پدرخوانده‌های کاراته و حکم باران فدراسیون

فدراسیون کاراته برای راضی نگه داشتن منتقدانش با صدور حکم های متفاوت، سعی در راضی نگه داشتن یکی از بزرگرترین جامعه های ورزشی کشور را دارد.

به گزارش پانا، آمدن صادق فرجی و رفتن عباس احمد پناهی از راس فدراسیون کاراته، شرایط مبهمی را پیش روی اهالی این رشته قرار داد. در واقع اگرچه خیلی از اهالی کاراته با حضور یک فرد جودویی در راس فدراسیون خود مخالف هستند و حتی آن را یک افت برای این رشته ورزشی تلقی می کنند، اما از سوی دیگر زمانی که خود را با چنین تغییری مواجه دیدند، ترجیح دادند تا سکوت کنند و نظاره گر رفتارهای رئیس جدید باشند و پس از آن واکنش نشان دهند.

صادق فرجی خوب می‌دانست در ابتدا یک مشکل اساسی دارد. وجود کاراته کاران پیشکسوت همچون ناظریان، احسانی، سلیمی و چند نفر دیگر که خود را از همان نسل اولی‌های ورود این رشته رزمی به کشور دانسته و حق آب و گلی برای خود در فدراسیون قائلند. صد البته بعد از 30 سال کار و حضور در فدراسیون کاراته، در واقع هر یک طیفی را با خود در سبک‌های آزاد و غیر آزاد به همراه دارند و نقش پدرخوانده کاراته را ایفا می کنند.

قاعدتا اگر فدراسیون نخواهد به آن‌ها توجه لازم را داشته باشد، همچون احمد عباس پناهی رئیس سابق فدراسیون با مشکلات عدیده‌ای مواجه می‌شود. صادق فرجی در همان ابتدای امر با ورود به فدراسیون سعی کرد ضمن جذب همین پدرخوانده‌های کاراته، به نوعی گروه‌های این افراد را نیز با خود همراه و یا حداقل وادار به سکوت کند که تا حدودی نیز در این زمینه موفق بوده است. از طرفی تکثیر سبک‌های آزاد و غیر آزاد باعث شد تا "شقاقی" نیز که سال‌ها است به عنوان رئیس سبک‌های آزاد فعالیت می‌کند و از حاشیه امنیت خوبی نیز برخوردار است را در سمت خود نگه داشته و به فکر ایجاد توازن در بین مخالفین و موافقین هم باشد که البته باز هم تا حدودی در این زمینه توانست همه آن‌‎ها را بر سر یک سفره بنشاند. اما در این بین مربیان جوانی هم قرار دارند که آرام آرام در حال مدعی شدن برای مربیگری در تیم‌های ملی هستند. در واقع نسل شاگردان دباغیان که امروز شانه به شانه استاد خود برای مربیگری در تیم ملی در حال رقابت هستند و این یعنی، فدراسیون به نحوی باید ضمن صدور حکم های متعدد برای این مربیان جوان، همه آنها را از شمال گرفته تا جنوب و از غرب و شرق کشور راضی نگه دارد. در واقع فدراسیون باید دست آنها را بند کند.

البته فدراسیون سعی دارد در این بین حتی مربیانی که زیاد آبشان با دیگران به یک جوی نمی رود را با احکامی همچون مسئول کمیته‌های مختلف راضی نگه دارد تا از منتقد تراشی جلوگیری کند. حتی برای "ویشگاهی" که تازه از دنیای قهرمانی خداحافظی کرده و هنوز خیلی برایش زود است که بخواهد وارد بحث‌های مدیریتی شود، به دنبال پست و مقامی به عنوان مشاور و ناظر می‌گردند تا همین یک نفر هم منتقد از آب در نیاید چرا که صف مدعیان تیم‌های ملی مختلف کاراته پر است و فقط مانده اینکه برای هر تیمی یک ناظر انتخاب کنیم که آن هم در حال تحقق است. از طرفی همان پدرخوانده های کاراته نیز در انتخاب مربیان تیم های ملی برای خود سهمی قائلند. به عنوان نمونه محسن عاشوری دبیر فدراسیون طیف مسعود رهنما و شاگردان و بستگان او را با خود به همراه دارد.

ناظریان طیف دباغیان و کتیرایی و احسانی نیز طیف سلیمانی را. بی دلیل نیست که غالبا اگر مربی در میان این سه گروه قرار نگیرد از دور خارج خواهد شد. فرجی که حالا با رئیس فدراسیون شدن خیالش از خیلی جهات راحت است اما می تواند با رجوع به گذشته به این واقعیت پی ببرد که بهزاد کتیرایی هم در زمان ریاست خود، سعی داشت به نوعی همه را راضی نگه دارد ولی سرانجام این دیگ جوشانی که خود درستش کرده بود، به بهانه ناکامی در رقابت های جهانی ترکید و باعث برکناری خودش شد. هنر مدیریت راضی نگه داشتن همه نیست که این کار در ابتدای امر هزینه مالی و سپس هزینه مدیریتی فراوانی خواهد داشت. کاری که فدراسیون کاراته در حال حاضر آن را انجام می دهد و قطعا در آینده نیز هزینه آن را پرداخت خواهد کرد.