انفجار اعتراضات در اراضی اشغالی؛ رژیم صهیونیستی در محاصره بحران‌های سیاسی و اجتماعی

رژیم صهیونیستی که از دسامبر ۲۰۱۸ به شکلی جدی با بحران کابینه و چالش سیاسی لاینحلی مواجه شده که تبعات و پیامد‌های پر هزینه‌ای برایش به دنبال داشته، اکنون با زنجیره‌ای از اعتراض‌های عمومی گسترده مواجه شده که پایه‌های لرزان این رژیم را دچار لرزشی شدید کرده اند.

رژیم صهیونیستی با وجود ادعا‌های «تل آویو» و «واشنگتن»، رژیمی است که در دوره حیات مجعول ۸ دهه‌ای خود نتوانسته است نظامی سیاسی را برای ایجاد به زعم خود کابینه‎ای موثر ایجاد کند.

این رژیم از زمان اشغال سرزمین‌های فلسطینی، تلاش و هزینه زیادی برای نیل به این هدف صرف کرده است اما دلایل متعددی این تلاش را ناکام گذاشته اند که مهم‌ترین آنها، فساد گسترده، عدم امنیت، جمعیت گسسته از هم، اختلافات حزبی و درونی هستند.

باید توجه داشت که شیوع بیماری «کرونا» در اراضی اشغالی به عامل تشدید کننده این بحران مبدل شده است.

اما این بحران در دوران نخست وزیری «بنیامین نتانیاهو» که از سال ۲۰۰۹ تاکنون در قدرت حضور دارد، تشدید شد.

نتانیاهو پس از پیروزی در انتخابات ۲۰۱۵ کابینه راستگرای ائتلافی را تشکیل داد؛ او در دسامبر ۲۰۱۸ ناچار به انحلال کنست شد؛ اقدامی که دور باطلی از انتخابات و بروز اعتراض‌ها و ناآرامی‌های اجتماعی را در پی داشت.

انتخابات ناکام آوریل و سپتامبر ۲۰۱۹ و مارس ۲۰۲۰ اکنون به تشکیل کابینه‌ای ائتلافی منجر شده که بر لبه پرتگاه قرار دارد و هر آن انتظار انحلال کابینه به دلیل مشکلات گسترده وجود دارد.

همانطور که گفته شد دلایل این بی ثباتی سیاسی متعدد هستند.

تفاوت این دوره از بی ثباتی سیاسی در اراضی اشغالی با دیگر ادوار را باید تشدید مشکلات اقتصادی، گسترش فساد مالی، سیاسی، ناامنی، انفجار جنایات داخلی، تبعیض نژادی و بحران‌های متعدد اجتماعی دانست.

از این رو اراضی اشغالی در سال‌های اخیر به موازات افزایش چالش‌ها و بحران‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و امنیتی با بحران اجتماعی جدی مواجه شده که ساکنان این رژیم با حضور شبانه روزی خود در خیابان‌های شهر‌های مختلف اراضی اشغالی آن را نمایان کرده اند.

این رژیم در ماه‌های اخیر با اعتراض‌های زنجیره‌ای در موضوع‌های مختلف مواجه شده که گذاره اصلی آنها درخواست استعفای نتانیاهو از سمت نخست وزیری است.

اعتراض‌های مذکور سبب شده تا نگرانی نتانیاهو و دیگر سران این رژیم شدت پیدا کند و آنها را به سمت انحراف افکار عمومی از طریق ایران هراسی، حملات مکرر به مناطق همجوار اراضی اشغالی، دست زدن به طرح‌های بی فرجام و تلاش برای عادی سازی روابط با کشور‌های عربی سوق دهد.

به نظر می‌رسد که کرونا ضربه آخر بر پایه لرزان این رژیم باشد که همچنان از حل بحران‌ها و چالش‌های خود ناتوان است و با اعتراض‌ها و ناآرامی‌های متعدد اجتماعی مواجه است.