.svg)
رضا ایرانمنش: سینمای انقلاب در چنگال عده‌ای انحصارگر اسیر است/ امیدی به شکوفایی مجدد ندارم
پارسینه: بازیگر فیلم‌های دفاع مقدسی و انقلابی گفت: تولیدات دینی یا دفاع مقدسی در اختیار آدم‌هایی قرار گرفته که تنها خود را محق کار کردن در این زمینه می‌دانند، به همین دلیل نیز تنوع و شکوفایی از این حوزه رخت بسته است. این انحصار هم تنها به بخش کارگردانی مختص نمی‌شود، بلکه حوزه بازیگری و فیلمنامه‌نویسی هم دستخوش چنین آسیبی شده و نکته تاسف‌آورتر این است که نهاد‌های دولتی نیز به انحصارگرایی این قبیل افرد کمک می‌کنند.
بازیگر فیلم‌های دفاع مقدسی و انقلابی گفت: تولیدات دینی یا دفاع مقدسی در اختیار آدم‌هایی قرار گرفته که تنها خود را محق کار کردن در این زمینه می‌دانند، به همین دلیل نیز تنوع و شکوفایی از این حوزه رخت بسته است. این انحصار هم تنها به بخش کارگردانی مختص نمی‌شود، بلکه حوزه بازیگری و فیلمنامه‌نویسی هم دستخوش چنین آسیبی شده و نکته تاسف‌آورتر این است که نهاد‌های دولتی نیز به انحصارگرایی این قبیل افرد کمک می‌کنند.
رضا ایرانمنش بازیگر سینما و تلویزیون در گفتگو با خبرنگار ایکنا درباره چهل سالگی سینما انقلاب اظهار کرد: ۲۱ شهریور ماه مصادف با چهل سالگی سینمای انقلاب اسلامی است؛ در همین راستا اگر بخواهیم بررسی کنیم آیا سینما به عنوان یکی از ابزار‌های مهم و تاثیرگذر توانسته همدوش با دیگر حوزه‌های فرهنگی عملکردی دلخواه آرمان‌ها داشته باشد باید گفت: در این حوزه ما فراز و فرود‌های بسیاری داشته‌ایم که کمی اظهار نظر را در این زمینه سخت می‌کند.
وی افزود: من نقطه اوج سینما را در پرداختن به موضوعات انقلابی می‌دانم. این نگاه نیز تنها به واسطه تعداد کارهایی که در این ایام تولید شده نیست، بلکه جریان حاکم بر سینما را همسو با ارزش‌های انقلاب می‌دانم. دلیلم این است که با پیروزی انقلاب اسلامی فرصتی پیش آمد تا گروهی که دغدغه هنر انقلاب دارند، وارد سینما شوند. این حضورناخودآگاه جریان‌سازی به همراه داشت که نمود آن را در تمامی بخش‌های سینمای می‌شود مشاهده کرد؛ این اتفاق به نحوی بود که در سینمای کشورمان ژانری جدید شکل گرفت که از آن به عنوان سینمای انقلاب نام می‌برند.
بازیگر فیلم «سجاده آتش» ادامه داد: نمود دیگری از سینمای انقلاب را در فیلم‌های دفاع مقدسی باید توصیف کرد که این قبیل تولیدات هم نیز در قالب یک ژانر در سینمای ما جایگاهی خاص پیدا کرده‌اند. این فضا‌های نو که ما از آن به عنوان نقطه شکوه سینمای ایران نام می‌برم تداوم لازم را نداشت! از ابتدای دهه هشتاد کار‌های مورد نظر به شدت در این حوزه کم رنگ شد؛ اتفاقی که علاوه بر سینما در تلویزیون نیز مشاهده شد.
این بازیگر در پاسخ به این سؤال که چرا چنین وضعیتی در سینما شکل گرفته است؟ گفت: وقتی یک حوزه در اختیار آدم‌های خاص قرار می‌گیرد آن بخش به سمت نزول هدایت می‌شود؛ چراکه انحصارگرایی همیشه به ناکجا آباد ختم شده است. این وضعیت در سینما نیز رخ داده است. منظور این است که تولیدات دینی یا دفاع مقدسی در اختیار آدم‌هایی قرار گرفته که تنها خود را محق کار کردن در این زمینه می‌دانند، به همین دلیل نیز تنوع و شکوفایی از این حوزه رخت بسته است. این انحصار هم تنها به کارگردان مختص نمی‌شود، بلکه بازیگر و فیلمنامه‌نویس هم دستخوش چنین آسیبی شده است. نکته تاسف‌آورتر این است که نهاد‌های دولتی نیز به انحصارگرایی این قبیل افرد کمک می‌کنند، چون با انحصارگرایی که انجام می‌دهند به آن‌ها در رسیدن به خواسته‌شان کمک می‌کنند.
وی درباره عملکرد بخش خصوصی در حوزه تولید فیلم‌های انقلابی چنین توضیح داد: در این زمینه شرایط بسیار سخت‌تر است، زیرا در بخش دولتی حداقل کارهایی سفارشی تولید می‌شود، اما در بخش خصوصی، همین دست کار‌ها هم عرضه نمی‌شود. منظور این‌که در بخش خصوصی به توجیه این‌که برای آن‌ها بیش از هر چیزی بازگشت سرمایه اهمیت دارد و در آثاری انقلابی و دفاع مقدسی عموماً سرمایه باز نمی‌گردد به سمت تولیدات مورد نظر متمایل نمی‌شوند! حال در چنین شرایطی که بخش دولتی و خصوصی عملکرد مطلوبی در این زمینه ندارند، خود بسنجید آیا امید به فیلم‌های انقلابی است؟
بازیگر فیلم «تعقیب سایه‌ها» در پاسخ به این مطلب که شعار‌های حمایت از آثار انقلابی مسئولان سینمایی را چگونه می‌توان با نتایج به دست آمده در سینما طی چهار دهه گذشته معنا کرد؟ گفت: همانگونه که واقفید معمولاً ما در این زمینه شعار‌های خوبی می‌دهیم، اما در عمل هیچ اتفاق مثبتی را شاهد نیستیم. این شعار‌های دهان پرکن در شرایطی است که برخی کشور‌ها نسبت به آدم‌هایی که برای آنان جانفشانی کرده‌اند بزرگداشت‌های منحصر به فرد می‌گیرند. این نکته را بیان کردم تا بگویم وقتی ما قدر ایثارگران خود را نمی‌دانیم چگونه متوقع هستیم نسبت به فیلم‌هایی که قرار است در آن‌ها ایثار تصویر شود اهمیت قائل شویم؟
این جانباز در بخش دیگری از سخنان خود تاکید کرد: نکته دیگر که من از آن به عنوان تاسف نام می‌برم به کار‌های کلیشه‌ای مربوط می‌شود که ما معمولاً در این زمینه انجام می‌دهیم. برای مثال در هفته دفاع مقدس کارهایی، چون بازدید از آسایشگاه‌های ایثارگران انجام می‌دهیم، اما در طول سال آن‌ها را فراموش می‌کنیم! در دهه فجر هم چنین اتفاقی رخ می‌دهد؛ چراکه دائما شعار حمایت از کار‌های انقلابی سر داده می‌شود، اما نمی‌دانم این شعار‌ها چرا هیچگاه به سر منزل مقصود نمی‌رسد.
وی با تاکید بر این‌که برخی مواقع از رفتار مدیران متعجب می‌شود، گفت: وقتی می‌بینیم فیلم‌های دهه ۶۰ و ۷۰ در ایام دهه فجر یا هفته دفاع مقدس از شبکه‌های مختلف سیما باز هم روی آنتن می‌رود از خود سوال می‌کنم که آیا این مسئله باعث ناراحتی مسئولان سیما نمی‌شود؟ چون وقتی مردم می‌بینند فیلمی ۲۰ بار از تلویزیون پخش شده از خود سؤال می‌کنند، چرا در این زمینه کاری تولید نمی‌شود که ما مجبور نباشیم یک فیلم را بعد از چهل سال باز هم ببینیم.
ایرانمنش در انتهای سخنان خود تاکید کرد: اگر عزم و اراده‌ای برای بهبود شرایط وجود داشته باشد، می‌توان انتظار روز‌های بهتر را برای سینما داشت، اما آنچه که من از شرایط استنباط می‌کنم، گواه چنین شرایطی نیست، زیرا اگر اینگونه نبود، بزرگان ما امروز خانه نشین نبودند.
رضا ایرانمنش بازیگر سینما و تلویزیون در گفتگو با خبرنگار ایکنا درباره چهل سالگی سینما انقلاب اظهار کرد: ۲۱ شهریور ماه مصادف با چهل سالگی سینمای انقلاب اسلامی است؛ در همین راستا اگر بخواهیم بررسی کنیم آیا سینما به عنوان یکی از ابزار‌های مهم و تاثیرگذر توانسته همدوش با دیگر حوزه‌های فرهنگی عملکردی دلخواه آرمان‌ها داشته باشد باید گفت: در این حوزه ما فراز و فرود‌های بسیاری داشته‌ایم که کمی اظهار نظر را در این زمینه سخت می‌کند.
وی افزود: من نقطه اوج سینما را در پرداختن به موضوعات انقلابی می‌دانم. این نگاه نیز تنها به واسطه تعداد کارهایی که در این ایام تولید شده نیست، بلکه جریان حاکم بر سینما را همسو با ارزش‌های انقلاب می‌دانم. دلیلم این است که با پیروزی انقلاب اسلامی فرصتی پیش آمد تا گروهی که دغدغه هنر انقلاب دارند، وارد سینما شوند. این حضورناخودآگاه جریان‌سازی به همراه داشت که نمود آن را در تمامی بخش‌های سینمای می‌شود مشاهده کرد؛ این اتفاق به نحوی بود که در سینمای کشورمان ژانری جدید شکل گرفت که از آن به عنوان سینمای انقلاب نام می‌برند.
بازیگر فیلم «سجاده آتش» ادامه داد: نمود دیگری از سینمای انقلاب را در فیلم‌های دفاع مقدسی باید توصیف کرد که این قبیل تولیدات هم نیز در قالب یک ژانر در سینمای ما جایگاهی خاص پیدا کرده‌اند. این فضا‌های نو که ما از آن به عنوان نقطه شکوه سینمای ایران نام می‌برم تداوم لازم را نداشت! از ابتدای دهه هشتاد کار‌های مورد نظر به شدت در این حوزه کم رنگ شد؛ اتفاقی که علاوه بر سینما در تلویزیون نیز مشاهده شد.
این بازیگر در پاسخ به این سؤال که چرا چنین وضعیتی در سینما شکل گرفته است؟ گفت: وقتی یک حوزه در اختیار آدم‌های خاص قرار می‌گیرد آن بخش به سمت نزول هدایت می‌شود؛ چراکه انحصارگرایی همیشه به ناکجا آباد ختم شده است. این وضعیت در سینما نیز رخ داده است. منظور این است که تولیدات دینی یا دفاع مقدسی در اختیار آدم‌هایی قرار گرفته که تنها خود را محق کار کردن در این زمینه می‌دانند، به همین دلیل نیز تنوع و شکوفایی از این حوزه رخت بسته است. این انحصار هم تنها به کارگردان مختص نمی‌شود، بلکه بازیگر و فیلمنامه‌نویس هم دستخوش چنین آسیبی شده است. نکته تاسف‌آورتر این است که نهاد‌های دولتی نیز به انحصارگرایی این قبیل افرد کمک می‌کنند، چون با انحصارگرایی که انجام می‌دهند به آن‌ها در رسیدن به خواسته‌شان کمک می‌کنند.
وی درباره عملکرد بخش خصوصی در حوزه تولید فیلم‌های انقلابی چنین توضیح داد: در این زمینه شرایط بسیار سخت‌تر است، زیرا در بخش دولتی حداقل کارهایی سفارشی تولید می‌شود، اما در بخش خصوصی، همین دست کار‌ها هم عرضه نمی‌شود. منظور این‌که در بخش خصوصی به توجیه این‌که برای آن‌ها بیش از هر چیزی بازگشت سرمایه اهمیت دارد و در آثاری انقلابی و دفاع مقدسی عموماً سرمایه باز نمی‌گردد به سمت تولیدات مورد نظر متمایل نمی‌شوند! حال در چنین شرایطی که بخش دولتی و خصوصی عملکرد مطلوبی در این زمینه ندارند، خود بسنجید آیا امید به فیلم‌های انقلابی است؟
بازیگر فیلم «تعقیب سایه‌ها» در پاسخ به این مطلب که شعار‌های حمایت از آثار انقلابی مسئولان سینمایی را چگونه می‌توان با نتایج به دست آمده در سینما طی چهار دهه گذشته معنا کرد؟ گفت: همانگونه که واقفید معمولاً ما در این زمینه شعار‌های خوبی می‌دهیم، اما در عمل هیچ اتفاق مثبتی را شاهد نیستیم. این شعار‌های دهان پرکن در شرایطی است که برخی کشور‌ها نسبت به آدم‌هایی که برای آنان جانفشانی کرده‌اند بزرگداشت‌های منحصر به فرد می‌گیرند. این نکته را بیان کردم تا بگویم وقتی ما قدر ایثارگران خود را نمی‌دانیم چگونه متوقع هستیم نسبت به فیلم‌هایی که قرار است در آن‌ها ایثار تصویر شود اهمیت قائل شویم؟
این جانباز در بخش دیگری از سخنان خود تاکید کرد: نکته دیگر که من از آن به عنوان تاسف نام می‌برم به کار‌های کلیشه‌ای مربوط می‌شود که ما معمولاً در این زمینه انجام می‌دهیم. برای مثال در هفته دفاع مقدس کارهایی، چون بازدید از آسایشگاه‌های ایثارگران انجام می‌دهیم، اما در طول سال آن‌ها را فراموش می‌کنیم! در دهه فجر هم چنین اتفاقی رخ می‌دهد؛ چراکه دائما شعار حمایت از کار‌های انقلابی سر داده می‌شود، اما نمی‌دانم این شعار‌ها چرا هیچگاه به سر منزل مقصود نمی‌رسد.
وی با تاکید بر این‌که برخی مواقع از رفتار مدیران متعجب می‌شود، گفت: وقتی می‌بینیم فیلم‌های دهه ۶۰ و ۷۰ در ایام دهه فجر یا هفته دفاع مقدس از شبکه‌های مختلف سیما باز هم روی آنتن می‌رود از خود سوال می‌کنم که آیا این مسئله باعث ناراحتی مسئولان سیما نمی‌شود؟ چون وقتی مردم می‌بینند فیلمی ۲۰ بار از تلویزیون پخش شده از خود سؤال می‌کنند، چرا در این زمینه کاری تولید نمی‌شود که ما مجبور نباشیم یک فیلم را بعد از چهل سال باز هم ببینیم.
ایرانمنش در انتهای سخنان خود تاکید کرد: اگر عزم و اراده‌ای برای بهبود شرایط وجود داشته باشد، می‌توان انتظار روز‌های بهتر را برای سینما داشت، اما آنچه که من از شرایط استنباط می‌کنم، گواه چنین شرایطی نیست، زیرا اگر اینگونه نبود، بزرگان ما امروز خانه نشین نبودند.
منبع: ایکنا
ارسال نظر