نوجوانان چطور احساسِ تنهایی‌شان را نشان می‌دهند؟

نوجوانان ممکن است هرگز مستقیم به شما چیزی نگویند، اما چیز‌هایی درباره زندگی‌شان وجود دارد که آن‌ها می‌خواهند شما از آن اطلاع داشته باشید. درست است که نوجوانان برخی اوقات از نگرش‌های خود بسیار مطمئن هستند، اما آن‌ها هم هنوز به همراهی، شراکت، پیشتیبانی و مشاورت شما نیاز دارند.

به عنوان روانشناس کودکان و نوجوانان که سال‌ها با آن‌ها کار کرده است، در این مقاله می‌خواهم، برخی از افکار نوجوانان را با شما در میان بگذارم و در حد ممکن راهکار‌هایی به شما ارائه بدهم:

من تنها و بسیار منزوی هستم
ممکن است ظاهراً به نظر برسد که فرزندان شما با دوستان‌شان در فضای واقعی و مجازی در ارتباط هستند اما، با توجه به چیز‌هایی که من از مراجعانم می‌شنوم، احساس تنهایی در میان نوجوانان تبدیل به یک همه‌گیری شده است.

برخی از آن‌ها ممکن است بگویند که با دوستان‌شان بیرون می‌روند، اما درواقع بنا به دلایلی مانند اینکه می‌خواهند از محدوده کنترل والدین‌شان خارج شوند، تنها از خانه بیرون می‌روند. برخی از آن‌ها ممکن است به شما بگویند که مشغول چت کردن با دوستان‌شان هستند، اما ممکن است در حال تماشای یک فیلم یا سریال باشند یا فقط دارند به موسیقی گوش می‌دهند.

نوجوانان ما نیاز دارند که ما گاهی از احوال‌ و روزگارشان خبر بگیریم. باید اطمینان حاصل کنیم که آن‌ها به همراه دوستان‌شان در گروه‌های ورزشی یا در مراکز تفریحی وقت می‌گذرانند. نوجوانان به من گفته‌اند که دیدار‌های هرازگاهی با دوستان یا ارتباط‌های آنلاین، نمی‌تواند نیاز‌های اجتماعی آن‌ها را به طور کامل برطرف کند.

توصیه سریع: گاهی در کنار نوجوان‌تان بنشینید و فیلمی را که تماشا می‌کند با او تماشا کنید، هدفن‌اش را از او بگیرید و به موسیقی‌ای که گوش می‌دهد، گوش بدهید یا به عنوان همبازی‌اش با او ویدیوگیم بازی کنید. درباره علایق نوجوان‌تان با او صحبت کنید. سپس یک طوفان ذهنی با او راه بی‌اندازید و با هم فکر کنید که او از چه طروقی می‌تواند علایق‌اش را دنبال کند.

نمی‌دانی در ذهن من چه می‌گذرد
نوجوانان اغلب اوقات نمی‌آیند به شما بگویند در ذهن‌شان چه می‌گذرد، پس شما به عنوان والد مجبورید حدس بزنید که در ذهن او چه می‌گذرد. حدس‌ها اغلب درست نیستند. زندگی درونی فرزندان ما بسیار پیچیده است. نوجوانان در زمانِ واحد هویت‌های متفاوتی را امتحان می‌کنند: هویت‌شان در خانه، در مدرسه، با دوستان، با معلم‌ها، در فضای آنلاین و با خودشان متفاوت است.

زندگی درونی فرزندان‌مان بسیار پیچیده است ، زیرا آن‌ها خودشان را با دیگران مقایسه می‌کنند و اغلب اوقات ناراحت هستند. فرزندان‌ما همچنین به لحاظ عاطفی در کشمکش هستند. نوجوانان امروزی بیشتر از نسل‌های قبلی دچار افسردگی و اضطراب هستند. آن‌ها خودشان را به شکلی منفی قضاوت می‌کنند و تصور می‌کنند این تصوری است که دیگران نسبت به آن‌ها دارند.

مشاهده تصاویر دوستان‌شان در فضای مجازی که مدام خودشان را با عکس‌های دستکاری‌شده در حال خوش‌گذرانی بازنمایی می‌کنند، می‌تواند احساس ناامنی آن‌ها را تشدید کند. ترکیبی از همه این عوامل اغلب فرزندانِ ما را دچار احساس ناتوانی مطلق می‌کند.

باید بدانید که مدیریتِ این «ترافیک هویتی» به لحاظ عاطفی بسیاری هزینه‌بر است. من کشف کرده‌ام که والدین با تبدیل شدن به یک گوشِ شنوا برای فرزندان‌شان خیلی چیز‌ها درباره آن‌ها می‌توانند کشف کنند.
آن‌ها می‌توانند صدای آزاردیدگی و مورد خشونت قرار گرفتنِ فرزند‌شان، دست‌وپنجه نرم کردن با مسائل اجتماعی، احساس تنهایی یا دوست‌داشته‌نشدن و حتی مصرف مواد مخدر را بشنوند.

والدین می‌بایست ترس‌ها، قضاوت‌ها و خواسته‌های خودشان را در هنگام مکالمه با فرزندان‌شان کنار بگذارند تا فرزندان با احساس آزادی و راحتی با آن‌ها صحبت کنند. ضروری است که به عنوان والد از پشتِ عینکِ خوش‌بینی به آن‌ها نگاه کنید و هوش، قدرت، حس شوخ‌طبعی، زیبایی، یا هر ویژگی‌ای را که از نظرتان ستایش‌برانگیز است به آن‌ها بازتاب دهید.

توصیه سریع: فیلم‌هایی را تماشا کنید که درباره ذهنیت نوجوانان به شما اطلاعات می‌دهند. بهتر است که این فیلم‌ها را در کنار نوجوان‌تان تماشا کنید و درباره بعضی صحنه‌هایش با او صحبت کنید.

برای من مدرسه واقعاً مهم است
نوجوان شما ممکن است درباره مدرسه خیلی دمدمی‌مزاج به نظر برسد و دوست نداشته باشد درباره آن با شما صحبت کند. ممکن است اینطور به نظر برسد که آن‌ها تمایلی ندارند در فعالیت‌های فوق‌برنامه مدرسه ثبت‌نام کنند. در سالی که کووید ۱۹ همچنان قربانی می‌گیرد، آن‌ها ممکن است ناامنی‌های بیشتری را درباره سال تحصیلی احساس کنند. ممکن است ترکیبی از این عوامل باعث شود که شما نوجوان را فردی تنبل شناسایی کنید.

تمام مراجعان نوجوان من به من می‌گویند که به مدرسه و نمرات‌شان بسیار اهمیت می‌دهند . بعضی از آن‌ها آنچنان روی درس و مدرسه تمرکز کرده‌اند که وقتی نمرات مورد انتظارشان را نمی‌گیرند، احساس ناامیدی می‌کنند. برخی دیگر شب امتحانی هستند. بچه‌هایی که در این گروه جای می‌گیرند، از این می‌ترسند که نتوانند مانند سایر همکلاسی‌های‌شان نمرات خوبی به دست آورند. همه آن‌ها می‌خواهند بهترین خودشان را نشان دهند، اما نمی‌توانند از عهده همه الزامات موفقیت تحصیلی بربیایند.

ما والدین می‌توانیم خیلی زودتر از آنکه زنگ هشدار به صدا دربیاید به فرزندان‌مان کمک کنیم. نخست، بگذارید فرزندان‌تان بدانند که شما با تمام وجود به موفقیت آن‌ها ایمان دارید. اگر فرزند شما در زمره دانش‌آموزانی است که همیشه می‌خواهد نمره کامل بگیرد، به او بگویید که می‌تواند قدری نسبت به درس و مشق‌اش آسان‌گیرتر رفتار کند. آن‌ها را تشویق کنید که قدری استراحت کنند و به آن‌ها اطمینان دهید که اگر از استرس‌شان بکاهند می‌توانند نمرات بهتری کسب کنند.

برای بچه‌هایی که خیلی زود از درس خواندن خسته می‌شوند، یک رأی اعتماد صادقانه از طرف شما می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا مسیر طولانی‌تری را در تحصیلات طی کنند.

خیلی کوتاه و اجمالی روز این بچه‌ها را برای‌شان برنامه‌ریزی کنید. از آن‌ها بپرسید چقدر زمان لازم دارند تا تکالیف مدرسه را انجام دهند؟ چقدر زمان برای تمرین کردن و خوابیدن لازم دارند؟ کودکان معمولاً در روز‌های ابتدایی سال تحصیلی انرژی بیشتری برای صحبت کردن درباره این مسائل دارند، پس قبل از شروع سال تحصیلی با آن‌ها صحبت کنید.

در نهایت، به آن‌ها امید بدهید. به آن‌ها اطمینان بدهید که آینده درخشان‌تر خواهد بود.
توصیه سریع: از کتاب‌های روان‌شناسی کودک در بازار موجود است، استفاده کنید.

همیشه با تو رفتار خوبی ندارم، اما بهت احتیاج دارم
دنیایی که کودکان ما در آن زندگی می‌کنند، می‌تواند خشن باشد. ناامنی‌هایی که در زمان حال احساس می‌کنند و ترس‌هایی که نسبت به آینده دارند، می‌تواند آن‌ها را دچار احساس ناتوانیِ شدید کند. والدین به من می‌گویند فرزندان‌شان اغلب این احساسات ناخوشایند را با خودشان به خانه می‌آورند و این احساسات را در شکل احساسِ بد نسبت به خانواده نشان می‌دهند.

اما من می‌خواهم به خانواده‌ها بگویم که این مسائل را شخصی نکنید بلکه آن‌ها را نشانه‌ای از استرسی که آن‌ها تحتِ آن زندگی می‌کنند، بدانید. بچه‌ها معمولاً والدین خود را با احساسات منفی خود خطاب قرار می‌دهند، چون از عشق بی‌قید‌وشرط والدین‌شان نسبت به خود آگاهی دارند و می‌دانند که والدین هرگز آن‌ها را ترک نمی‌کنند.

کودکان و نوجوانان ما نیاز به زمانی دارند که عقب‌نشینی کنند و مورد حمایت قرار گیرند. اغلب قبل از خواب بهترین زمان برای در آغوش گرفتن نوجوان است. سعی کنید قبل از آنکه نوجوان‌تان بعد از یک روز سخت و خشن به رختخواب برود، به او یک آغوش گرم هدیه بدهید و به او برای روز‌های بعدی انرژی بدهید.

منبع: CNN