درباره جنون بازی "پوکیمون" pokemon go در ایران!

الگوی بازی این است که شرکت برای بعضی مکان ها آواتار مجازی تعریف می‌کند و مثلا وقتی کاربر میرود به خیابان سهروردی دم فلان کافی‌شاپ، توی دوربین موبایلش که روی این بازی تنظیم شده، چند تا "پوکیمون" شکار می‌کند و امتیاز می‌گیرد. بنابراین منبعد علاوه بر کلی موبایل به دست که مثل دیوانه ها سلفی میگیرن یا تو تلگرام غرق هستند، زامبی‌هایی را خواهیم دید که دوربین را گرفته اند به سمت ما و در حالی که به ریش بی‌خبری ما می‌خندند و دارند پوکیمونی را که جلوی ما نشسته (و ما نمیبینیم) را شکار میکنند، اجازه می‌دهند تا ما هم به ریش جنونشون بخندیم!
این ایده خلاقانه برای شرکت سازنده اش این مزیت را دارد که در ازای گرفتن پول خوب از فلان مرکز تجاری یا فروشگاه (که دنبال مشتری و اجتماع آدمها هستند)، در حوالی آن نقطه، کلی حیوونک پوکیمون طراحی کنند و حتی به منزوی ترین نقاط آدم بفرستند! (موارد قتل و سرقت از طریق کشاندن کاربرها به نقاط خلوت هم گزارش شده و پلیس کشورهای دیگر در این خصوص به کاربران هشدار داده اند).

چیزی که در مورد این بازی می تواند تامل برانگیز باشد، این است که در حالی که خیلی کشورها قدرت استحصال ثروت از داشته‌های موجود را ندارند، یه شرکت از « هیچ»، ثروت می‌سازد تا ثابت کند منابع انسانی خلاق، به مراتب از منابع فسیلی و معدنی باارزش ترند.

نکته قابل تامل دیگر، گسترده تر شدن قدرت بازی دادن دنیای مجازی است. یعنی اگر تا به حال، فیسبوک و توییتر و اینستاگرام فقط وقت و تمرکز ما را در اختیار داشتند و مدیریت می‌کردند، حالا این بازی انتخاب و تعیین موقعیت مطلوب جغرافیایی کاربران را هم در اختیار دارد!

سهند ایرانمهر