.svg)
حسین فرصتی برای صلح و مدارا
پارسینه: علاقه و احترام به امام حسین امری فرامذهبی و جغرافیایی است امری که نه مختص زمان حال بلکه ریشه در گذشته و تاریخ دارد.
*اردشیر پشنگ| علاقه و احترام به امام حسین امری فرامذهبی و جغرافیایی است امری که نه مختص زمان حال بلکه ریشه در گذشته و تاریخ دارد:این نوشتار را از آن باب آوردم تا بسیاری از دوستان مذهبی و بخصوص شیعه بدانند علاقه به امام حسین پدیده‌ای فرامذهبی و فراتر از جغرافیای شیعه است. این اشعار را شیخ رضا طالبانی از شعرا و مشایخ برجسته کُرد سنی اهل کرکوک حدود یکصدسال پیش از امروز سروده‌است، چون او بسیار بوده و هستند که ارادت فکری و حزن قلبی‌شان برای حسین را منظوم و منثور کرده‌اند.
برخلاف روایت کینه‌توزانه و مملو از تحریفی که در برخی از مداحی‌ها گاه و بیگاه می‌بینیم باید گفت: اولا چنان نبوده و نیست که آن برخی حنجره پاره کرده و از قبل دکان کین‌پروری و دشمن‌سازی‌شان، خود را فربه‌تر می‌کنند و ثانیا بایست تاکید کرد برای آنکه مجالی به افراطیون که گاه به زور شلاق و گاه با بمب انتحاری هریک قصد دارند مردم را به بهشت موعودشان ببرند و عملا جز سیاهی و تباهی و خون‌ریزی‌ها نتیجه‌ای برای‌مان نداشتند، ما در اینجا، در این خاورمیانه‌ی هزار رنگ نیاز حیاتی داریم به گستراندن فرهنگ رواداری، احترام و گفتگو میان پیروان مذاهب و اندیشه‌های مختلف.
نیاز داریم به پرهیز از دمیدن بر آتش خانمانسوز کینه توزی و دشمنی؛ ما نیاز داریم به مدارا و رفتار مدنی و مدرن که بعضا در برخی از سنت‌ها و آداب تاریخی‌مان نیز ریشه دارد به مانند ضرب المثل عیسی به دین خود و موسی به دین خود!
ما در این خاورمیانه ملبس به پیرهن چهل نه بل هزار تکه هویتی نیاز داریم در یک نقطه‌ای بایستیم بهم گوش فرادهیم به همه آنچه که هریک می‌پنداریم که ظلمی تاریخی بر ما و آئین و اندیشه و تبار و ... ما رفته است و سپس عفو کنیم، گذشت کنیم و یکدیگر را در آغوش گیریم تا شاید آفتاب صلح از مشرق زمین طلوع کند.
اما آن لحظه تاریخی گذشت فردا و فردا‌هایی دیگر نخواهد رسید، بلکه درست در همین لحظه است؛ هریک از ما بیش از آنکه بخواهیم از دیگری بشنویم اول بایست گوش به خود فرادهیم نخستین خشت عمارت صلح و همزیستی در خاورمیانه را زمانی می‌توانیم بر پی آن بنهیم که هرکداممان ابتدا با خود به صلح، دوستی و مدارای درون دست‌یابیم سپس خواهیم توانست با اراده‌ای خلل ناپذیر و اندیشه‌ای بسیط، آغوش بگشاییم برای گذشت و عفو تاریخی و برداشتن نخستین قدم برای صلح، دوستی و صد البته زندگی!
*نویسنده: اردشیر پشنگ - سردبیر فراتاب
منبع:
فراتاب
ارسال نظر