موجودات فضایی نقشه زمین را دارند؟

فضاپیماهای دوقلوی وویجر (Voyager) با هدف بررسی منظومه شمسی و فضای میان ستاره ای، راهی فضا شدند. وویجر ۲ در ۲۰ اوت ۱۹۷۷ میلادی (۲۹ مرداد ۱۳۵۶) و وویجر ۱ در ۵ سپتامبر (۱۴ شهریور ۱۳۵۶) به همراه دو نسخه از نقشه پالسار (ستاره های نوترونی)، سفر دور و دراز خود را به اعماق فضا آغاز کردند.

این دو فضاپیما اکنون در دورترین فاصله تا زمین قرار دارند. طبق اعلام ناسا، وویجر ۱ درحال حاضر در فضای بین ستاره ای و وویجر ۲ (در فاصله ۱۶ میلیارد کیلومتری از زمین) در لبه هلیوسفر قرار دارد.دشواری تهیه نقشه برای موجودات فرازمینی

این سوال وجود داشت که چگونه می توان نقشه ای از موقعیت زمین تهیه کرد که برای موجودات فرازمینی (Extra-Terrestrial) قابل فهم باشد؟

سال های زمینی (برای موجودات فرازمینی) بی معنا خواهد بود، چراکه آنها احتمالا در مکانی خارج از منظومه شمسی قرار دارند. بحث دیگر نیز موضوع مختصات است و اساسا در فضا، بالا، پایین، شرق یا غرب معنای خاصی ندارد؛ حتی ستاره ها هم دائما در مقیاس های زمانی نجومی، درحال تغییر مسیر هستند.

فرانک دریک (Frank Drake)، اخترفیزیکدان آمریکایی و طراح نقشه های پالسار معتقد بود که باید چیزی در فضاپیماهای وویجر قرار داده شود تا مشخص شود که از کجا آمده اند و سفر آنها چقدر به طول انجامیده است.

هر ستاره نوترونی یا پالسار (pulsar)، منحصربفرد بوده و تقریبا با سرعت باورنکردنی درحال چرخش است. پالسارها، تابش های الکترومغناطیسی مانند فانوس دریایی منتشر می کنند؛ با تعیین زمان این پالس ها، ستاره شناسان می توانند سرعت چرخش پالسار را تعیین کنند.

با محاسبه تفاوت میان سرعت چرخش پالسار - در زمان کشف نقشه ها توسط موجودات فرازمینی - با دوره چرخش توصیف شده در نقشه، موجودات فرازمینی می توانند مدت زمان سفر فضاپیما را تعیین کنند.

در این نقشه مسیریابی، موقعیت خورشید در کهکشان راه شیری با استفاده از ۱۴ پالسار مشخص شده است. درصورتیکه موجودات فرازمینی به این نقشه ها دسترسی پیدا کرده و آنها را رمزگشایی کنند، می توانند مسیر سیاره کوچک زمین در منظومه شمسی را پیدا کنند.

دیسک طلایی وویجر (Voyager Golden Record) علاوه بر نقشه موقعیت زمین در کهکشان راه شیری، حاوی ۱۱۵ تصویر از زندگی و فرهنگ مردم زمین، صدای طبیعی (مانند وزش باد، رعد و برق، آواز پرندگان)، ۵۵ قطعه موسیقی و پیام صوتی به زبان های مختلف دنیا برای موجودات فرازمینی، نسل های آینده بشر یا هر موجودی است که به آن دسترسی پیدا کند.

خطر در کمین زمین؟

زمانی که فضاپیماهای دوقلوی وویجر به فضا پرتاب شدند، ستاره شناسان شواهد مستدلی از وجود سیارات خارج از منظومه شمسی و حتی امکان میزبانی از حیات در سیارات دیگر، دراختیار نداشتند.

اما اکنون به لطف مأموریت های تلسکوپ فضایی کپلر، اطلاعات زیادی در مورد سیارات دیگر در کهکشان راه شیری بدست آورده و می دانیم که برخی از این سیارات مانند زمین هستند (و قابلیت میزبانی از حیات را دارند).

در این نقشه رمزنگاری شده، به وضوح موقعیت خورشید و بازه زمانی پرتاب فضاپیما مشخص شده است؛ اما تعیین موقعیت زمین در این نقشه، باعث نگرانی برخی از دانشمندان شده است.

در پی این اکتشافات، بحث های اخلاقی زیادی در مورد اعلام حضور (و تعیین موقیعت زمین) مطرح شده است. برخی معتقدند که این کار، احمقانه و خطرناک است، چراکه ما اطلاعات کمی در مورد آنچه احتمالا در فضا وجود دارد، در اختیار داریم؛ برخی دیگر نیز معتقدند که به جای صحبت کردن (و ارسال پیام)، بهتر است به سیگنال های فرازمینی گوش دهیم.

کاترین دنینگ (Kathryn Denning)، استاد انسان شناسی در دانشگاه یورک که اصول اخلاقی ارسال پیام برای موجودات فرازمینی را بررسی می کند، تأکید کرد: زمانی که فرانک دریک، نقشه های پالسار را تهیه کرد و کارل سگان و سایر اعضای تیم، مأموریت را به سرانجام رساندند، بحث های زیادی در مورد مزایا و معایب تماس با موجودات فرازمینی مطرح نشد؛ اما اکنون بحث های زیادی در بین دانشمندان و متخصصان رشته های مختلف در مورد چرایی ارسال پیام به جای شنیدن (پیام های فرازمینی) مطرح است.

دریک در این باره گفت: زمانی که درحال تهیه این نقشه ها بودم، همه خوشبین بودند و موجودات فرازمینی را دوست قلمداد می کردند؛ هیچکس، حتی برای چند ثانیه هم فکر نمی کرد که آنها می توانند خطری برای ما بوجود بیاورند.

با همه این بحث ها، اکنون وویجر ۱ و ۲ میلیون ها کیلومتر از زمین فاصله گرفته اند، اما مشخص نیست که آیا این نقشه ها به دست موجودات فرازمینی خواهند رسید یا خیر.