.svg)
تجاوز جنسی به زنان؛ پرده دیگری از جنایت هولوکاست
پارسینه: سربازان به دنبال دختر جوان می‌روند و او را با خود می‌برند و در بازداشتگاه مجبور به تماشای صحنه تجاوز به زنی دیگر می‌کنند.
مرد مست سگ خود را به سمت زن رها می‌کند و سگ سینه‌های زن را می‌درد. خون همه جا را پر می‌کند و زن می‌میرد. شاهد جوان نفر بعدی است. پنج سرباز به سمت او می‌روند و او را آزار می‌دهند. شیشه الکل را روی دختر جوان خالی می‌کنند و قهقهه می‌زنند. بلند فریاد می‌زنند: می‌کشیمت. دختر جوان حتی به بلوغ کامل هم نرسیده است تا سگی رها شود و سینه‌های او را بدرد.
خواهر دختر جوان تمامی آنچه از بقایای خواهرش برجای مانده را پاک می‌کند و از آنچه اتفاق افتاده هیچ صحبتی نمی‌کند. هیچ کس در مورد چنین چیز‌هایی صحبت نمی‌کند. آن‌ها نباید صحبت کنند. شاید هم نمی‌توانند بگویند.
اینجا کجاست؟ کنگو؟ یوگسلاوی سابق؟ لیبی؟ چنین حوادثی می‌تواند اثرات ناشی از جنگ در هر کدام از این مناطق باشد، اما اینگونه تجاوز و کشتار بی‌رحمانه مربوط به ۶۵ سال پیش است؛ درست در زمان وقوع فاجعه هولوکاست، پیش از آنکه سازمان ملل متحد تجاوز جنسی را یک جنایت جنگی اعلام کند. بیش از نیم قرن است که سازمان ملل چنین تصمیمی را اتخاذ کرده است. روایت‌هایی این چنینی حتی برای آن دسته که معتقدند از هولوکاست بسیار زیاد می‌دانند هم دردناک و باورنکردنی است. گویا به هولوکاست هیچگاه از این منظر نگریسته نشده است. شاید نپرداختن به این موضوع به این دلیل باشد که هیچگاه شاهدان جرات روایت آنچه که چنین فجیعانه اتفاق افتاد را نداشتند، همین باعث شده تا این بعد ناگوار هولوکاست همواره زیر فرش تاریخ پنهان بماند.
اما اکنون جنبش جدیدی در تلاش برای خانه‌تکانی و بیرون کشیدن این خاطرات، اسناد و مدارک موجود (در رابطه با موضوع تجاوز به زنان در زمان وقوع هولوکاست) از زیر فرش قدیمی تاریخ است. نویسندگان آثار مختلفی را با هدف ایجاد انگیزه برای شاهدان عینی جهت روایت از این موضوع منتشر کرده‌اند. روان‌شناسان هم مشغول شده‌اند و برای درمان شاهدان این فجایع اعلام آمادگی کرده‌اند.
موضوع خشونت‌های جنسی در زمان هولوکاست، یکی از جدل‌برانگیز‌ترین بحث‌های کنونی است. برخی ناظران معتقدند که چنین موضوعی تا آن اندازه که بزرگ شده، جدی نیست و نیازی به ایجاد اینگونه فضا و جنجالی برای آنچه دراین باره در زمان وقوع هولوکاست گذشت، نیست. برخی دیگر از کار‌شناسان می‌گویند که پرداختن به این بعد از هولوکاست، باعث نادیده گرفتن جنبه اصلی این فاجعه انسانی شده و در نهایت تمامی قضیه به باد فراموشی سپرده خواهد شد. اما در این میان گروه‌های دیگری هم هستند که با انتشار اسناد، مدارک و تصاویر موجود مخالفند. آن‌ها می‌گویند که این کار نتیجه‌ای جز تکرار دوباره این درد برای خانواده بازماندگان و قربانیان ندارد و ممکن است باعث آسیب جدی‌تری از لحاظ روانی برای این افراد شود.
بحث پیرامون زنان و جنایات جنسی در زمان هولوکاست در سال ۲۰۱۰ با انتشار کتابی تحت عنوان "خشونت جنسی علیه زنان یهودی در هولوکاست" آغاز شد. مجموعه منتشرشده از سوی "سونیا هجیپس"، استاد زبان و ادبیات خاورمیانه در ایالت تنسی و "راشل سیدل"، دانشمند علوم سیاسی و بنیانگذار و مدیر اجرایی موسسه زنان در شهر نیویورک، اولین کتابی است که با تمرکز بر روی این موضوع، به زبان انگلیسی نگاشته شده است. این دو زن زمان انتشار کتاب ابراز امیدواری کردند که آنچه در این رابطه برای نخستین بار در مورد بعد دیگری از فجایع هولوکاست منتشر شده، بتواند به شکستن سکوت ایجاد شده در این مورد کمک کند.
لارنس ال. محقق برجسته هولوکاست می‌گوید: «زمان زیادی گذشته است. اما ما تنها از هولوکاست کشتار ۶ میلیون یهودی و یا ۱۱ میلیون تن از مردم عادی را به خاطر داریم. اینکه چه بر سر زنان آمد امری است واقعی که هیچگاه به آن پرداخته نشد و بد‌تر از همه اینکه نپرداختن به این موضوع نتیجه‌ای جز کمک به تکرار فجایع دیگری از همین نوع نخواهد داشت.»
هنوز هم معترضان لیبیایی در تلفن همراه خود تصاویر تجاوز به زنان و دختران سرزمین‌شان را دارند. زنان و دخترانی که ابزار جنگی تلقی می‌شوند و طعمه نیرو‌های حکومتی سرهنگ قذافی قرار می‌گیرند. با این تفاوت که اکنون از زمانی که سازمان ملل تجاوز جنسی را یک جنایت جنگی خوانده است، زمان چندان کمی نمی‌گذرد.
منبع: تاریخ ایرانی
ارسال نظر