.svg)
تحریم دور دوم انتخابات فرانسه از سوی چپ رادیکال
پارسینه: همزمان با اعلام نتیجه انتخابات بین ۵۰۰ تا هزار تن از جوانان در پاریس هم به خیابان‌ها ریختند و با شعار «نه میهن، نه ارباب/ نه لوپن، نه ماکرون» اعلام کردند که در دور دوم رای نخواهند داد.
به گزارش «پارسینه» به نقل از یورونیوز، وقتی در ساعت ۸ شب۲۱ آوریل سال ۲۰۰۲، نتایج دور نخست هشتمین دوره نخست انتخابات ریاست جمهوری فرانسه اعلام شد، این کشور در بهت و حیرت فرو رفت. راهیابی ژان ماری لوپن با ۱۶،۸۶ درصد آرا به دور دوم در آن زمان برای بسیاری بیشتر به یک کابوس شبیه بود. دو هفته بعد در ۵ ماه مه، ژاک شیراک، رئیس جمهوری هفتم - که در دور نخست کمتر از بیست درصد آرای شهروندان را به دست آورده بود- این بار با بیش از ۸۲ درصد آرا، در کاخ الیزه ماندنی شد. کابوس اکثریب گسترده فرانسوی‌ها تنها دو هفته طول کشید. ۱۵ سال بعد، وضعیت در این کشور کاملا متفاوت است.
در سال ۲۰۰۲، انتخابات با حضور ۱۶ کاندیدا برگزار شد. احزاب و سازمان‌های سیاسی چپ، چپ رادیکال و چپ افراطی ۸ نامزد داشتند و لاجرم آرای لیونل ژوسپن، کاندیدای حزب سوسیالست در دور اول شکسته شد. با این حال تمام کاندیداهای این جریان برای «سد کردن» حضور جبهه ملی در قدرت در دور دوم با اما و اگرهایی از کاندیداتوری ژاک شیراک حمایت کردند. این بار و در آستانه دور دوم انتخابات این «سد کردن» دست کم برای ۶۵ درصد از هواداران ژان لوک ملانشون، کاندیدای چپ رادیکال جنبش موسوم «فرانسه سرکش» و حزب کمونیست محلی از اعراب ندارد. یکی از هواداران این جنبش در برابر فراخوان‌های «گسترده» به انتخاب امانوئل ماکرون برای «سد کردن» راه مارین لوپن نوشت :«شرمنده. من یک شهروند رای دهنده هستم. سد ساز نیستم. وقتی سیاست به ساختن سد محدود می شود، من می گویم دیگر بس است.»
تنها دقایقی پس از اعلام نتایج دور اول، ژان لوک ملانشون - که با کسب بیش از ۱۹ درصد آرا پس از فرانسوا فیون در جایگاه چهارم انتخابات قرار گرفته بود- اعلام کرد که «اجباری برای حمایت از هیچ یک از دو کاندیدا» ندارد و تصمیم را به حامیانش واگذار کرد. فیلیپ پوتو، کاندیدای «چپ افراطی» از حزب جدید ضد سرمایه داری هم صراحتا اعلام کرد که انتخابی بین کاندیدای تنفر و نئولیبرالیسم ندارد و در دور دوم رای نخواهد داد. این مواضع در فضای سیاسی فرانسه که سنتا از راست و چپ افراطی گریزان است، با انتقادهای گسترده رسانه‌ها و احزاب سیاسی میانه رو مواجه شد. با این که آقای ملانشون صریحا خطاب به هوادارانش گفته است که به مارین لوپن رای ندهند اما عدم حمایت صریح وی از امانوئل مکرون، باعث شده تا وی به عنوان سیاستمداری «غیرمسئول» یا آقای «نه این نه آن» (Ni Ni) معرفی شود.
همزمان با اعلام نتیجه انتخابات بین ۵۰۰ تا هزار تن از جوانان در پاریس هم به خیابان‌ها ریختند و با شعار «نه میهن، نه ارباب/ نه لوپن، نه ماکرون» اعلام کردند که در دور دوم رای نخواهند داد. این شعار، به یکی از هشتگ‌های پرکاربرد در شبکه‌های اجتماعی بدل شده است.
انتقاد از برنامه‌های اقتصادی و اجتماعی امانوئل مکرون محور کمپین تبلیغاتی ژان لوک ملانشون را در دور نخست تشکیل می داد. مخالفت با اصلاح قانون کار، حذف مشاغل دولتی، کاهش مالیات کارفرمایان و کاهش بودجه خدمات عمومی، شاه بیت‌های برنامه جنبش «فرانسه سرکش» بود. از سوی دیگر و در حالی که امانوئل مکرون برای تعدیل بحران مهاجرت بر بستن مرزهای خارجی اروپا تاکید می کند، ملانشون با انتفاد از سیاست خارجی دهه‌های گذشته فرانسه، خواستار حل قطعی بحران‌های خاورمیانه و آفریقا برای کاهش شمار مهاجران بود.
اختلاف نظر میان ملانشون و لوپن در مسائل مربوط به مهاجران، خارجی‌های ساکن فرانسه، مذهب و سنت و اتحادیه اروپا، کاملا روشن است. با این حال به نظر می رسد که جنبش نوظهور «فرانسه سرکش» هم اکنون و پس از کسب نتیجه نسبتا قابل قبول در دور اول انتخابات ریاست جمهوری چشم به انتخابات پارلمانی ماه ژوئیه دوخته است. چپ رادیکال فرانسه احتمالا به خوبی می داند که اگر مستقیما از ماکرون حمایت کند، در چشم بسیاری از هواداران «خشمگینش» بدل به جزئی از سیستم «ناکارآمد» و «مزوِر» کنونی خواهد شد؛ سیستمی که چپ رادیکال و افراطی ادعای مبارزه سازمان یافته و ریشه‌ای با آن را دارند.
ارسال نظر