چرا مجلس از زائری دعوت نکرد تا حرفهایش را بشنود؟

در جلسه ای که به اعلام ممنوع‌التصویری زائری ختم شده، خود او برای بیان توضیح و دفاعیات حاضر نبوده؛ چیزی که جز یک طرفه به قاضی رفتن نیست؛ اقدامی خارج از دایره انصاف و عدالت که باعث می‌شود این سؤال پیش بیاید آیا مجلسی‌ها در دیگر داوری‌های خود نیز همین طور یک طرفه به قاضی می‌روند؟

شاید بتوان قبول کرد که جمله زائری قدری تند بوده اما اینکه برای یک جمله بشود فردی را ممنوع‌التصویر کرد قابل قبول نیست. مجلس حالا اتفاقاً جدی‌تر از قبل مورد سؤال است که چرا علاوه برعدم واکنش قابل قبول در برابر رفتار نماینده سراوان و اقدامات مشابه نمایندگان، اینگونه سد آزادی بیان هم می‌شود که مبادا حرف درشتی بشنود و سخن تندی به جانش بنشیند. به هر حال حداقل ما ایرانی‌ها خوب می‌دانیم که «حرمت امامزاده به متولی است»؛ اگر هم نمایندگان محترم بر این باورند که جایی سخن تندی علیه آنها مطرح شده، بد نیست به جای تخطئه گوینده قدری هم به مجموعه رفتارها و مناسبات خودشان نگاهی بیندازند چقدر در شأن نهاد مجلس در منظر عمومی ظاهر می‌شوند.