قوی ترین مرد جهان: نمی شود تا ابد انتقاد نکرد

بخش عمده مدال های ورزشی ایران در رشته های مختلف در طول یک سال از سوی ورزشکاران جانباز و معلول به دست می آید. با وجود تاکید نهادهای جهانی و حتی کمیته بین المللی المپیک مبنی بر هم ارزش بودن دستاوردهای ورزشی المپیک و پارالمپیک همچنان ورزشکاران «پارا» با سختی های بیشتری روبرو هستند.

شرایط خاص بدنی این ورزشکاران امکان تمرین در هر شرایطی را از آنها میگیرد تا کار بسیار سخت تر شود. اما با وجود همه سختی های کار تعداد مدال های ورزشکاران این رشته هر سال نسبت به سال گذشته بیشتر می شود.

یکی از شاخص ترین ورزشکاران عرصه جانبازان و معلولان کسی نیست جز سیامند رحمان، ورزشکار 30 ساله تکابی که سال هاست وزنه می زند و کوهی از افتخارات دارد.

قوی ترین مرد معلول جهان افتخارآفرینی های خود در میادین بین المللی و خصوصا پارالمپیک را از سال 2010 شروع کرد. فیزیک خاص بدنی اش و البته نام خاصی که داشت باعث شد خیلی سریع بر سر زبان ها بیفتد.

حاصل هشت سال حضور مستمر این وزنه بردار معلول در رقابت های مختلف، دو طلای پارالمپیک، 5 طلای جهانی،دو طلای بازی های آسیایی و دو طلای رقابت های بین المللی است. البته سیامند در رقابت های جهانی و بین المللی نیز دو نقره به دست آورده است.

در سالروز گرامیداشت جانباز وی در رابطه با مشکلات ورزشکاران جانبازان و معلولین به جام جم آنلاین گفت: ورزشکار چه معلول باشد و چه از لحاظ بدنی سالم تحت هیچ شرایطی نباید از لحاظ مالی دغدغه ای داشته باشد و در استرس و نگرانی به سر ببرد. خود من در سال های اخیر هم بابت حقوق کم از سوی صندوق حمایت از وزرشکاران پارالمپیکی ناراضی بوده ام و هم از میزان و نحوه پرداخت پاداش ها. حقوق های یک میلیون تومانی دردی از ورزشکار دوا نمی کند.

وی تاکید کرد: همین الان ورزشکارانی که از لحاظ جسمانی نقص و مشکلی ندارند با مشکلات فراوانی روبرو هستند، این وضعیت برای ورزشکارانی با شرایط خاص مثل من شدیدتر است. اینکه در رقابت های جهانی و پارالمپیک مدال بگیریم هیچ تضمینی برای آینده ما نیست. در اینجا گاهی اوقات تبعیض هایی هم بین ورزش های المپیکی و پارالمپیکی دیده می شود که باید از بین برود.

رحمان افزود: جانبازان همیشه مورد تکریم و ستایش هستند. باید جایگاهی بسیار والا برای این عزیزان قائل باشیم و اجازه ندهیم متحمل سختی شوند. جانبازی که در ورزش حرفه ای فعالیت می کند هرگز نباید کمبود داشته باشد. باید بدون اینکه به آینده خودش و خانواده اش فکر کند به فکر این باشد که به هدفی که در ورزش دارد برسد. اما متاسفانه وضعیت اینطور نیست. ورزشکار جانباز و معلول در حین تمرین و مسابقه باید به فکر قسط های عقب افتاده اش باشد. باید به این فکر کند چطور از پس هزینه های زندگی بربیاید.

این وزنه بردار پارالمپیکی درباره امکانات ورزشی برای جانبازان و معلولین در شهرستان ها گفت: شرایط مناسب نیست، همیشه گفته ایم همه چیز باید بهتر شود اما کسی حرف گوش نمی کند. البته بسیاری از ورزشکارانی که شرایط خاص بدنی دارند فقط برای عشق و علاقه خود ورزش می کنند و هیچ توقعی ندارند اما همیشه نمیتوان با این ذهنیت یکسان ادامه داد و انتقاد نکرد. ورزش جانبازان مظلوم است و ما نمی خواهیم همیشه مظلوم بمانیم.