ویروس‌هایی که با سرطان پیوند خورده‌اند

شش ویروس مختلف که می‌توانند موجب سرطان شوند از خانواده‌های مختلف ویروس، دارای ژنوم‌ها و چرخه‌های زندگی متفاوت هستند.

به طور کلی، عفونت با هر نوع از این ویروس‌ها بسیار شایع است. خوشبختانه، تنها تعداد کمی از افراد آلوده به این ویروس‌ها در نهایت به سرطان مبتلا می‌شوند. افزون بر این، ویروس‌ها به تنهایی دلیل کافی برای ابتلا به سرطان نیستند و باید با موارد دیگری مانند سرکوب سیستم ایمنی، جهش‌های سوماتیک، استعداد ژنتیکی و قرار گرفتن در معرض مواد سرطان‌زا همراهی شوند.

در ادامه با شش نوع ویروس که می‌توانند در ابتلا به سرطان نقش داشته باشند بیشتر آشنا می‌شویم.

هپاتیت C.

هپاتیت C. یک RNA ویروس است که موجب هپاتیت حاد و مزمن می‌شود. عفونت مزمن با هپاتیت C. موجب سیروز یا زخم شدن کبد می‌شود. در یک تا دو درصد افراد آلوده، سیروز می‌تواند در نهایت به سرطان هپاتوسلولار (کبد) منجر شود. هپاتیت C. با لنفوم غیر هوچکین نیز پیوند خورده است.

هپاتیت B.

در شرایطی که هپاتیت C. یک RNA ویروس است، هپاتیت B. یک DNA ویروس محسوب می‌شود. به رغم حضور در یک دسته ویروس متفاوت، هپاتیت B. موجب عفونت با دوره بالینی مشابه با هپاتیت C. می‌شود: هپاتیت حاد و مزمن، سیروز، و سرطان هپاتوسلولار.

سرطان هپاتوسلولار یک سرطان تهاجمی است که می‌تواند طی یک یا دو سال پس از عفونت موجب مرگ بیمار شود. درمان سرطان هپاتوسلولار شامل عمل جراحی برای برداشتن بخشی از کبد یا پیوند کبد می‌شود.

برای هپاتیت B. واکسن وجود دارد و دریافت واکسن می‌تواند به کاهش خطر سرطان کبد کمک کند.

ویروس پاپیلومای انسانی (HPV)

ویروس پاپیلومای انسانی یک DNA ویروس است که موجب زگیل‌های تناسلی می‌شود. عفونت عود کننده با این ویروس می‌تواند به سرطان دهانه رحم منجر شود. افزون بر این، عفونت پایدار ناشی از این ویروس در ایجاد انواع دیگر سرطان از جمله تومور‌های سر و گردن، سرطان‌های پوست در بیمارانی با سیستم ایمنی سرکوب شده (مانند ایدز) و سرطان‌های آنوژنیتال نقش دارد.

ویروس لنفوسیت T. انسانی نوع ۱ (HTLV-۱)

این یک RNA رتروویروس است. در سراسر جهان، ۵ تا ۲۵ میلیون نفر به این ویروس آلوده هستند. با این وجود، تنها اقلیتی (حدود ۵ درصد) از آن‌ها با بروز علائم مواجه می‌شوند. بیست تا سی سال پس از عفونت با HTLV-۱، لوسمی سلول T. بزرگسالان می‌تواند ایجاد شود.

شیمی درمانی می‌تواند در ابتدا برای درمان این بیماری استفاده شود و به خاموشی کوتاه مدت آن که با عود سریع بیماری دنبال می‌شود، منجر شود. مدت زمان بقای بیمار پس از ابتلا به لوسمی سلول T. بزرگسالان حدود ۸ ماه است.

ویروس اپشتین بار

ویروس اپشتین بار موجب مونونوکلئوز می‌شود. اگرچه ۹۵ درصد افراد دارای این ویروس در کشت گلوی خود هستند، بیشتر عفونت‌ها تحت بالینی هستند و تعداد کمی از افراد به بیماری بالینی مبتلا می‌شوند.

ویروس اپشتین بار با انواع مختلفی از سرطان‌ها از جمله لنفوم‌های سلول T. و سلول B، لیومیوسارکوما، سرطان نازوفارنکس، بیماری هوچکین و بیماری لنفوپرولیفراتیو پس از پیوند مرتبط است.

هرپس ویروس انسانی تیپ ۸ (HHV-۸)

در سال ۱۹۹۴، نقش HHV-۸ در سارکوم کاپوسی، سرطانی که موجب ضایعات (زخم های) پوستی و دهانی در افراد مبتلا به ایدز می‌شود، مشخص شد. با این وجود، در افرادی با سیستم ایمنی قوی‌تر، HHV-۸ بندرت بدخیم است.