از یک جراحی ویژه بانوان بیشتر بدانیم!

تغییر اندازه پستان یکی از رایج‌ترین جراحی‌های زیبایی در جهان محسوب می‌شود. در سال ۲۰۱۵، تنها در آمریکا نزدیک به ۲۸۰ هزار زن اقدام به بزرگ کردن پستان از طریق ایمپلنت‌های سیلیکونی یا سالین (آب نمک) کرده و حدود ۱۰۶ هزار بیمار مبتلا به سرطان پستان نیز پس از پستان‌برداری (ماستکتومی)، اغلب با استفاده از ایمپلنت اقدام به ترمیم این بخش کرده اند.

حقایقی درباره ایمپلنت‌های پستان

به گزارش"اُور بادیز اورسلوز"، بیش از ۴۳ هزار جراحی برداشت ایمپلنت نیز در سال ۲۰۱۵ گزارش شده است. با توجه به این آمار و ارقام رو به افزایش، بحث درباره ایمنی جراحی زیبایی پستان و استفاده از ایمپلنت داغ است. در این مطلب با برخی از خطرات ایمپلنت‌های پستان بیشتر آشنا می‌شویم.

خطرات شناخته شده ایمپلنت پستان

زنانی که قصد انجام جراحی زیبایی جایگذاری ایمپلنت پستان، برداشت آن یا تعویض ایمپلنت‌های قدیمی با جدید را دارند باید درباره خطرات کوتاه مدت و بلند مدت این کار آگاه باشند. عوارض موضعی به مشکلاتی که در ناحیه پستان رخ می‌دهند، ارجاع می‌شوند که آشکارا با ایمپلنت‌ها یا عمل جراحی در ارتباط هستند. عوارض شایع شامل عفونت و دیگر خطرات جراحی، درد مزمن پستان، بی حسی پستان یا نوک آن، انقباض کپسولی، شکستگی و نشت، نکروز (مرگ پوست)، نیاز به جراحی اضافی، و مشکلات زیبایی از قبیل: نارضایتی درباره ظاهر جدید اندام می‌شوند.

مطالعات صورت گرفته درباره ایمپلنت‌های سالین و ژل سیلیکون توسط شرکت‌های تولیدکننده ایمپلنت نشان داده اند که طی سه سال نخست، تقریبا سه نفر از هر چهار بیمار ترمیمی (سرطان پستان) و تقریبا نیمی از افرادی که برای نخستین بار جراحی ایمپلنت پستان را انجام داده اند، حداقل یک عارضه موضعی از قبیل: درد، عفونت، سخت شدن، یا نیاز به جراحی اضافی را تجربه می‌کنند.

افزون بر خطرات ناشی از بیهوشی، خطرات جراحی شامل عفونت و هماتوم (جمع شدن خون اطراف ایمپلنت) می‌شوند که دامنه هر یک از آن‌ها می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد. فردی که جراحی زیبایی پستان را انجام می‌دهد، اگر نیاز به جراحی اضافی برای اصلاح مشکلات ایمپلنت یا تعویض نمونه‌های قدیمی یا آسیب دیده باشد، ممکن است چندین بار در معرض خطرات جراحی قرار بگیرد.

از عوارض موضعی شایع می‌توان به بی حسی یا دردناکی نوک پستان اشاره کرد. برخی زنان از نتیجه جراحی رضایت ندارند، زیرا پستان‌ها ظاهر یا احساسی غیر طبیعی یا نامتقارن را منتقل می‌کنند و یا می‌توانند صدایی از ایمپلنت‌های سالین بشنوند. مشکلات این چنینی حتی می‌توانند در رابطه جنسی نیز تداخل ایجاد کنند.

همچنین، بافت ناشی از زخم که اطراف ایمپلنت یا قسمت خارجی بدن شکل می‌گیرد می‌تواند سخت و تنگ شود. این مشکل شایع به نام انقباض کپسولی شناخته می‌شود. بافت زخمی داخل بدن است، اما می‌تواند موجب سفت شدن و تغییر شکل پستان شود و شدت ناراحتی ناشی از آن از خفیف تا بسیار دردناک متغیر است.

افزون بر این، پژوهش‌ها نشان داده اند که باکتری‌ها یا قارچ‌ها می‌توانند در ایمپلنت سالین رشد کنند و بر همین اساس پژوهشگران نگرانی خود درباره انتشار آن‌ها در بدن در صورت شکستن ایمپلنت را ابراز کرده اند.

در زمان شکستن ایمپلنت چه اتفاقی رخ می‌دهد؟

تمامی ایمپلنت‌های پستان در نهایت فرسوده شده و می‌شکنند، اما مدت زمانی که ایمپلنت‌های فعلی موجود در بازار دوام می‌آورند، مشخص نیست. مطالعات صورت گرفته روی ایمپلنت‌های سیلیکونی نشان می‌دهند که بیشتر آن‌ها هفت تا ۱۲ سال دوام می‌آورند، اما برخی طی چند ماه یا چند سال نخست می‌شکنند، در شرایطی که برخی دیگر حتی ممکن است ۱۵ سال دوام بیاورند.

پژوهش‌ها نشان داده اند که ژل سیلیکونی در ایمپلنت‌ها می‌تواند در دمای عادی بدن به سیلیکون مایع تبدیل شود و گزارش‌هایی درباره نشت سیلیکون و حرکت آن از ایمپلنت به غدد لنفاوی و اندام‌های دیگر موجود است.

آیا ایمپلنت‌های پستان موجب بیمار شدن زنان می‌شوند؟

این پرسشی جدی محسوب می‌شود و مشکلی است که تنها محدود به ناحیه سینه نمی‌شود.

بیماری‌های خودایمنی

چندین مطالعه به این نکته اشاره داشته اند هیچ مدرکی دال بر این که ایمپلنت‌ها موجب بیماری سیستمیک می‌شوند، وجود ندارد. البته این گزارش‌ها پژوهش‌هایی که بر بیماری‌های خودایمنی یا بافت همبند در زنانی که مدت زمان کوتاهی از ایمپلنت استفاده کرده بودند را مد نظر داشتند. از آنجایی که توسعه و تشخیص بیماری‌های بافت همبند یا خود ایمنی ممکن است به چندین سال زمان نیاز داشته باشد، این قبیل مطالعات با تمرکز بر زنانی که مدت زمان کوتاهی از جراحی ایمپلنت پستان آن‌ها می‌گذشت نمی‌توانست برای تعیین این که آیا ایمپلنت‌ها خطرات بلند مدت چنین بیماری‌هایی را افزایش می‌دهند، استفاده شوند.

مطالعاتی که پس از این گزارش‌ها منتشر شدند به این نکته اشاره داشته اند که ایمپلنت‌ها ممکن است با بیماری‌های خودایمنی مرتبط باشند. به عنوان مثال، دانشمندان سازمان غذا و داروی آمریکا مطالعه‌ای را با حضور زنانی دارای ایمپلنت‌های ژل سیلیکون در یک بازه زمانی حداقل هفت ساله انجام دادند و دریافتند که احتمال ابتلا به فیبرومیالژیا، یک بیماری خودایمنی دردناک، در افرادی که دارای ایمپلنت‌های نشت کننده بوده اند، بیشتر بوده است.

آیا بیمارانی که نشانه‌های بیماری خودایمنی در آن‌ها مشاهده می‌شود پس از خارج کردن ایمپلنت‌ها احساس بهتری دارند؟ نتایج مطالعه‌ای که با حضور ۵۲ زن که دارای ایمپلنت ژل سیلیکون بودند و نشانه‌هایی مانند خستگی و درد مفاصل و عضلات را گزارش کرده بودند، کاهش قابل توجه نشانه‌ها در ۳۶ نفر پس از خروج ایمپلنت‌ها را نشان داد.

نتایج مطالعه‌ای دیگر با حضور زنان دانمارکی که به طور میانگین ۱۹ سال از ایمپلنت پستان استفاده کرده بودند، نشان داد که احتمال مشاهده خستگی، نشانه‌های رینود مانند (انگشتان سفید دست و پا در مواجهه با سرما)، از دست دادن حافظه و دیگر نشانه‌های شناختی در این زنان نسبت به زنان هم سن و سال فاقد ایمپلنت بسیار بیشتر است.

سرطان‌ها و مرگ و میر

هیچ مدرک پژوهشی دال بر این که ایمپلنت‌ها موجب سرطان پستان می‌شوند، وجود ندارد. با این وجود، ایمپلنت‌ها می‌توانند در تشخیص سرطان پستان اختلال ایجاد کنند.

تشخیص زودهنگام سرطان پستان از طریق ماموگرافی، به طور بالقوه می‌تواند جان بیمار را نجات دهد و حتی نیازی به برداشتن پستان نباشد. اما ایمپلنت‌های پستان به روش‌های مختلف می‌توانند در تشخیص سرطان پستان تاخیر ایجاد کنند:

اگرچه ماموگرافی می‌تواند به روش‌هایی انجام شود که تداخل ایمپلنت‌ها را به حداقل برساند، تقریبا ۵۵ درصد از تومور‌های پستان به واسطه ایمپلنت پنهان باقی می‌مانند.

بنابر گزارش دانشمندان سازمان غذا و داروی آمریکا، ایمپلنت‌های سیلیکونی یا سالین می‌توانند هنگام انجام ماموگرافی دچار آسیب شوند و به همین دلیل زنانی که از این مساله هراس دارند ممکن است ماموگرافی را انجام ندهند.

با افزایش اندازه ایمپلنت به نسبت اندازه طبیعی پستان، دقت ماموگرام‌ها کاهش می‌یابد.

تاخیر در تشخیص سرطان پستان می‌تواند نیاز به جراحی گسترده‌تر را به همراه داشته باشد و یا در بدترین حالت، این تاخیر می‌تواند مرگبار باشد. خطر افزایش یافته مرگ ناشی از سرطان پستان احتمالا به واسطه دقت پایین‌تر ماموگرافی برای زنان دارای ایمپلنت است.

نگرانی‌های دیگر شامل چه چیز‌های می‌شوند؟

شیر دادن به نوزاد

بنابر گزارش موسسه پزشکی آمریکا (IOM)، زنانی که هر گونه جراحی پستان، از جمله جراحی ایمپلنت، انجام داده اند، حداقل سه برابر احتمال بیشتری دارد با کمبود شیر برای تغذیه نوزاد مواجه شوند. نگرانی‌ها درباره ایمنی شیر مادر نیز افزایش یافته است، اما پژوهش‌های کافی برای ارائه پاسخی دقیق در این زمینه انجام نشده اند.

حافظه و تمرکز

زنان دارای ایمپلنت پستان نگرانی‌هایی درباره از دست دادن حافظه، دشواری در تمرکز، و دیگر مشکلات شناختی را افزایش داده اند. تجزیه و تحلیل صورت گرفته توسط سازمان غذا و داروی آمریکا افزایش چشمگیر در نشانه‌های عصبی مانند تمرکز ضعیف، برای زنانی که به مدت دو سال از ایمپلنت سیلیکونی استفاده کرده بودند در مقایسه با شرایط پیش از استفاده از ایمپلنت را نشان داده است.

برخی کارشناسان معتقدند این نشانه‌ها می‌تواند با مقدار اندک پلاتین مورد استفاده برای تولید ایمپلنت ژل سیلیکون پستان در ارتباط باشد، زیرا سطوح سمی پلاتین در خون و ادرار زنان دارای ایمپلنت مشاهده شده است.

چه می‌شود اگر به خارج کردن ایمپلنت نیاز باشد؟

زنانی که دارای ایمپلنت پستان هستند، به دلیل عوارض جانبی، ناامیدی از ظاهر و احساسی که دارند، یا نگرانی درباره خطرات سلامت بلند مدت، گاهی اوقات تصمیم می‌گیرند آن‌ها را خارج کنند.

زنانی که با ایمپلنت سیلیکونی پاره شده مواجه هستند، اغلب بافت پستان را به عنوان بخشی از روند جراحی از دست می‌دهند. اگر سیلیکون به بافت پستان نشت کرده باشد، نتیجه جراحی خارج کردن ایمپلنت ممکن است مشابه با برداشتن پستان در بیماران مبتلا به سرطان باشد.

توجه داشته باشید، جراحی که ایمپلنت را کار گذاشته است لزوما بهترین انتخاب برای خارج کردن آن نیز محسوب نمی‌شود. خارج کردن ایمپلنت می‌تواند بسیار پیچیده‌تر و پر هزینه‌تر از جراحی اصلی باشد، به ویژه اگر ایمپلنت آسیب دیده باشد.

آیا ایمپلنت‌های جدیدتر، ایمن‌تر هستند؟

جراحان پلاستیک گاهی اوقات ایمپلنت‌های پستان «آدامس خرسی» را پیشنهاد می‌دهند که نام خود را از آب نبات آدامسی خرسی گرفته اند، زیرا این ایمپلنت‌ها ژل سیلیکون ضخیم‌تر و منسجم‌تری دارند. از آنجایی که پوسته و ژل در این مدل‌های جدید ضخیم‌تر از نمونه‌های دیگر است، احتمال شکستن یا نشت آن‌ها در بدن ممکن است کمتر باشد.

با این وجود، ایمپلنت‌های جدید اغلب دارای خطراتی هستند که بلافاصله آشکار نمی‌شوند. متاسفانه، مطالعاتی درباره اثبات ایمن‌تر بودن این ایمپلنت‌های جدید نسبت به نمونه‌های دیگر در نشریه‌های پزشکی منتشر نشده اند. در حال حاضر، هیچ راهی برای آگاهی از این که پوسته ضخیم‌تر نسبت به ایمپلنت‌های دیگر بیشتر دوام می‌آورد، وجود ندارد.

تنها زمانی که ایمپلنت‌های ژل منسجم برای ۱۰ سال یا بیشتر در بدن یک زن قرار داشته باشند می‌توان درباره شرایط آن‌ها و این که چگونه در بدن انسان تغییر می‌کنند، اظهار نظر کرد.

چرا مطالعات ایمنی بلند مدت اهمیت دارند؟

افزون بر ایمپلنت‌های سیلیکونی و سالین، سه نوع دیگر ایمپلنت توسعه یافته و مورد استفاده قرار می‌گرفتند. ایمپلنت‌های تریلوسنت که با روغن سویا پر شده بودند و ایمپلنت‌های نوواگلد و پیپ هیدروژل که با یک ژل پلاستیکی پر شده بودند.

اگرچه این ایمپلنت‌ها به عنوان جایگزین‌هایی طبیعی و ایمن‌تر برای ایمپلنت‌های سیلیکونی یا سالین تبلیغ می‌شدند، اما به نظر می‌رسد آزمایش‌های بالینی هرگز روی افرادی که از این نوع ایمپلنت‌ها استفاده می‌کنند، انجام نشده بود. در سال ۲۰۰۰، نگرانی‌های ایمنی جدی به جمع آوری هر سه نمونه از بازار منجر شد. در شرایطی که ابتدا این ایمپلنت‌ها مورد توجه جراحان و بیماران قرار گرفته بود، جمع آوری آن‌ها این نکته را به ما یادآوری می‌کند که خطرات بلند مدت ایمپلنت‌ها همواره طی چند سال نخست استفاده آشکار نمی‌شوند.

بر همین اساس است که انجام مطالعات درباره خطرات استفاده بلند مدت برای اطمینان از ایمنی انواع مختلف ایمپلنت‌ها ضروری هستند.
منبع: عصر ایران