چرا خصوصی ها به‌ کاهش نرخ خوراک پتروشیمی اصرار دارند؟

تحریریه پارسینه: براساس اظهارات مدیران پتروشیمی بارها بین ۲۷ تا ۳۰ درصد ظرفیت خالی در واحدهای تولیدی پتروشیمی وجود دارد. یک محاسبه ساده در مقایسه با مقدار سرمایه گذاری صورت گرفته در این صنعت به وضوح گویای آن است که متاسفانه چیزی معادل ۸ تا ۹ میلیارد دلار از سرمایه گذاری های صورت گرفته در واحدهای پتروشیمی عملا هیچ برگشت سرمایه ای به همراه نداشته است.

این موضوع در کنار شرایط بسیار سخت تحریم در تمام سال های گذشته و دشواری هائی که جذب سرمایه گذاری خارجی به همراه داشته بیانگر آن است که پر کردن این مقدار ظرقیت خالی عملا مانند جذب حجم عظیمی سرمایه گذاری ان هم با کمترین هزینه است.

براساس این گزارش طی سال های اجرای برنامه های توسعه اقتصادی کشور بوِیژه برنامه های پنج ساله اول تا چهارم رقمی حدود ۳۰ میلیارد دلار در توسعه و اجرای طرح های پتروشیمی سرمایه گذاری شده و توانست ایران را به جایگاه دومین تولیدکننده بزرگ محصولات این صنعت در منطقه خاورمیانه برساند.

اما دراین بین مجتمع های پتروشیمی به جای اندیشیدن به پر کردن این ظرفیت و افزایش سوددهای در تلاشند تا با کاهش نرخ خوراک به سوددهی بالا دست یابند.

براین اساس معاونت برنامه ریزی وزارت نفت قیمت گاز طبیعی سبک و شیرین خوراک شرکت های پتروشیمی در آذرماه امسال را مبلغ ۳۵۴ تومان( سه هزار و پانصد و چهل ریال) به ازاء هر متر مکعب تعیین کرده بود.

این مبلغ در مقایسه با قیمت فروردین ماه سال جاری که رقم آن ۲هزار و ۳۱۳ ریال بود چیزی حدود یک‌هزار و دویست ریال افزایش را نشان می دهد. توضیح اینکه نرخ خوراک گاز تحویلی به مجتمع های پتروشیمی در آبان ماه سال جاری ۳هزار و ۲۶۶ ریال اعلام شده بود.

افزایشی که باز هم از گوشه و کنار صدای عدم رضایت شرکت های پتروشیمی را به همراه داشت.

در این بین همبشه این سوال مطرح بوده که چرا شرکت های پتروشیمی با افزایش قیمت خوراک گاز به انحاء مختلف مخالفت می کنند؟ جدای از سود مناسبی که از راه دریافت خوراک ارزان نسبت به قیمت های بین المللی و فروش محصولات به نرخ های جهانی به دست می‌آورند افزایش نرخ خوراک نباید اینگونه با مخالفت های شدید و لابی های مختلف برای جلوگیری از این افزایش قیمت روبرو شود.

وقتی چندی پیش زنگنه در یکی از گفتگوهای خود به این نکته اشاره کرد که برخی شرکتهای خصوصی حاضرند خوراک گاز را حتی تا نرخ ۲۰ سنت هم خریداری کنند و مطمئنا با این نرخ هم سود مناسب را کسب می کنند این سوال را پیش می آورد که چرا وقتی اکثر شرکت های پتروشیمی ایران خصوصی شده اند و منعی نیز برای فروش محصولات صادراتی خود ندارند چرا رویکردهای مدیریتی خویش را آنگونه طراحی نمی کنند که به مصداق صحبت وزیر نفت همانند شرکت هایی شوند که حتی با خرید خوراگ گاز به نرخ های بین المللی هم سود لازم را داشته باشند.

اما بازهم این سوال باقی می‌ماند که دلیل این همه اتکاء به حمایت های دولتی از سوی شرکت هائی که سال هاست داعیه جهانی شدن دارند، چیست؟