقل شده است ، رسول خدا صلی الله علیه وآله برای امام حسین علیه السلام در جمع صحابه روضه خوانی كرده و صحابه نیز گریه كرده اند كه در این مجال به ذكر آن می پردازیم:
نقل سید بن طاووس در لهوف

مرحوم سید بن طاووس در این خصوص چنین نقل می كند:
... خرج النبی صلی الله علیه وآله وسلم فی سفر له فوقف فی بعض الطریق واسترجع ودمعت عیناه فسئل عن ذلك . فقال : هذا جبرائیل علیه السلام یخبرنی عن أرض بشط الفرات یقال لها كربلاء یقتل علیها ولدی الحسین ابن فاطمة علیه السلام فقیل له : من یقتله یا رسول الله ؟ فقال : رجل اسمه یزید لعنه الله وكأنی أنظر إلی مصرعه ومدفنه ، ثم رجع من سفره ذلك مغموما فصعد المنبر فخطب ووعظ والحسن والحسین علیهما السلام بین یدیه فلما فرغ من خطبته وضع یده الیمنی علی رأس الحسن ویده الیسری علی رأس الحسین ، ثم رفع رأسه إلی السماء وقال : ( اللهم إن محمدا عبدك ونبیك وهذان أطائب عترتی وخیار ذریتی . وأرومتی ومن أخلفهما فی أمتی وقد أخبرنی جبرائیل علیه السلام أن ولدی هذا مقتول مخذول . اللهم فبارك له فی قتله واجعله من سادات الشهداء اللهم ولا تبارك فی قاتله وخاذله . ) قال : فضج الناس فی المسجد بالبكاء والنحیب ، فقال النبی صلی الله علیه وآله وسلم أتبكونه ولا تنصرونه.
پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم به سفری رفتند در بین راه در مكانی توقف نمودند و آیه ]إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ [ را قرائت نمودند و اشك از چشمانشان جاری شد، (اصحاب ایشان) جویای علت گریه شدند ، حضرت فرمودند این جبرئیل علیه السلام است كه از سرزمینی در كنار رود فرات به نام كربلا خبر می دهد كه فرزندم حسین پسر فاطمه (علیهما السلام) در آنجا به شهادت می رسد؛ به آن حضرت عرض شد، ای رسول خدا قاتل او كیست ؟ حضرت فرمودند مردی به نام یزید كه خداوند او را لعنت كند؛ گویا اكنون محل شهادت و محل دفنش را می بینم.
پیامبر اكرم صلی الله علیه وآله با غم و اندوه از سفر بازگشتند و بر فراز منبر رفتند، خطبه خواندند و موعظه نمودند در حالی كه (امام) حسن و (امام) حسین علیهما السلام در مقابل ایشان بودند. وقتی خطبه ایشان تمام شد دست راست خود را بر سر (امام) حسن و دست چپ شان را بر سر (امام) حسین علیهما السلام گذاشتند، سپس سر را به آسمان بلند كردند و عرضه داشتند خداوند! محمد بنده و پیامبر توست و این دو (از) پاك ترین و بهترین عترت و فرزندان و نسل من هستند و از بهترین كسانی اند كه بعد از خود در میان امتم به جای می گذارم ، جبرئیل علیه السلام به من خبر داده كه این فرزندم (امام حسین علیه السلام) را مورد اهانت قرار می دهند و شهیدش می كنند. خداوندا شهادتش را برایش مبارك گردان و او را از آقایان شهدا قرار ده ، خداوندا مبارك نگردان كسی را كه به او اهانت كرده و قاتل اوست.
راوی در ادامه می گوید : مردم در مسجد از شدت گریه ، ضجه و فریاد می زدند، در این هنگام پیامبر فرمودند: آیا برایش گریه می نمایید و یاریش نمی كنید؟!.

سید بن طاووس الحسینی ، علی بن موسی بن جعفر بن محمد (متوفای664هـ)، اللهوف فی قتلی الطفوف، ص 14- 15، بیروت، ناشر : منشورات الاعلمی للمطبوعات، و در چاپ انوار الهدی، قم ، چاپ: اول، 1417 هـ.ق نیز همین صفحه می باشد


سایت موسسه تحقیقاتی حضرت ولی عصر(عج)
http://www.valiasr-aj.com/persian/shownews.php?idnews=4914