خطرهای جدید جاده هزار!

کار بهسازی جاده هراز در میانه سالهای دهه هشتاد به بعد، آرامش نسبی در این جاده حاکم کرد. تا جای ممکن بخش‌هایی از این جاده پهن شد، سنگ‌های ناپایدار نزدیک به جاده با بولدوزر تراش داده می‌شدند، در صورت امکان گارد ریل نصب شد و در مواردی نیز جاده رفت و برگشت از هم جدا شدند تا از تصادفات روبرو کاسته شود.

منتهی کسانی که در سال اخیر در این جاده عبور کرده‌اند می‌دانند که خطرات جدیدی در استفاده از این جاده به وجود آمده که پیش از این نبوده است:
الف) بزرگترین تونل اینجاده به طول سه کیلومتر در مسیر آمل به تهران واقع است که موجب کاسته شدن از زمان سفر نیز شده است. با این حال در طول این مسیر سه کیلومتری حتی یک خروجی نیز وجود ندارد یا حداقل من به عنوان استفاده کننده از این جاده علامت یا نشانه‌ای از وجود چنین خروجی ندیدم. به زمانی فکر می‌کنم که این تونل در اثر برف بسته شود. در آن صورت بعید نیست که فاجعه بزرگی در میانه این تونل رخ دهد.

ب) اگر حتی به حواشی پیش از افتتاح این تونل نپردازیم، با عبور از این تونل در روزهای زمستان نیزه‌های مرگ را خواهیم دید. در زمستان در وسط سقف این تونل، آب به داخل تونل به صورت جریان ضعیفی نفوذ می‌کند. به دلیل سردی هوا این جریان به صورت قندیل آویزان تبدیل می‌شود. قندیل‌های سخت و سنگین آویزان پس از فصل سرد احتمالا لق می‌شوند. فقط صحنه‌ای را تصور کنید که یک قندیل چند کیلویی لق شده و به ماشینی در حال حرکت با سرعت ستاد کیلومتر بر ساعت برخورد کند. فاجعه بزرگی خواهد بود.

ج) در برخی از نقاط با سنگ‌هایی به طول و عرض ارتفاع ده یا بیست سانتی متر در وسط جاده به طور مکرر مواجه شدم. با توجه به تعدد مجوز برای معدن شن در اطراف این جاده، رویه کوه در آن مناطق کاملا ناپایدار شده اند به طوری که با یک بارندگی سبک این چنین سنگ‌هایی حرکت کرده و به وسط خیابان می‌ریزند. این پدیده نیاز به مراقبت جدی دارد وگرنه برخورد ماشین‌های در حال حرکت با این سنگ‌ها به خصوص در شب که دیده نمی‌شوند عامل خطر است.

محمد کاشفی