.svg)
آیا دموکراسی‌ها «دیوانه» شده‌اند؟
پارسینه: در حالی که بسیاری از مردم و سیاستمداران امیدوار بودند تا بیش از نیم قرن درگیری نظامی شبه نظامیان فارک و دولت کلمبیا به پایان برسد، رای منفی مردم این کشور به توافق صلح شوک بزرگی را وارد کرد.
تحریریه پارسینه- حامد کشاورز شاهباز: مردم کلمبیا در رفراندوم برگزار شده جهت تایید توافق صلح میان شورشیان فارک و دولت کلمبیا با اختلاف جزئی ۵۰.۲۱ به ۴۹.۷۸ درصد، آب سردی بر امیدهای جامعه جهانی ریختند.
با این وجود هم رئیس جمهور کلمبیا و هم رهبر فارک بر ادامه تلاش هایشان جهت دستیابی به صلح تاکید کردند. خوزه مانوئل سانتوس وعده داد تا با رهبران کمپین «نه» مذاکره کند و سرپرست تیم مذاکره کننده دولت را برای دیدار با رهبران فارک به کوبا فرستاد.
او گفت: من تسلیم نمی شوم و تا آخرین روز دوره [ریاست جمهوری] برای دستیابی به صلح تلاش می کنم، چرا که این راهی است تا کشور بهتری تحویل فرزندانمان دهیم.
فرمانده «نیروهای مسلح انقلاب مارکسیستی کلمبیا» (فارک) پیامی مشابه از هاوانا، پایتخت کوبا، ارسال کرد. رودریگو لوندانو، معروف به تیموچنکو، گفت: فارک تمایلش به استفاده از کلمات به عنوان تنها سلاح برای ساختن آینده را تکرار خواهد کرد. آن دسته از مردم کلمبیا که رویای صلح دارند، روی ما حساب کنند. صلح پیروز خواهد شد.
در حالی که پیش بینی می شد رفراندوم به راحتی توافق صلح را تایید کند، به نظر می رسد برخورد نرم توافق با شورشیان باعث شد تا مردمی که با اصل صلح موافقند، در مقابل آن قرار بگیرند.
آلخاندرو ژارمیلوی ۳۵ ساله می گوید «من رای مخالف دادم. نمی خواهم فرزندم یاد بگیرد که هر چیزی بخشیده خواهد شد».
این موضعی است که رهبران کمپین «نه» هم اعلام کرده اند و اکنون دولت در نظر دارد با آنها رایزنی کند تا احتمالا بار دیگر مذاکرات با شرایط جدیدی پیش گرفته شود.
اگرچه رسیدن به صلح با شرایط عادلانه موضوع مهمی است، اما آنچه در کلمبیا رخ داد، یادآور رفراندوم جنجالی خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا (برگزیت) است.
همان طور که گاردین اشاره می کند، خطر رفراندوم کلمبیا همانند برگزیت بود: یک رای گیری «بله/ خیر» بر سر توافقی پیچیده که از پشتیبانی محکم بین المللی برخوردار است، اما از سوی رای دهندگان عادی رنجیده از فارک، رد شد.
مسئله اما فقط شیوه رای گیری یا میزان پیچیدگی آن نیست. آمار و ارقام منتشر شده و تحلیل های پس از برگزیت باعث تعجب بسیاری از افرادی شد که گمان می کردند در هر صورت با خروج از بریتانیا مخالفت می شود و نیازی به رای دادن آنها نیست. مسئله ای که ممکن است در مورد رفراندوم کلمبیا هم تکرار شده باشد، چرا که تنها ۳۷ درصد افراد واجد شرایط در این رای گیری شرکت کردند و مخالفان توافق صلح با کمتر از ۰.۳ درصد (۴۵ هزار رای) به پیروزی رسیدند.
همواره این فرضیه در سیاست وجود داشته است که دموکراسی ها به صلح گرایش دارند، چرا که مردم از جنگ و تنش بیزارند، تصمیم ها به صورت جمعی گرفته می شود، سیاستمداران و رهبران باید پاسخگو باشند، و نمی توان به همه مردم دروغ گفت. اما به نظر می رسد سال ۲۰۱۶ به نشان دادن ضعف های دموکراسی اختصاص پیدا کرده است: انفعال بیشتر مردم، ناآگاهی اقلیت فعال و سوءاستفاده سیاستمدران از این دو موضوع.
پس از دو شوک برگزیت و رفرنداوم کلمبیا، اکنون امیدها به انتخابات آمریکا است که دونالد ترامپ با مواضع و کارهای عجیب و غریبش شانه به شانه هیلاری کلینتون حرکت می کند. آیا انتخابات ترامپ می تواند سه گانه دیوانگی دموکراسی ها را تکمیل کند؟ کاملا ممکن است.
دموکراسی و نظر اکثریت همواره بهترین نظر و رای نیست... البته در مورد اخیر کلمبیا اطلاعات کاملی ندارم... ولی همیشه اینطور که نیست که خواست اکثریت، الزاما درست باشه...