مبادا متولی امامزاده، پیشقدم شکستن حرمت آن شود!

پارسینه/آرش رازانی: ماهیت اصلی هر انتخاباتی در مفهوم "انتخاب" است. به صورت بنیادین ، جامعه رای دهندگان از بین نامزدهایی که داوطلب احراز جایگاهی شده اند و سیستم قانونی توانایی بالقوه ایشان را برای نشستن در آن جایگاه تایید کرده است افرادی را "انتخاب" می کنند. در این موضوع مهم ترین عامل تعیین کننده ملاک های گزینش افراد در ذهن جامعه رای دهنده است. شناخت عمومی از نامزد ها و اشتهار آنان به سوابق شان پایه ی این گزینش است و برنامه های آنان برای انجام وظایف جایگاه، تکمیل کننده و تعیین کننده ی انتخاب .

در مورد مجلس خبرگان ، این اسلوب کلی با چالشی به نام " عدم امکان ارائه برنامه " روبروست. به بیان ساده تر، نامزدها امکان ارائه برنامه برای تکمیل شناخت عمومی از خود را ندارند چون اصولا وظیفه ای که به نمایندگان مجلس خبرگان واگذار شده است بر اساس صلاحیت ذاتی آنان به عنوان فقهای متخصص است. در مجلس خبرگان وظیفه ی جاری وجود ندارد که بر اساس آن بتوان پیشنهاداتی برای انجام بهتر و کارا تر را به عنوان برنامه تدوین نمود و بر اساس آن تبلیغ کرد. و خطر درست در همین نکته است.

گروه های حامی نامزدهای مختلف، برای اقبال بیشتر به جریان مد نظر خود می توانند به صورت کلی از دو تاکتیک " اثبات " و "نفی" در تبلیغ استفاده کنند. در مدل اثباتی ،سعی می شود که امتیاز های برجسته و سوابق مهم نامزد مورد نظر تبلیغ و تاکید شود. روشی که در صورت استفاده ،به شناخت بیشتر و دقیق تر جامعه ی رای دهندگان کمک نموده و در عین حال ،عیار علمی و توانایی عملی نامزد ها را با وضوح بالاتر از صرفاً اسم و رسم افراد نمایان می سازد. اما آنچه در این روزها در حال شکل گیری است متاسفانه مدل "نفی" در تبلیغ است.

در این روش که به طرز فزاینده ای مورد اقبال گروه های هوادار نامزدها استفاده می شود، اقدام اصلی استفاده از تخریب رقبا و زیر سوال بردن قابلیت های علمی، ویژگی های شخصیتی و سوابق عملی رقیب است؛ به گونه ای که رای دهنده را نه در انتخاب بین" خوب و بهتر" ،که در معرض انتخاب بین " فرشته و شیطان" قرار می دهند.

یکی از دلایل اصلی استفاده از این روش، ساده تر بودن آن است. نفی و تخریب دیگران با استفاده از شایعه و بد گویی و اتهام اثبات نشده و انگ زدن نیاز به تحقیق و کار حساب شده ندارد. از قطب بندی های موجود در جامعه و مجموعه اخبار تخریبی و شایعات در مورد نامزدها استفاده ابزاری کردن و هم زمان داستان پردازی در باره ی مرتبه ی رفیع نامزد مورد حمایت خود ساده است و از قضا باور پذیری بهتری را به همراه دارد .چرا که متاسفانه تخریب ،روش غالب در رقابت های سیاسی در جامعه ی ماست و بستر اذهان برای تصمیم گیر بر اساس این مدل آمادگی دارد.

آنچه در این میان از دست می رود ،اعتماد ملی به چهره های شاخص روحانی به عنوان سرمایه های مهم معنوی جامعه دینی است. واقعیت این است که نفوذ و مقبولیت روحانیت در طول تاریخ ایران و برکاتی که از این طریق نصیب این کشور شده است، پایه در اعتماد مردم به روحانیون و به ویژه چهره های شاخص آن به عنوان افراد مهذب و فرهیخته ای دارد که در تلقی عمومی، جز در راه رضای خدا و صلاح خلق کاری نکرده و حرفی نمی زنند.

در تخریب های گسترده ای که متاسفانه شاهد آن هستیم، در نهایت اعتبار این جامعه در اذهان ملت از بین رفته یا با تردید های جدی مواجه می شود. پسندیده نیست اگر متولی امام زاده ،خود پیشقدم شکستن حرمت آن شود. از چهره های شاخص روحانی که نامزد این انتخابات هستند، بیش از گروه های حامی شان انتظار می رود که دست به تخریب و نفی دیگر نامزدها نزنند . سقوط اعتبار روحانیت ،کم اعتبار شدن گفتمان نظام در خود دارد. این آسیب، بسیار جدی و جبران ناپذیر است.