ماجرای کمک وزیر ارتباطات برای آزادی یک زندانی دیه

مجتبی چند سال پیش به اتهام شرکت در یک نزاع به زندان افتاده بود و تنها راه خلاصی او پرداخت دیه بود؛ دیه‌ای که ابتدا ٢٥ میلیون تومان بود، اما به مرور زمان افزایش پیدا کرد. اما برای مجتبی و خانواده‌اش فرقی نداشت، آن‌ها نه هفت‌سال پیش توان پرداخت آن را داشتند و نه حالا که باید برای آزادی ٨٠ میلیون تومان به خانواده شاکی پرداخت کنند. مادر این جوان زندانی هم در این سال‌ها همه تلاشش را کرده بود تا پسرش را از زندان آزاد کند. اما مثل این‌که گره کور این پرونده باید به دست جوان‌ترین وزیر کابینه می‌شد. وزیری که وقتی درد دل‌های مادر زجرکشیده را شنید و از اصل ماجرا مطمئن شد، بلافاصله دست به کار شد و در نهایت با تأمین دیه، مجتبی از زندان آزاد شد.

چند روز پیش بود که توییت کوتاهی از وزیر ارتباطات در خصوص آزادی یک زندانی در استان هرمزگان منتشر شد. آذری‌جهرمی در پیامی کوتاه بدون اشاره به جزئیات ماجرا در صفحه شخصی خود در توئیتر نوشت: «هفته پیش که هرمزگان بودیم، مادر دردمندی کمک خواست تا فرزندش که به دلیل نزاع هفت‌سال در بند زندان است، رهایی یابد. با وساطت صورت پذیرفته، خبر دادند که پسر با آزادی از زندان به مادرش رسید.»، اما اصل ماجرا چه بود. این پسر به چه جرمی به زندان افتاده بود و آقای وزیر در آزادی این جوان زندانی چه نقشی داشت. با پیگیری‌های «شهروند» از مقامات قضائی استان هرمزگان جزئیاتی از این پرونده و البته نقش مؤثر وزیر ارتباطات هم در آزادی متهم مشخص شد.

ماجرا به نخستین ماه‌های سال ٩١ بازمی‌گردد، وقتی که مجتبی تنها ٢٠‌سال داشت. همه چیز از یک دعوای بچگانه شروع شد. کل‌کل و کری‌خوانی مجتبی و داوود دو بچه‌محل در جزیره هرمز که هم رفیق بودند و هم گاهی با هم سرشاخ می‌شدند. چند وقتی بود که مجتبی و داوود با هم درگیر بودند، تا این که آن روز به جان هم افتادند و دعوای مفصلی کردند، در میان آن درگیری هم مجتبی با چاقو چند ضربه‌ای را به داوود زد و همین شد تا او هفت‌سال را پشت میله‌های زندان باشد. به گفته مقامات قضائی هرمزگان هردو آن‌ها پس از این درگیری از سوی پلیس دستگیر شدند و پس از طی تشریفات قضائی و بررسی پرونده، دادگاه مجتبی و داوود را به پرداخت دیه محکوم کرد. اما بر اساس مستندات پرونده و اظهارات هر دو طرف دعوا و البته میزان جراحت‌های وارد شده به داوود، قاضی حکم سنگین‌تری را برای مجتبی در نظر گرفت. ٢٥‌میلیون تومان دیه رقمی بود که مجتبی در ازای پرداخت آن می‌توانست از زندان آزاد شود. اما خانواده مجتبی این پول را نداشتند. پدر مجتبی سال‌ها پیش فوت کرده و مادر خانواده تنها نان‌آور آن‌ها بود. این زن دست تنها هم به سختی می‌توانست از پس هزینه‌های زندگی برآید، چه برسد به میلیون‌ها تومان پول. همین شد تا با نظر و مساعدت دادگاه قرار شد این رقم به صورت اقساط چند ماه پرداخت شود، اما پرداخت این اقساط هم به مشکل خورد. مجتبی به زندان افتاد، خانواده شاکی هم رضایت ندادند و دیه می‌خواستند. همین هم شد تا مجتبی هفت سال از بهترین روز‌های زندگی‌اش را پشت میله‌های زندان سپری کند. سال‌ها گذشت و هیچ اتفاق خوبی برای مجتبی و مادرش نیفتاد. مادر برای آزادی فرزند هر کاری که می‌توانست انجام داد. اما مشکل او فقط پول بود، پولی که هرسال هم به مقدار آن افزوده می‌شد. بر اساس قوانین پرداخت دیه به قیمت روز است. این روال ادامه پیدا کرد و رقمی که داوود و خانواده‌اش باید به‌عنوان دیه دریافت می‌کردند، به ٨٠‌میلیون تومان رسید. دیگر از این بدتر نمی‌شد، مادری که توان پرداخت ٢٥‌میلیون تومان را نداشت، حالا چطور می‌توانست این پول را تهیه کند. اما این مادر ناامید نشد، او در همه این سال‌ها به هر کسی که فکر می‌کرد می‌تواند مشکل پسرش را حل کند، مراجعه کرده بود. حالا، اما شنیده بود که وزیر جوان دولت به استان هرمزگان آمده و قرار است برای بازدید به جزیره هرمز هم بیاید. همین هم شد؛ این مادر هر طوری بود توانست چند دقیقه‌ای را رودررو با وزیر ارتباط صحبت کند و از او برای آزادی فرزندش کمک بخواهد.

شما از کجا می‌دانستید که وزیر ارتباطات به جزیره هرمز می‌آید؟

من خبر داشتم. در همه این مدت به هر کسی رو زدم تا شاید پسرم آزاد شود. آن روز هم می‌دانستم که آقای وزیر به جزیره ما آمده است. هر طوری بود خودم را به او رساندم و گفتم تا حرف من را گوش ندهید نمی‌گذارم از اینجا بروید. همان موقع آقای جهرمی از محافظانش خواست از من دور شوند. من هم همه ماجرا را تعریف کردم، بعد هم وزیر از همراهانش که بومی منطقه بودند، سوال کرد و وقتی مطمئن شد، دستور رسیدگی داد.

رسیدگی یعنی کمک مالی برای پرداخت دیه؟

هم پول و هم صحبت و پادرمیانی برای جلب رضایت خانواده شاکی. خانم خنجی و فرماندار سابق بندرعباس چندباری به خانه خانواده شاکی رفتند. البته آن‌ها رضایت ندادند و درنهایت قرار شد ٤٠‌میلیون تومان به صورت نقدی و ٢٠‌میلیون تومان هم به صورت اقساط ماهی ٥٠٠‌هزار تومان پرداخت شود. ٢٠‌میلیون مابقی را هم بخشیدند. البته از ما ٤٠‌میلیون تومان سفته گرفتند و تعهد دادیم که اگر نتوانیم اقساط را پرداخت کنیم؛ آن ٢٠‌میلیون دیگر را هم به اجرا بگذارند.

٤٠‌میلیون اولیه از کجا تأمین شد؟

ابتدا درست نمی‌دانستم، یعنی مثل این‌که قرار نبود من بدانم، ولی بعد از چند روز متوجه شدم همه ٤٠ میلیون تومان را آقای وزیر شخصاً پرداخت کرده‌اند.

مجتبی کی آزاد شد؟

الان چند روزی است که آزاد شده است. من اصلاً خبر نداشتم. مثل هر روز کنار اسکله مشغول دستفروشی بودم که خانم خنجی که در شعبه پنجم حل اختلاف کار می‌کند، با موبایلم تماس گرفت، بعد هم گفت: پشت سرت را نگاه کن، وقتی برگشتم مجتبی را دیدم، بهترین لحظه عمرم بود. دیگر هیچ چیزی از خدا نمی‌خواهم. همه زندگی من همین پسرم است.

شما همین یک پسر را دارید؟

نه پسر دیگرم که چند سال از مجتبی بزرگ‌تر است، ناخوش احوال است. مشکل اعصاب دارد و الان چند سالی است که در بیمارستان بندرعباس بستری است، یک ماه در بیمارستان بستری می‌شود و یک ماه به خانه می‌آید. مجتبی پسر دوم است و دو دختر هم دارم. همسرم حدود ٩ سال قبل فوت کرد، من این بچه را به سختی بزرگ کردم.

الان مجتبی چه کار می‌کند؟

ماهیگیری و دست‌فروشی. البته قرار است یک کار خوب برایش جور شود. ما تعهد داریم که ماهی ٥٠٠‌هزار تومان به خانواده شاکی پرداخت کنیم. به‌هرحال این پول را باید پرداخت کنیم. مجتبی هم این را می‌داند و دیگر نمی‌خواهد به زندان برگردد.

منبع: روزنامه شهروند